Ο πρωθυπουργός κυβερνά την χώρα ωσάν να επρόκειτο για καζίνο –κάτι που έχουν καταλάβει και οι εταίροι- δανειστές μας
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου στο europeanbusiness.gr
«Ο άνθρωπος παίζει με την εξουσία γιατί γι αυτόν είναι αυτοσκοπός. Πέρα από αυτήν, τίποτε άλλο δεν τον ενδιαφέρει. Και βέβαια μοιράζεται την εξουσία αυτή με την στενή παρέα του, που επίσης είναι αδίστακτη…». Αυτή η παρατήρηση κορυφαίας προσωπικότητας της αριστεράς, που γνωρίζει πολύ καλά τον Αλ. Τσίπρα, στην ουσία τα λέει όλα.
Από την στιγμή που το 2010 το ΠΑΣΟΚ άρχισε να καταρρέει –γιατί, απλώς, «λεφτά δεν υπήρχαν» όταν ανέβηκε στην εξουσία υπό τον Γιώργο Α. Παπανδρέου– ο σημερινός πρωθυπουργός κατάλαβε ότι μπορούσε να τζογάρει πολιτικά. Ήταν γι αυτόν μία μοναδική ευκαιρία να δεκαπλασιάσει το 4% των εκλογών του 2009 και να καθιερωθεί ως βασικός παίκτης στο ελληνικό πολιτικό παιχνίδι.
Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, σε μιαν Ελλάδα που δεν περίμενε σχεδόν τίποτε από τον δικομματισμό, ο Τσίπρας τα είπε όλα. Επιδιδόμενος σε ένα όργιο λαϊκισμού, ψευδολογίας, ύβρεων και υποσχέσεων που γνώριζε ότι δεν θα τηρήσει, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ενέπνευσε και τον συνεταίρο του Πάνο Καμμένο, ο οποίος αποχώρησε από την Νέα Δημοκρατία έχοντα κατά νουν την συμμετοχή στην εξουσία ως δεκανίκι του Αλ. Τσίπρα.Ο τελευταίος είχε στο μεταξύ πείσει Αμερικανούς και Ευρωπαίους πολιτικούς καθώς και κάποιους μεγαλοεπιχειρηματίες ότι, σε μία Ελλάδα κουρασμένη και απογοητευμένη από τον δικομματισμό, θα μπορούσε να περάσει μεταρρυθμιστικούς νόμους που υπό άλλες πολιτικές συνθήκες δεν θα περνούσαν. Επίσης, πουλώντας την μπαρούφα ότι θα άλλαζε και την Ευρώπη, ο Τσίπρας κατάφερε να είναι ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στις ευρωεκλογές του 2014, γεγονός που στην Ελλάδα της άγνοιας παρουσιάσθηκε ως δείγμα επιτυχίας και ευρείας απήχησης του νέου και απαίδευτου δημαγωγού-λαϊκιστή.
Ένας δημαγωγός-λαϊκιστής, όμως, που εμφανιζόταν στο προσκήνιο σε μία κρίσιμη για την Ευρώπη περίοδο όπου ακραία πολιτικά σχήματα έκαναν την εμφάνισή τους στο πολιτικό προσκήνιο και αμφισβητούσαν την καθεστηκυΐα πολιτική τάξη. Στο επίπεδο αυτό, ο Αλέξης Τσίπρας έστελνε παραπλανητικά μηνύματα σε αρχηγούς κρατών, όπως ο Γάλλος Φρανσουά Ολλάντ, και σε πρωθυπουργούς, όπως ο Ματέο Ρέντσι, καλλιεργώντας την αντίληψη ότι θα αποτελούσε το αντίβαρο στον λαϊκισμό και την ασυναρτησία. Ως εχέγγυο δε των προθέσεών του παρουσίαζε την «κωλοτούμπα» του δημοψηφίσματος, την οποία και προσπάθησε να εξαργυρώσει με παραμονή στην εξουσία.Στο πίσω μέρος του μυαλού του, όμως, υπήρχε η πρόθεση της παραμονής στην εξουσία χωρίς μεταρρυθμίσεις που μπορούν να θίξουν δομές και συμφέροντα του πελατειακού κράτους. Υπό αυτή την έννοια, ο σημερινός πρωθυπουργός προσφέρει υπηρεσίες σε ένα χρεοκοπημένο σύστημα –που πολύ αμφιβάλλουμε αν κάποιοι άλλοι θέλουν να το αλλάξουν.
Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι το σύστημα αυτό δεν αντέχει πλέον. Κυριολεκτικά σέρνεται και οι όποιες αλλαγές έχουν γίνει στους κόλπους του είναι επιφανειακές και άρα εύθραυστες. Βέβαια, ένα θετικό επίτευγμα της κρίσης είναι ότι συνέβαλε στην κατάρρευση κάποιων ιδεοληψιών και άλλων πνευματικών αγκυλώσεων –ο δε μύθος της ηθικής και ευαίσθητης αριστεράς που διαθέτει φάρμακα δια πάσαν νόσον κυριολεκτικά κονιορτοποιήθηκε. Δυστυχώς για την ιδεοληπτική και σταλινογενή ελληνική αριστερά, τα σύγχρονα προβλήματα είναι πολύπλοκα, απομακρυσμένα από μαρξιστο-λενινιστικές φαντασιώσεις και δύσκολα ως προς την ορθολογική αντιμετώπισή τους.
Αυτοί που πιστεύουν ότι ο χρόνος μπορεί να πάει προς τα πίσω ή να σταματήσει να πηγαίνει μπροστά, πλανώνται πλάνην οικτράν. Στα εκατομμύρια χρόνια ύπαρξης του ανθρώπου, καμμία δύναμη δεν σταμάτησε την πρόοδό του. Ακόμα και οι απεχθείς δυνάμεις που προκάλεσαν πολέμους, σφαγές, διώξεις και εισβολές, ποτέ δεν σταμάτησαν την Ιστορία να πηγαίνει μπροστά –και, μάλιστα, επιταχυνόμενη. Η επιτάχυνση δε αυτή είναι το καθοριστικό στοιχείο της εποχής μας, από το οποίο πολλά άλλα εξαρτώνται. Συνεπώς, οι δυνάμεις που απεργάζονται την οπισθοδρόμηση, ήτοι την ακινησία, ματαιοπονούν. Εντός και εκτός Ελλάδος. Το ίδιο ισχύει και γι αυτούς που απεργάζονται την διάλυση του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Θα αποτύχουν παταγωδώς. Όχι, όμως, χωρίς να έχουν προκαλέσει σοβαρές βλάβες.
Κάτι παρόμοιο θα συμβεί και στην Ελλάδα. Ύστερα από 190 έτη κυριαρχίας, αυτή την φορά το πελατειακό σύστημα καλείται να καταρρεύσει. Αυτός είναι ο λόγος που κάποιοι προσπαθούν να εξασφαλίσουν καλές θέσεις για την μετά την κατάρρευση εποχή. Ένας από αυτούς είναι και ο τζογαδόρος πρωθυπουργός μας –ο οποίος προετοιμάζει την μετά την ήττα του εποχή, για να επανέλθει δριμύτερος στο προσκήνιο.
