Του Δημήτρη Παπαδάκη
Το 2018 μας άφησε με μια εικόνα σαν κι αυτή… Με τον Πρωθυπουργό, αφού μοίρασε τους “μποναμάδες” των επιδομάτων, να εγκαινιάζει το μετρό της Θεσσαλονίκης δύο περίπου χρόνια πριν λειτουργήσει! Τέτοιες εικόνες δείχνουν όχι μόνο πως οι εκλογές θα γίνουν ίσως πολύ νωρίτερα από ό,τι πιστεύαμε, αλλά όπως όταν κάποιος βρίσκεται σε αποδρομή και ταυτόχρονα νιώθει γατζωμένος στην εξουσία, δεν διστάζει να φτάσει σε τέτοια επίπεδα αυτοεξευτελισμού.
Ο μεγάλος κερδισμένος από όλα αυτά είναι π.χ. η πρώην καθαρίστρια κα Νοτοπούλου, που χαμογελά σαρδόνια στη φωτογραφία, καθώς γνωρίζει πως κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί εκτός κυβερνητικού νυμφωώνα, αυτή έχοντας βγει από την αφάνεια θα παραμείνει “παράγοντας” στη Θεσσαλονίκη. Το ίδιο ισχύει και για όλον αυτόν τον πελατειακό στρατό δημοσίων υπαλλήλων και συνδικαλιστών που έφυγε από το ΠΑΣΟΚ και ακολούθησε το ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί είναι πάντα με το γκουβέρνο καθώς εκεί βρίσκουν αποκούμπι.
Ο μεγάλος χαμένος όμως είναι σίγουρα η χώρα. Γιατί την ώρα που ο Πρωθυπουργός ανοίγει το “πουγκί” με τα επιδόματα ή εγκαινιάζει έργα ζωγραφισμένα σε μουσαμάδες, η προσπάθεια δημοσιονομικού εξορθολογισμού και υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων εγκαταλείπεται επί της ουσίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνεται όλο και πιο δύσκολη η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές και να πετύχει ένα βιώσιμο επιτόκιο που να μπορεί να αναχρηματοδοτήσει το χρέος με βιώσιμους όρους.
Ο βασικός προβληματισμός για την Κυβέρνηση είναι αν τα καμώματά της είναι αποτέλεσμα απελπισίας ή ανοησίας. Το πιο πιθανό είναι η απελπισία της την οδηγεί σε ανοησίες. Το δυστύχημα είναι ότι οι περισσότερες από αυτές είναι επιζήμιες για τη χώρα.
