Toυ Δημήτρη Παπαδάκη
Έμελλε να είναι ένας αριστερός που στα νιάτα του διαδήλωνε έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα κραυγάζοντας “Φονιάδες των Λαών Αμερικάνοι” να είναι αυτός που βάλει ταφόπλακα στον αντιαμερικανισμό. Ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα ή τουλάχιστον ένα αίσθημα αδικίας και καχυποψίας απέναντι στου Αμερικανούς ήταν πέρα για πέρα δικαιολογημένο. Μας το επιβεβαίωσε εξάλλου αυτό, όταν ο Μπιλ Κλίντον στην Αθήνα ζήτησε συγνώμη για την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών στη Χούντα των συνταγματαρχών. Ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις εκείνης της εποχής δεν επέτρεψαν στον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ να εξηγήσει πως η συγνώμη του αυτή δεν αφορά μόνο τους Έλληνες, αλλά και τους Κυπρίους για την εισβολή του Αττίλα.
Ο αντιαμερικανισμός λοιπόν στην Ελλάδα ξεκινά στην Ελλάδα αμέσως μετά την πτώση Χούντας και είναι ιδαίτερα έντονος. Από την δολοφονία του σταθμάρχη της CIA Ρίτσαρντ Γουέλς μέχρι την αποχώρηση της χώρας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ επί (του δεξιού) Καραμανλή. Η πρόσφατη επίσκεψη Τσίπρα και η συμφωνία για την αναβάθμιση των F-16 ουσιαστικά βάζει τέλος στο αντιαμερικανισμό. Όμως αξίζει να συμπεράνει κανείς από τις δηλώσεις των δύο ηγετών, όπως θα’ λεγε και ο Θουκυδίδης, ότι είναι σύνηθες οι μικροί λαοί (ηγέτες) να υποχωρούν μπροστά στους ισχυρούς όσο τους επιτρέπει η αδυναμία τους και οι ισχυροί (λαοί/ηγέτες) να προχωρούν όσο τους το επιτρέπει η δύναμή τους. Ο Τραμπ φυσικά και γνώριζε τι γνώμη είχε γι΄αυτόν ο Έλληνας Πρωθυπουργός. Ήθελε όμως την ταπείνωσή του! Και την πέτυχε με δύο κινήσεις. Πρώτα απ’ όλα με την αναφορά του στη συμφωνία για τα F-16 (και το ποσό της συμφωνίας) από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα των κοινών τους δηλώσεων μέσα στο Οβάλ Γραφείο και δεύτερον με την ερώτηση που έγινε προς τον Τσίπρα για την γνώμη που είχε εκφράσει για τον Τραμπ, όπου ο Έλληνας Πρωθυπουργός αναγκάστηκε να “τα μαζέψει”. Αυτό το κάζο έπαθε με τον Τραμπ ο πιτσιρικάς που κάποτε διαδήλωνε έξω από την Αμερικανική Πρεσβεία. Και όπλα αγόρασε και εν ολίγοις συγνώμη ζήτησε. Ας ελπίσουμε ο Τσίπρας να πήρε το μάθημά του. Γιατί όταν εκπροσωπείς μια χώρα δεν αναμιγνύεσαι στα εσωτερικά άλλων, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για την ισχυρότερη σύμμαχο της χώρας σου από την οποία, σε μεγάλο βαθμό, εξαρτάται το μέλλον της.
Ένα πάντως από τα διδάγματα της ιστορίας του αντιαμερικανισμού είναι πως τη μεγαλύτερη δουλικότητα απέναντι στις ΗΠΑ επέδειξαν πολιτικοί που αναδείχθηκαν από τον αντιαμερικανισμό και την αριστεροσύνη. Και στην περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου και στην περίπτωση του Τσίπρα, όταν ήρθαν στην εξουσία σε σχέση με τις ΗΠΑ έπραξαν τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έλεγαν και υποτίθεται πως πίστευαν. Και έμελλε ο πρωθυπουργός του “ανήκομεν εις την Δύσιν”, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, να είναι εκείνος που δεν δίστασε να βγάλει τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, γιατί αυτό απαιτούσε το συμφέρον και η αξιοπρέπεια της χώρας και του Ελληνισμού γενικότερα, μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο.
