Του Δημήτρη Παπαδάκη
Η κατάσταση στη χώρα δεν διαφέρει και πολύ από τα τέλη του 19ου αιώνα που στην «Πλατεία Κλαυθμώνος», μπροστά από το υπουργείο Οικονομικών, μαζεύονταν οι απολυμένοι δημόσιοι υπάλληλοι μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση για να διαμαρτυρηθούν για την απόλυσή τους, δεδομένου ότι τότε δεν υπήρχε μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων και κάθε νέα κυβέρνηση απέλυε τους υπαλλήλους που είχε προσλάβει η προηγούμενη κυβέρνηση και προσλάμβανε τους δικούς της ψηφοφόρους.
Σήμερα μονιμότητα των δημοσίων υπάλληλων υπάρχει (κατά πολλούς έχει γίνει και βραχνάς), ωστόσο υφίστανται ακόμη μερικές δεκάδες χιλιάδες θέσεις στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα που παραμένουν θέσεις κομματικές. Παραμένουν παρά το γεγονός ότι το μνημόνιο επιβάλλει την αποκομματικοποίηση της διοίκησης. Το μνημόνιο επίσης επιβάλλει αποκρατικοποιήσεις και όχι κρατικοποιήσεις. Παρόλα αυτά η κυβέρνηση προωθεί την κρατικοποίηση του ΟΑΣΘ και την τοποθέτηση του Στέλιου Παππά, πατέρα του Υπουργού Ν. Παππά, στην ηγεσία του.
Το πρόβλημα εδώ είναι η οικογενειοκρατία. Το πρόβλημα εδώ είναι το γεγονός ότι η εκάστοτε κυβέρνηση μπορεί να τοποθετήσει όποιον γουστάρει. Το πρόβλημα μάλιστα με την παρούσα κυβέρνηση είναι ότι με την τοποθέτηση αυτή επαναφέρει τα περί ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς, ισχυριζόμενη πως μόνο “ένα ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς” μπορεί να είναι αρκούντως έντιμος για να καθαρίσει βρωμιές… Επομένως όσοι δεν έχουν αγώνες στην Αριστερά είναι a priori ανέντιμοι. Αυτή η προσβολή είναι μία προσβολή πολύ χειρότερη από την οικογενειοκρατία. Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι ο ΟΑΣΘ μόνο “στα χαρτιά” ήταν ιδιωτικός, αφού οι κρατικές επιχορηγήσεις που ελάμβανε ήταν εκατοντάδες εκατομμύρια και τώρα αν τελικά γίνει η κρατικοποίησή του, δεν θα μιλάμε για το άνοιγμα της αγοράς που επιβάλλει η εποχή.
Η χώρα παραμένει δυστυχώς κολλημένη στο 19ο αιώνα και από πλευράς οικονομικής πολιτικής και από πλευράς δημόσιας διοίκησης.
