Του Δημήτρη Παπαδάκη
Διαβάζω το δημοσίευμα των “Νέων” για τη “μεγάλη ληστεία” των συνταξιούχων που παρουσιάζει τα ευρήματα της μελέτης της αντιπροέδρου της Εθνικής Αναλογιστικής Αρχής Μαριάννας Παπαμιχαήλ. Διαβάζω πως “η πλειοψηφία των ασφαλισμένων δεν πρόκειται να πάρει πίσω τα λεφτά που έχει καταβάλει στα ασφαλιστικά ταμεία, καθιστώντας το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης της χώρας αναλογιστικά άδικο και ληστρικό”. Διαβάζω το ενδεικτικό παράδειγμα πως “στους ελεύθερους επαγγελματίες του ΟΑΕΕ η μέση αξία των συντάξεων που θα καταβάλλονται θα ανέρχεται από το 2019 στο 49% των εισφορών που θα έχουν καταβάλει οι ασφαλισμένοι (έναντι 49% το 2016 και 54% το 2014)”, διαβάζω επίσης πως “η γενική ανταποδοτικότητα του ασφαλιστικού συστήματος (συντάξεις προς εισφορές) για όλους τους ασφαλισμένους από 150% που ήταν το 2011 έπεσε στο 121% το 2014, στο 101% το 2016 και αναμένεται να μειωθεί περαιτέρω στο 89% το 2019”, διαβάζω και άλλα πολλά, αλλά παραδόξως δεν αισθάνομαι κανένα οίκτο και καμία οργή για τη ληστεία των συνταξιούχων.
Γιατί, πολύ απλά αυτά που συμβαίνουν στο ασφαλιστικό σήμερα και αυτά που θα συμβούν από το 2019 και μετά είναι τα επίχειρα μιας πολιτικής που γιγαντώθηκε κυρίως στις δεκαετίες του 1980 και του 1990, μέσα από την οποία κατέστη πραγματικότητα το εντελώς παράδοξο οι συντάξεις να είναι μεγαλύτερες από τις καταβαλλόμενες ασφαλιστικές εισφορές στα πλαίσια φυσικά μιας “αλληλεγγύης των γενεών”, όπου οι γονείς έτρωγαν τις σάρκες των παιδιών τους. Και φυσικά στο πανηγύρι περιλαμβάνονταν οι πρόωρες συντάξεις στα 50… Αλλά δεν έχω κανένα οίκτο ούτε τα “παιδιά” που βγαίνουν τώρα στη σύνταξη και το έγκλημα που έγινε σε βάρος τους. Κάποιος που το 2017 βγαίνει στη σύνταξη στα 67 του, πριν 35 χρόνια, δηλαδή το 1982 στα 32 του θα έπρεπε να πάρει τις αποφάσεις για το μέλλον του. Δεν πήρε όμως τις σωστές αποφάσεις. Σήμερα λοιπόν δεν του αξίζει κανένας οίκτος. Βεβαίως όπως λέει και η παροιμία “μαζί με ξερά καίγονται και τα χλωρά”… Αλλά τι να κάνουμε; Έτσι είναι η ζωή. Και αυτή είναι η Θεία Δίκη του ασφαλιστικού.
