Toυ Δημήτρη Παπαδάκη
Ο “λευκός καπνός” βγήκε και φαίνεται ότι σε λίγες μέρες θα ολοκληρωθεί η συμφωνία της χώρας με τους δανειστές. Το ζήτημα είναι ποιος κερδίζει από τη συμφωνία αυτή. Και όπως υποθέτω ότι αντιλαμβάνονται αρκετοί η συμφωνία δεν θα οφελήσει την ελληνική κοινωνία.
Η συμφωνία θα οφελήσει πρωτίστως τους δανειστές, δευτερευόντως την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που κατάφερε να μεταθέσει τα πιο πολλά μέτρα από 2019 και μετά. Οι δανειστές φαίνεται ότι κέρδισαν όσο χρόνο ήθελε μέχρι τις δικές τους αναμετρήσεις και μάλιστα φαίνεται πως με το τρυκ μιας προσωρινής έκθεσης βιωσιμότητας του χρέους θα ξεπεραστεί ο σκόπελος των γερμανικών εκλογών.
Το πρόβλημα όμως είναι αλλού. Για την ακρίβεια είναι στην κοινωνία και την οικονομία. Έρχεται ένας Αρμαγεδδώνας στην κυριολεξία από το 2019, που νομίζω ότι για να τον αντέξει η ελληνική κοινωνία επιχείρηση θα πρέπει στο μεσοδιάστημα να συμβούν θαύματα… Η ολοκλήρωση της συμφωνίας ακόμη δεν είναι καθόλου βέβαιο αν θα δώσει το πολυπόθητο QE στις τράπεζες, που θα είναι το πρώτο ουσιαστικό βήμα για αποφευχθούν τα χειρότερα σε σχέση με τις τράπεζες και να αρχίσει να διαφαίνεται η άρση των capital controls. Tα όσα προκύπτουν από την ΕΚΤ για νομικές δεσμεύσεις για το χρέος είναι δύσκολο να συμβούν πριν τις γερμανικές εκλογές, ενωμεταξύ είναι αμφίβολο αν θα υπάρξει και ποια θα είναι συνέχεια του προγράμματος ποσοτικής χαράλωρης. Αν δεν επεκταθεί χρονικά ίσως να μην το προλάβει ποτέ η Ελλάδα. Χωρίς να πέσουν λέφτα στην οικονομία αυτά τα δύο χρόνια μέχρι το 2019, χωρίς να μεγάλες ξένες επενδύσεις, πράγμα αμφίβολο αφού μια σειρά από παθογένειες της οικονομίας και του κράτους παραμένουν, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντέξουμε όσα έρχονται από το 2019.
Το δυστύχημα είναι πως αυτή η συμφωνία ήταν η τελευταία ευκαιρία -έστω στο και πέντε- για τη χώρα ώστε να μπορέσει να ανακάμψει. Δυστυχώς όμως τόσο οι δανειστές όσο και η κυβέρνηση αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της χώρας ως λογιστικό-δημοσιονομικό, ενώ είναι πρόβλημα παραγωγικό και πρόβλημα ουσιαστικά προσαρμογής της χώρας στα δεδομένα της ελεύθερης αγοράς και του Δυτικού Κόσμου. Είναι εκπληκτικό να ακούμε για μείωση των επιδομάτων ανεργίας, τέκνων, φτώχειας, μείωση του επιδόματος θέρμανσης, κατάργηση της έκπτωσης φόρου για ιατρικές δαπάνες, μείωση συντάξεων, μείωση αφορολόγητου και να μην βλέπουμε τίποτα που θα θίγει το πελατειακό κράτος, τίποτα που να εξυγιαίνει τη δικαιοσύνη, τίποτα που να θίγει τη διαφθορά και τις παθογένειες του δημοσίου.
