Γράφει η Μάγδα Κ. (magda@agrinioculture.gr)
Όλοι μας έχουμε παρευρεθεί, αρκετές φορές, σε συζητήσεις γεμάτες απόγνωση και προβληματισμό, οι οποίες στο τέλος κλείνουν με τη γνωστή φράση: “Τελοσπαντων, την υγειά μας να έχουμε και όλα τα άλλα θα έρθουν”. Ποια όμως από τις δυο υγείες εννοείται , η σωματική ή η ψυχική ;
Γιατί εντάξει, τη σωματική υγεία όλοι μας τη καταλαβαίνουμε και την επιθυμούμε. Κανείς δεν θα ήθελε να αρρωστήσει από κάποιο σωματικό νόσημα και όταν – μακριά από εδώ – συμβαίνει κάτι τέτοιο, τρέχουμε στο γιατρό με την ελπίδα να μας θεραπεύσει – όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα και ανέξοδα – Αναμφίβολα , η σωματική υγεία αποτελεί το βασικότερο παράγοντα στη ζωή του ανθρώπου, αφού έχοντας αυτή, μπορεί να προχωρήσει στην ομαλή συνέχιση του βίου του και στην εκπλήρωση των στόχων του ( εντάξει, υπάρχει και η οικονομική κρίση, αλλά ας μην την κάνουμε θέμα συνέχεια ).
Γιατί όμως δεν εννοείται σχεδόν ποτέ η ψυχική υγεία; Χωρίς αυτή, δύσκολα τα άτομο μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του και να πετύχει τους στόχους του ( εντάξει, είναι και η “γαμωκρίση” στη μέση ). Διότι, όταν έχουμε ψυχική υγεία, είμαστε σε θέση να ανταποκριθούμε σωστά στις απαιτήσεις της ζωής, να αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία και ρεαλισμό τις δυσκολίες της καθημερινότητας, να φερθούμε στους άλλους όπως αρμόζει, να φροντίσουμε τον εαυτό μας σωματικά και συναισθηματικά, να χαρούμε γενικά τη ζωή (ναι , ίσως όλα αυτά να ήταν λίγο ευκολότερα πριν τη κρίση ). Και τι κάνουμε όταν η ψυχική μας υγεία κλονίζεται; Δυστυχώς, όσο εύκολα τρέχουμε στο γιατρό για το σώμα μας, τόσο δύσκολα τον επισκεπτόμαστε για το “μέσα” μας σώμα. Και όλο αυτό γίνεται γιατί δεν έχουμε πάψει να θεωρούμε ταμπού τη επίσκεψη σε ένα ψυχολόγο – ψυχίατρο, ο οποίος μπορεί να μας δώσει εξηγήσεις και λύσεις – και φαρμακευτικές αν χρειαστεί καμία φορά – προκειμένου να συνεχίσουμε τον καθημερινό μας παραλογισμό ( ναι, ξέρω τι σκέφτεστε, εδώ δεν έχουμε να φάμε, ψυχολόγους θα πληρώνουμε τώρα ; ).
Και τι κάνουμε, όταν για οικονομικούς, ηθικούς, κοινωνικούς λόγους δεν μπορούμε να επισκεφτούμε τον ειδικό. Απλά προσπαθούμε μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε τα θέματα που μας ταλαιπωρούν, όσο αυτό είναι εφικτό, ή μαθαίνουμε να ζούμε με αυτά. Σε μια τέτοια λοιπόν κατάσταση γενικότερης εθνικής κατάθλιψης, όπου οι ψυχικές ασθένειες έχουν γίνει εθνικό μας ψυχόδραμα, το δικό μου αγχολυτικό – αντικαταθλιπτικό είναι το λεξοtanil! Ένας τίτλος που δόθηκε στη συγκεκριμένη στήλη, ένα όμορφο βράδυ, μετά από αρκετά τσίπουρα και πολλές προτάσεις να πέφτουν αρειμανίως στο τραπέζι, στην οποία οι λέξεις που τολμούν να γραφτούν, γίνονται η δική μου ψυχοθεραπεία, ο δικός μου αντικαταθλιπτικός τρόπος επιβίωσης. Τώρα, αν εσείς οι αναγνώστες επιβιώσετε μέσα από όλα αυτά που διαβάσατε και θα διαβάσετε στην συνέχεια, επαφίεται στη δική σας κρίση αλλά και αναζήτηση του δικού σας lexotanil…
Καλή συνέχεια λοιπόν στο λεξοtanil του agrinioculture και… εις άλλα με ψυχική υγεία….
A bientot
Μάγδα
ΥΓ: όλο το αρχείο του λεξοtanil μπορείτε να το δείτε στο κεντρικό μενού κάτω από την αρθρογραφία.
