Του Δημήτρη Παπαδάκη
Το 2017 η ανάπτυξη αντί του 2,7% ήταν στο 1,4% όταν όλη η Ευρώπη σημείωσε ανάπτυξη κατά μέσο όρο 2.5%. Για μια χώρα, όπως η Ελλάδα που βρισκόταν σχεδόν μια δεκαετία σε ύφεση και έχει χάσει το 25% του ΑΕΠ, θα περίμενε κανείς πως η έξοδος από την ύφεση θα συνέβαινε με συνεχόμενα άλματα τουλάχιστον του 5%. Το 1,4% του 2017 αποτελεί την απόδειξη της αποτυχίας της χώρας να ξεφύγει οριστικά από τις συνθήκες χρεοκοπίας του 2010.Στην επόμενη παγκόσμια οικονομική αναταραξή, που ίσως να μην είναι πολύ μακρυά όταν σταματάνε τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης, αυξάνουν τα επιτόκια, αυξάνει η τιμή πετρελαίου, η χώρα θα βρεθεί σε πιο δεινή θέση από αυτή του 2010.
Η μόνη “ανάπτυξη” που είναι αξιοσημειώτη και σηματοδοτεί προφανώς το ρεσάλτο κάποιων στο Δημόσιο, που παραμένει αμεταρρύθμιστο, αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο, είναι η αύξηση των δημοσίων δαπανών για αμοιβές προσωπικού στο Δημόσιο. Και φυσικά αυτή η αύξηση δεν σηματοδοτεί κάποια βλετίωση στη στελέχωση των δομών του Δημοσίου ή στην αποτελεσματικότητά του. Οι εν λόγω δαπάνες σύμφωνα με τα στοιχεία εκτέλεσης του προϋπολογισμού “εκτινάχθηκαν” κατά 6,2% το α΄ δίμηνο του 2018. Πιο αναλυτικά, οι σχετικές δαπάνες αυξήθηκαν κατά 8,6% στα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Ακολουθούν οι Οργανισμοί Κοινωνικής Ασφάλισης, όπου οι δαπάνες για αμοιβές προσωπικού αυξήθηκαν κατά 7,9% στο α΄ δίμηνο του 2018. Κατά 7% αυξήθηκαν οι εν λόγω δαπάνες στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (Δήμοι, Περιφέρειες). Τέλος, αυξήθηκαν κατά 5,9% και οι δαπάνες για αμοιβές προσωπικού στην Κεντρική Διοίκηση (Υπουργεία), φτάνοντας τα 1,6 δισ. ευρώ φέτος, έναντι 1,510 δισ. ευρώ πέρυσι.
Τέτοιοι που είμαστε βέβαια τέτοια ανάπτυξη μας αξίζει.
