Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός με τη ρητορική του το 2015 «άνοιξε» τα σύνορα σε μετανάστες και πρόσφυγες. Και το έκανε γνωρίζοντας τις ισχύουσες συνθήκες σχετικά με το θέμα, αλλά και το πολιτικό κλίμα σχετικά με το θέμα στην Κεντρική Ευρώπη. Αποτέλεσμα αυτού ήταν αρκετές εκατοντάδες μετανάστες να βρεθούν στο βυθό του Αιγαίου, να κλείσουν τα βόρεια σύνορα της χώρας, να δημιουργηθεί η Ειδομένη και η Μόρια, τα ελληνικά νησιά να βρεθούν σε δεινή θέση από πολλές απόψεις, τη διαχείριση του προβλήματος να αναλάβουν οι διάφορες ΜΚΟ. Αυτό που δεν έκανε ο ο «αριστερός» Τσίπρας για τους πρόσφυγες και μετανάστες τελικά το 2018 το έκανε για τη Άνγκελα Μέρκελ.
Θα ήταν πραγματικό ένα σωσίβιο για τους μετανάστες και πρόσφυγες, αν ο Τσίπρας ήθελε να ακολουθήσει πολιτική ανοικτών συνόρων, να ανοίξει τον Έβρο γκρεμίζοντας το φράχτη που χτίστηκε στην περίοδο Σαμαρά. Δεν το έκανε όμως και εκατοντάδες άνθρωποι πνίγηκαν στο Αιγαίο. Αντιθέτως ο «αριστερός» Τσίπρας προτίμησε να παρέχει πολιτικό σωσίβιο στην Γερμανίδα Καγκελάριο, την ώρα που με αφορμή το ζήτημα ο κυβερνητικός της εταίρος απειλούσε να ρίξει την Κυβέρνηση και η ίδια είχε βρεθεί σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Έτσι προέκυψε η διμερής συμφωνία και πλέον η Ελλάδα είναι έτοιμη να υποδεχθεί άτομα που εντοπίζονται από τις γερμανικές αρχές στα σύνορα Γερμανίας-Αυστρίας και τα οποία έχουν καταγραφεί προηγουμένως στην Ελλάδα στο σύστημα Eurodac κατά την είσοδο τους στην ΕΕ.
Το αντάλλαγμα που «εξασφάλισε» ο Έλληνας Πρωθυπουργός ήταν η τη διατήρηση για πέντε μήνες του χαμηλού ΦΠΑ σε πέντε νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Αυτό είναι πραγματικά το κερασάκι στην τούρτα. Επειδή δηλαδή θα συνεχίσουμε την πολιτική αυτή, θα συνεχίζουμε δηλαδή να στοιβάζουμε ανθρώπους σε «αποθήκες ψυχών», όπως λέει ποιητικά το γνωστό κλισέ, κάποιοι άλλοι άνθρωποι θα επωφεληθούν από τη μειωμένη φορολογία. Αυτός είναι ο ανθρωπισμός της «αριστεράς» στην Ελλάδα. Το λάθος όμως του Τσίπρα είναι ότι δεν είναι όλοι οι Έλληνες αργυρώνητοι το ίδιο και ο ανθρωπισμός τους.
