Του Δημήτρη Παπαδάκη
Χρειάζεται άραγε μεγάλη ανάλυση για να καταλάβει κανείς πόσο μεγάλο “σκαμπίλι” είναι για τη χώρα να κατατάσσεται σύμφωνα με τα στοιχεία του Καναδικού Ινστιτούτου Fraser στο δείκτη οικονομικής ελευθερίας 108η μεταξύ 162 χωρών μαζί με την Σουαζιλάνδη;
Ίσως αυτή η “είδηση” είναι μία καλή ευκαιρία να δούμε κάτι πέρα από τη μύτη μας και να μάθουμε τι εστί Σουαζιλάνδη. Αυτό το μικρό κράτος ανάμεσα στη Νότια Αφρική και τη Μοζαμβίκη είναι ένα από τα φτωχότερα κράτη του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι το «προσδόκιμο ζωής» στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2016 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 57,7 χρόνια. Σημειωτέον ότι το ΑΙDS θερίζει, αφού εκτιμάται ότι ποσοστό κοντά στο 40% του πληθυσμού έχει μολυνθεί από τον ιό HIV. Πρόκειται ουσιαστικά για μια χώρα υπό δικτατορία με ένα περιτύλιγμα δημοκρατίας. Ο βασιλιάς κυβερνά ως απόλυτος μονάρχης. Τα πολιτικά κόμματα παραμένουν απαγορευμένα στη χώρα, ενώ οι “εκλογές” γίνονται μόνο με ανεξάρτητους υποψηφίους και αμέσως μετά ο Βασιλιάς διορίζει σε Βουλή και Γερουσία όσους θέλει δικούς του και έτσι αποκτά τον απόλυτο έλεγχο.
H Σουαζιλάνδη όμως των Βαλκανίων απολαμβάνει 44 χρόνια δημοκρατίας και έχει επιδοτηθεί με πακτωλούς δισεκατομμύριων από την Ευρωπαϊκή Ένωση τις τελευταίες δεκαετίες και παραμένει μια “σοβιετικού” και “ολιγαρχικού” τύπου οικονομία… Η συγκεκριμένη κατάταξη είναι προφανές ότι αδικεί τη Σουαζιλάνδη και το λαός της. Αν απολάμβανε όσα έχουν απολαύσει οι Έλληνες τις τελευταίες δεκαετίες είναι βέβαιο πως θα γίνονταν ένα πλούσιο και ισχυρό κράτος. Κι αν αυτό μοιάζει υπερβολή, για να πειστούμε δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε όλα τα πρώην σοβιετικά κράτη, που μετά την πτώση του “Τείχους” εκκινούσαν με απείρως χειρότερες προοπτικές από εμάς και τα περισσότερα όχι μόνο μας έφτασαν σε επίπεδο ανάπτυξης, αλλά μας έχουν ξεπεράσει κιόλας.
