Με αφορμή την προσχώρηση της Κατερίνα Μάρκου στην ΝΔ, σκέφτομαι ότι άν είσαι Κεντροαριστερός στην Ελλάδα, δεν εκφράζεσαι από πουθενά.
Η κ. Μάρκου αποφάσισε ότι πλέον δεν υπάρχουν επίπλαστες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ της Δεξιάς και της Αριστεράς και θεωρεί σώφρον να συνυπάρχει σε ένα κόμμα με τον Άδωνη, τον Βορίδη και τον Σαμαρά. Με την δικαιολογία ότι η ΝΔ είναι φιλοευρωπαιστές και στο τιμόνι έχει έναν ηγέτη (Κ. Μητσοτάκη) που “έχει αποδείξει ότι πιστεύει στις ριζικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα και είναι έτοιμος να τις υλοποιήσει. Ενός πολιτικού που θέλει και μπορεί να υπερβεί επίπλαστες διαχωριστικές γραμμές που ανήκουν στο παρελθόν και οι οποίες έχουν βλάψει την πατρίδα μας»
Οι διαχωριστικές γραμμές Δεξιάς – Αριστεράς, επίπλαστες ή όχι, δεν έχουν ξεπεραστεί. Υπάρχουν. Και δεν μιλάω σε κομματικό επίπεδο όπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι το ίδιο πράγμα. Μιλάω καθαρά σε ιδεολογικό. Οι “ρεαλιστές” και οπαδοί του ακραίου Κέντρου θέλουν να δημιουργήσουν όμως μια νέα διαχωριστική γραμμή που είναι αυτή ανάμεσα σε ευρωπαϊστές από τη μια και οπαδούς “ενός αόριστου ριζοσπαστισμού” από την άλλη.
Αυτή η νέα διαχωριστική είναι αυτή που τόσα χρόνια θέλει να επιβάλει η “δυνατή άποψη” των Ελλήνων Νεοφιλελεύθερων που στο μυαλό τους οποιαδήποτε διαφορετική φωνή και γνώμη πέρα από την δικιά τους είναι μη ρεαλιστική, επικίνδυνη και ουτοπική (βλ. ΣΚΑΙ). Επίσης είναι και απειλή για την τόσο πετυχημένη αστική μας Δημοκρατία…
Αλλά ας γυρίσουμε στην Κεντροαριστερά. Όπως φάνηκε κι από τις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές στο ΠΑΣΟΚ, οι οπαδοί του, αυτό που προσδοκούν είναι μια αναβίωση ενός νέου ΄81, παπανδρεϊκού, με σημαίες με τον πράσινο ήλιο, με μπουζούκια, marlbooro σκληρό, whiskey Johny Black και άπλετο δημόσιο χρήμα. Για αυτό και ψήφισαν την Φώφη. Από την άλλη η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ από την Αριστερά στην Κεντροαριστερά και τελευταίως στο Κέντρο δεν αποτελεί μια “ώριμη πολιτική στροφή” αλλά μια εξαναγκασμένη στροφή από τα αφεντικά της υπάρχουσας κυβέρνησης, την Τροίκα και τους δανειστές – πιστωτές. Αν σε αυτό προσθέσουμε την φιλελεύθερη πολιτική που ακολουθεί το κυβερνών κόμμα και την συνεργασία με το “πολύ” Δεξιό κόμμα των ΑΝΕΛ, τότε η λέξη Αριστερά έχει σβηστεί από καιρό από το πινάκιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Άρα υπάρχει ένας κόσμος, μια μερίδα του Ελληνικού λαού που πράγματι δεν έχει που να στραφεί. Η Αριστερά πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει, μέσα από τα κινήματα. Σε αυτό χρειάζεται και πλαισίωση από τον κόσμο, που φοβισμένος από τον καναπέ παρακολουθεί τις εξελίξεις Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Πρέπει να υπάρξει και μια συντονισμένη, πολιτική φωνή δίχως στεγανά και ιδεοληψίες. Μια φωνή λογικής με αριστερή βάση. Μια φωνή λογικής που τόσο πολύ λείπει από την χώρα. Μια φωνή που θα ακουστεί διαφορετικά και μέσα στο Κοινοβούλιο. Που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει εντελώς καφενείο…
Γ.Κ.
