Γράφει η Μάγδα Κ. (magda@agrinioculture.gr)
Τη Μ. Πέμπτη, στα παλιά χρόνια, όταν ήμουνα ακόμη μικρό κοριτσάκι, κατέβαλα υπέρμετρες προσπάθειες προκειμένου να καταφέρω να βγάλω έστω και ένα μικρό δάκρυ για τη Σταύρωση του Ιησού. Τη Μ. Παρασκευή, στην περιφορά του Επιτάφιου, η ίδια μάταιη προσπάθεια, κανένα δάκρυ δεν κατάφερνε να ελευθερωθεί από τους δακρυγόνους αδένες των ομματίων μου.
Τα χρόνια περνούσαν, έγινα έφηβη και μετά ένα μεγάλο κοριτσάκι, που οι προσπάθειές του να θρηνήσει μετά δακρύων τον “θάνατο” του Θεανθρώπου, ήταν ανέλπιδες. Αλλά για να κλάψεις γοερώς, πρέπει το μυαλό σου να απασχολείται και να ζει με ουσία το δυσάρεστο γεγονός. Πώς όμως να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού το δικό μου μυαλό ήταν εγκλωβισμένο με άλλα θέματα που είχαν να κάνουν με το Πάσχα, όπως π.χ. τι ρούχα θα φορέσω, που θα πάμε να φάμε τα οστρακοειδή μετά τον Επιτάφιο και με ποια παρέα, σε ποια Εκκλησία είχα πιθανότητα να συναντήσω τον κάθε υποψήφιο ενδιαφερόμενο, με ποιους συγγενείς θα επιλέγαμε να καταβροχθίσουμε το αρνί, τι χρώματα θα βάφαμε τα αυγά ( διότι το κόκκινο χρώμα “θυσιάστηκε” στο βωμό των μοντέρνων χρωμάτων του ουράνιου τόξου ), πώς θα στολίσουμε πασχαλιάτικα το σπίτι κ.τ.λ. κ.τ.λ.
Τα χρόνια περνούσαν κι άλλο, ο Ιησούς σταυρώθηκε και αναστήθηκε ουκ ολίγες φορές, το κοριτσάκι έγινε ακόμη πιο μεγάλο, οι γονείς του μεγάλωσαν και αυτοί αισθητά, η μαμά δε βάφει πια αυγά, ο μπαμπάς δεν ασχολείται ιδιαίτερα με την προετοιμασία του οβελία, οι συγγενείς δεν προκαλούν πια κανένα ενδιαφέρον για την παρουσία τους στην εορτή του σουβλίσματος, τα ρούχα, τα οστρακοειδή, και οι υποψήφιοι ενδιαφερόμενοι, πήραν τη θέση τους στο χρονοντούλαπο του μυαλού. Και τώρα που όλα αυτά χάθηκαν στη μηχανή του χρόνου, κατάφερα επιτέλους να κλάψω, χωρία καμία ιδιαίτερη προσπάθεια, τη Μ. Εβδομάδα. Όχι για όλα αυτά τα γεγονότα που σημάδεψαν το θάνατο του Θεανθρώπου – αυτό πιστεύω επιτυγχάνεται μόνο από τους ασκητές – αλλά για το θάνατο των χαμένων ανέμελων χρόνων, για το θάνατο των αυθεντικών πασχαλινών στιγμών, τότε που περίμενα με ανυπομονησία να ακούσω το “άρατε πύλας” και να δω την κλωτσιά του ιερέα στην πόρτα της Εκκλησίας, να φορέσω το καινούργιο μου φόρεμα που είχα αγοράσει ειδικά για το Πάσχα, να κρατήσω τη λαμπάδα που στόλισα μόνη μου ( διότι νονός δεν υπήρχε ), να χαρώ την όρεξη και τους τσακωμούς των γονιών μου για τις υπεράνθρωπες προετοιμασίες τους για τη Λαμπρή, να χαρώ τη συνάντηση με τα πολλά ξαδέρφια… Ε ναι λοιπόν, όταν όλα αυτά έλειψαν, εγώ… έκλαυσα πικρώς…
Χριστός Ανέστη.
A bientot
Μάγδα
