“Χαμογέλα, τι σόι ζωή θα ζήσουμε χωρίς χαμόγελο. Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάω;”
Έτσι μου είπες εκείνο το Νοέμβρη του 2013, ένα χρόνο μετά που χες πάρει τον ανήφορο.
“Θα προσπαθήσω κυρ Χρόνη” σου χα πει.
Κι αλήθεια προσπάθησα. Πήρα το βιβλίο σου κι έκατσα να το διαβάσω. Σε θαύμαζα και σε θαυμάζω κυρ Χρόνη. Τόσα πέρασες. Έφτασες τόσες φορές ένα βήμα απ΄το θάνατο. Κι εσύ επέμενες κι έλεγες να χαμογελάμε.
“Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται. Άπαξ, που λένε. Σαν μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον, μ’αυτήν την αυτόνομη μορφή της, δεν πρόκειται να ξαναϋπάρξουμε ποτέ. Και μεις τί την κάνουμε, ρε; Αντί να τη ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Την σέρνουμε από δω και από κει δολοφονώντας την…” κατέληξες.
“Μα προσπαθούμε να την ζήσουμε” αντιμίλησα. Αντιμίλησα και σταμάτησα. Έχεις δίκιο κυρ Χρόνη σκέφτηκα. Αλλά γιατί αντιμίλησα; Γιατί αντέδρασα; Αντέδρασα στην αλήθεια; Αντέδρασα για να σε προκαλέσω; Δεν ξέρω…
“Προσπάθησε περισσότερο τότε φιλαράκι, γιατί δεν σε βλέπω καλά…”
Τότε τράβηξες την τελευταία τζούρα από το στριφτό, μου έριξες ένα στραβό χαμόγελο μέσα από το μουστάκι και σηκώθηκες…
“Στο καλό Κυρ Χρόνη” φώναξα.
Και τότε απλά έφυγες. Θα τα πούμε του χρόνου σκέφτηκα…
Γ.Κ.
(Ο Χρόνης Μίσσιος (1930 − 20 Νοεμβρίου 2012) ήταν Έλληνας συγγραφέας, διανοούμενος, λογοτέχνης αντιστασιακός, ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ζώων.),
