Του Δημήτρη Παπαδάκη
Στις μέρες μας ο άνθρωπος προσπαθεί να προσαρμόσει τη φύση στα μέτρα του, με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να τρώει τα μούτρα του. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η δημιουργία της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, με την οποία ο άνθρωπος βιάζοντας τη γεωγραφία της φύσης δημιούργησε ένα μόρφωμα, για να εξυπηρετηθούν τοπικισμοί και μικροσυμφέροντα.
Στην Αιτωλοακαρνανία βέβαια οι περισσότεροι από τους πολιτικούς της εκπροσώπους αποφεύγουν τη σχετική συζήτηση όπως ο διάολος το λιβάνι. Ορισμένοι μάλιστα χρησιμοποίησαν το εν λόγω θέμα για να αναδειχθούν πολιτικά και στη συνέχεια επιχείρησαν να “ανταλλάξουν” τη διεκδίκηση για αλλαγή στο χωροταξικό των περιφερειών με κάποιο χρίσμα για τις εκλογές. Οι πολιτικοί όμως ποτέ δεν ήταν μέρος της λύσης…
Στο σχολείο μικροί μάθαμε πως η Αιτωλοακαρνανία ανήκει στο γεωγραφικό διαμέρισμα της Στερεάς Ελλάδας, της Ρούμελης. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η Αιτωλοακαρνανία θα πρέπει να ανήκει στην ίδια διοικητική περιφέρεια με την Φθιώτιδα και την Εύβοια. Και αυτό γιατί εκτός από τη γεωγραφία της φύσης υπάρχει και η γεωγραφία των σχέσων (οικονομικών, κοινωνικών, πολιτιστικών κτλ) που ανέπτυξαν οι άνθρωποι προϊόντος του χρόνου. Και η υπάρχει βέβαια και το αναπτυξιακό όραμα, η γεωγραφία δηλαδή των οικονομικών σχέσεων που θέλουμε να δημιουργήσουμε.
Γιατί λοιπόν θα πρέπει να υπάρχει κάτι που να απογορεύει να σχεδιάσουμε ένα κοινό αναπτυξιακό πρόγραμμα σε σχέση με τον τουρισμό για τη Λευκάδα, τα δυτικά πάραλια της Αιτωλοακαρνανίας (Πάλαιρος, Μύτικας, Αστακός) και τις Τηλεβόες Νήσους (Κάλαμος, Καστός, Μεγανήσι); Γιατί να μην μπορούν να συνεργαστούν οι δήμοι Καρπενησίου, Αμφιλοχίας και Αγρινίου για την ανάδειξη της λίμνης Κρεμαστών και την αξιοποίηση της ευρύτερης περιοχής; Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα των περιοχών αυτών θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν καλύτερα από μία ενιαία Περιφέρεια που ούτως ή άλλως διαχειρίζεται το ΕΣΠΑ και άλλα κοινοτικά πρόγραμμα. Τα διοικητικά σύνορα δεν εμποδίζουν σε τίποτα να υπάρξουν διαδημοτικές και διαπεριφερειακές συνεργασίες. Το ζήτημα είναι ότι δεν υπάρχει όραμα και πολιτική βούληση για τέτοιου είδους συνεργασίες. Επομένως υπό ένα πρίσμα ακόμη και η προβληματική ένταξη της Αιτωλοακαρνανίας στο μόρφωμα της Δυτικής Ελλάδας δεν είναι πρόβλημα, αρκεί να ενθαρρυνθούν και να επιτευχθούν διαπεριφερειακές συνεργασίες.
Από την άλλη όμως υπάρχουν τις τελευταίες δεκαετίες μία σειρά από θέματα που ανέδειξαν πως στο μόρφωμα της Δυτικής Ελλάδας υπάρχουν και πολιτικές επιλογές και συμπεριφορές που εντείνουν τις ενδοπεριφερειακές ανισότητες. Ένα από τα πρόσφατα παραδείγματα ήταν το λεγόμενο “Σχέδιο Αθηνά” που κατακρεούργησε το ΤΕΙ Μεσολογγίου για να φύγουν τμήματα προς Πάτρα και Αμαλιάδα και μάλιστα ως επανάληψη του 1996 όταν η Οικονομική Σχολή έφυγε από το Αγρίνιο για να πάει σε προκάτ στην Πάτρα. Έτσι και τώρα το τμήμα ΘΕΚΑ του ΤΕΙ Μεσολογγίου πήγε σε αποθήκες στην Αμαλιάδα. Δεν είναι δυνατόν η Πάτρα με δύο Πανεπιστήμια, ένα ΤΕΙ και ένα Eπιστημονικό Πάρκο να μην αφήνει να αναπτυχθεί Τριτοβάθμια Εκπαίδευση στην Αιτωλοακαρνανία…
Για να αλλάξεις το χωροταξικό των περιφερειών χρειάζεται ισχυρή βούληση πρωτίστως και ένα άλλο αναπτυξιακό όραμα, το ίδιο και για να πατάξεις τις πολιτικές και τις συμπεριφορές να αυξάνουν τις ενδοπεριφερειακές ανισότητες! Αυτό είναι το πρόβλημα! Και αυτή είναι και η ανεπάρκεια των πολιτικών εκπροσώπων της περιοχής είτε στη διαχείριση που γίνεται στην υπάρχουσα κατάσταση, είτε στη διεκδίκηση για άλλη κατάσταση…
