Του Δημήτρη Παπαδάκη
Το χειρότερο πράγμα που συμβαίνει στη δημόσια διοίκηση της χώρας και την οικονομία είναι η γραφειοκρατία και η διαφθορά που τη συνοδεύει. Το πλέον απογοητευτικό είναι ότι μετά από τρία μνημόνια και οκτώ χρόνια κρίσης, όχι μόνο δεν έγινε ουσιαστικά τίποτα για την πάταξη της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, που συνιστούν και το μεγαλύτερο αντικίνητρο για τις επενδύσεις, αλλά πως ούτε σχέδιο, ούτε βούληση υπάρχουν για την παταξή τους.
Όταν ο Μακρόν κατά την πρόσφατη επίσκεψή του ρώτησε τον Πρωθυπουργό τι θα κάνει με την γραφειοκρατία και την πάταξή τους, εκείνος ουσιαστικά απάντησε πως προσπαθεί, αλλά δεν είναι εύκολο και δεν μπορεί (και δεν θέλει;) να κάνει πολλά πράγματα… Το μόνο αρκέστηκε να πει γενικόλογα ο Πρωθυπουργός ήταν ότι θα τεθεί ο ίδιος επικεφαλής μιας task force που θα είναι σε θέση, αν καθίσταται ανάγκη, να εξετάζει τις σημαντικές επενδύσεις και να διευκολύνει, όπως μπορεί, την προσπάθεια να υπάρξει μια ισχυρή επενδυτική δραστηριότητα.
Πως θα εξετάζει ο Πρωθυπουργός τις επενδύσεις; Με ποια κριτήρια; Μέσα από ποιο νομικό πλαίσιο; Και πως “θα διευκολύνει όπως μπορεί”;;; Την περιβαλλοντική π.χ. αδειοδότηση μιας επένδυσης που μπορεί να έχει “κολλήσει” είτε για λόγους ουσιαστικούς, είτε για λόγους γραφειοκρατικούς πως θα την “ξεκολλά” ο Πρωθυπουργός; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Είναι αστειότητες. Και πολύ περισσότερο συνιστούν τραγωδία να λέγονται οκτώ χρόνια μετά τη χρεοκοπία της χώρας. Ο λόγος φυσικά που γραφειοκρατία και διαφθορά δεν πατάσσονται είναι ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας -άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο- δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν το ψηφοθηρικό τους συμφέρον για να χτυπήσουν την ιερή αγελάδα του Δημοσίου, την καρδιά του πελατειακού κράτους.
