Του Δημήτρη Παπαδάκη
Eάν ακολουθήσετε αυτό το σύνδεσμο από την ιστοσελίδα της Βουλής, θα δείτε την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2018. Στις σελίδες 120-121 θα δείτε κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με το δημόσιο χρέος. Τις προβλέψεις και την εξέλιξή του τα τελευταία χρόνια. Εκεί θα δείτε πως το 2018, το χρέος της Γενικής Κυβέρνησης προβλέπεται ότι θα διαμορφωθεί στα 332.000 εκατ. ευρώ ή 179,8% ως ποσοστό του ΑΕΠ, παρουσιάζοντας αύξηση 1,6 ποσοστιαία μονάδα έναντι του 2017 (πίνακας 4.2). Επίσης θα δείτε ότι το 2018 το ύψος του χρέους της Κεντρικής Διοίκησης προβλέπεται ότι θα ανέλθει στα 343.000 εκατ. ευρώ ή 185,7% ως ποσοστό του ΑΕΠ, παρουσιάζοντας μείωση 0,7 ποσοστιαίες μονάδες έναντι του 2017 (πίνακας 4.1).
Το χρέος φυσικά ως ποσοστό του ΑΕΠ προκύπτει από την αύξηση ή την μείωση του ΑΕΠ, δηλαδή τους ρυθμούς ανάπτυξης μιας χώρα που αν είναι υψηλοί βοηθούν το χρέος να είναι βιώσιμο, να αναχρηματοδοτείται και εν τέλει να μην αποτελεί πρόβλημα για μια οικονομία. Όμως το χρέος δεν παύει να είναι και ένας απόλυτος αριθμός. Σε απόλυτους αριθμούς το χρέος συνεχίζει να αυξάνει και από τα 311 δισ. το 2015 το χέρος της Γενικής Κυβέρνησης θα πάει στα 332 δισ το 2018. Την ίδια ώρα το ΑΕΠ της χώρας την τριετία που πέρασε τρεμοπαίζει μεταξύ 174 και 178 δισ. Αυτό είναι ένα πρόβλημα διαπιστωμένο εδώ και πολύ και έχει να κάνει με την ανάπτυξη και η οποία είναι αναιμική ουσιαστικά μηδενική. Όμως το χρέος συνεχίζει να αυξάνεται. Η χώρα συνεχίζει να παράγει χρέη. Και το αδιέξοδο είναι μπροστά μας. Είναι το καλοκαίρι του 2018, όταν λήγει το τρίτο μνημόνιο, με τα σημερινά δεδομένα τα επιτόκια στις αγορές μοιάζουν αν όχι απαγορευτικά σίγουρα πολύ ακριβότερα από τα επιτόκια των δήθεν τοκογλύφων. Τέταρτο μνημόνιο με την πολιτική κατάσταση που υπάρχει στη βόρεια Ευρώπη μοιάζει επίσης ανέφικτο. Από την άλλη όμως δεν έχουμε δει εντός χώρας καμία πολιτική που να δίνει ώθηση στην ανάπτυξη και τις επενδύσεις. Η γραφειοκρατία παραμένει, η αξιολόγηση του δημοσίου δεν προχωρά, η δικαιοσύνη συνεχίζει με τους βασανιστικά αργούς ρυθμούς της, το πελατειακό κράτος παραμένει ανέγγιχτο, το τραπεζικό σύστημα αδυνατεί να λύσει το ζήτημα των κόκκινων δανείων και να “στριμώξει” τους στρατηγικούς κακοπληρωτές. Επομένως το αδιέξοδο παραμένει μπροστά μας. Το αδιέξοδο μάλιστα λαμβάνει άλλες διαστάσεις αν λάβουμε υπόψη τη φθορά ανθρώπινου κεφαλαίου -σε μια χώρα με οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα- με την φυγή πάνω από 400.000 νέων Ελλήνων.
