γράφει ο Γιώργος Δ. Καραμητσόπουλος
Καθηγητής Μαθηματικών [M.Sc]
Πριν λίγες μέρες, την 5η Οκτώβρη, γιορτάστηκε σε όλο τον κόσμο η παγκόσμια ημέρα του εκπαιδευτικού. Δυστυχώς στη πατρίδα μας κανείς συνάδελφος δεν είχε διάθεση για γιορτές και πανηγύρια. Για τους περισσότερους από μας ήταν μια αφορμή για προβληματισμό και περισυλλογή για την κατάσταση της εκπαίδευσης στη χώρα μας σήμερα.
Πώς θα μπορούσε άραγε να γιορτάζει ο εκπαιδευτικός όταν γνωρίζει ότι για να συμπληρώσει το ωράριό του θα πρέπει να διδάσκει ταυτόχρονα σε δύο, τρία, τέσσερα και πέντε σχολεία που βρίσκονται σε διαφορετικές περιοχές, ταξιδεύοντας καθημερινά εκατοντάδες χιλιόμετρα σε ακατάλληλους επαρχιακούς δρόμους με κίνδυνο της ζωής του; Όταν γνωρίζει ότι εξουθενωμένος όπως πηγαίνει σε κάθε σχολείο τού είναι ανθρωπίνως αδύνατο να προσφέρει αυτά που θα ήθελε και μπορεί στους μαθητές του.
Μπορεί στα αλήθεια να γιορτάζει ένας εκπαιδευτικός όταν ξέρει ότι εκατοντάδες μαθητές και εκπαιδευτικοί εξακολουθούν να στεγάζονται επί δεκαετίες σε λυόμενες αίθουσες και σε ιδιωτικά και ακατάλληλα κτήρια;
Πώς μπορεί να γιορτάζει άραγε ο εκπαιδευτικός όταν βιώνει καθημερινά τις μεγάλες ελλείψεις των σχολείων σε πολλές ειδικότητες και ενώ έχει ήδη περάσει περίπου ένας μήνας από την έναρξη των μαθημάτων;
Πώς μπορεί να γιορτάζει κανείς όταν γνωρίζει ότι υπάρχουν μαθητές σε απομακρυσμένες περιοχές που δεν έχουν τη δυνατότητα να φοιτήσουν σε κάποιο ΕΠΑΛ με την κατάργηση των ολιγομελών τμημάτων και ειδικοτήτων από το Υπουργείο; Όταν ξέρει ότι υπάρχουν μαθητές που σήμερα το 2017 στερούνται το στοιχειώδες δικαίωμα στην δωρεάν παιδεία.
Πως μπορεί να γιορτάζει ο αναπληρωτής συνάδελφός μας που επί χρόνια καλύπτει τα πραγματικά κενά των σχολείων σε όλη τη χώρα και όμως συνεχίζει να ζει σε καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας αφού διορισμοί παρά τις συνεχείς εξαγγελίες δεν γίνονται; Πως μπορεί να αισθάνονται άραγε οι αναπληρωτές ειδικής αγωγής όταν βλέπουν ότι το Υπουργείο θεωρεί παιδαγωγικά ορθό να διδάσκουν ως καθηγητές ειδικής αγωγής μόνιμοι συνάδελφοι χωρίς καμία εξειδίκευση και αυτοί που έχουν σπουδές στο αντικείμενο της ειδικής αγωγής να βιώνουν το βραχνά της ανεργίας;
Είναι αδύνατον να γιορτάζει ο Έλληνας εκπαιδευτικός, που θεωρείται από τους χαμηλότερα αμειβόμενους στην Ευρώπη, επειδή εξακολουθεί να παίρνει ένα μισθό, όταν γνωρίζει ότι η Ελληνική κοινωνία στο σύνολο της βιώνει ακόμη χειρότερα προβλήματα και βρίσκεται στα όρια της εξαθλίωσης.
Τέλος, αν και θα μπορούσε κάποιος να γράψει σελίδες, περίσκεψη και προβληματισμό μαζί με αγανάκτηση προκαλεί στην εκπαιδευτική κοινότητα και το γεγονός ότι παρά τα οξυμένα προβλήματα δεν υπάρχει καμία ουσιαστική αντίδραση ούτε από τις ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών αλλά ούτε και από τα πρωτοβάθμια σωματεία της περιοχής μας και τους αιρετούς του κλάδου. Θεωρούν άραγε ότι τα προβλήματα λύθηκαν, περιμένουν μοιρολατρικά το τέλος ή εξυπηρετούν πολιτικά συμφέροντα; Η απάντηση δική σας.
