Είχα έρθει μια φορά στο Αγρίνιο για να ψηφίσω, αν θυμάμαι καλά ήταν στο τελευταίο έτος στο Πανεπιστήμιο, οπότε ανεβαίνοντας τα σκαλιά του σχολείου – εκλογικού κέντρου μου την πέφτει μία κυρία μιας κάποιας ηλικίας –εννοείται άγνωστη σε εμένα- με ένα ψηφοδέλτιο σταυρωμένο στο όνομα του γιου της, που ήταν υποψήφιος νομαρχιακός σύμβουλος. Την απέφυγα όσο μπορούσα ευγενικά, παρά το γεγονός ότι αυτό που έκανε ήταν παράνομο. Ωστόσο χάρηκα που διαπίστωσα την ηλιθιότητα αυτής της πρακτικής. Επρόκειτο πράγματι να ψηφίσω το συνδυασμό, στον οποίο συμμετείχε ο γιος της και μου περίσσευε ένας σταυρός, αλλά πλέον ήξερα που δεν πρέπει να βάλω αυτόν τον τελευταίο σταυρό… Μετά σκέφτηκα και είπα μέσα μου «εντάξει μωρέ, μεγάλη γυναίκα είναι, έτσι έχει μάθει ότι γίνονται οι εκλογές»…
Που να το φανταζόμουνα όμως ότι 15χρόνια μετά θα διαπίστωνα πως κάποιος ζητάει ψήφο μέσω messenger από αγνώστους. Πολλοί έχουν την κακιά συνήθεια πρόσωπα του δημοσίου βίου να κάνουν φίλους στο facebook ή να αποδέχονται τα αιτήματα φιλία τους, παρόλο που δεν έχουν συναντήσει ούτε μια φορά στη ζωή τους. Κάπως έτσι την έπαθε φίλος της στήλης, οπότε και μου έδειξε το μήνυμα που έλαβε από υποψήφιο, ο οποίος μάλιστα αυτή την εποχή κατέχει πόστο στο δήμο Αγρινίου και άρα δεν θα μπορούσε να παραλείψει το «σου γράφω και το τηλέφωνό μου και ό,τι χρειαστείς μη διαστάσεις»…
Εντωμεταξύ, πόσο απελπισμένος μπορεί να είσαι για ψήφους για να φτάσεις στο σημείο σε ένα άγνωστο μέσω messenger να του κάνεις νύξη ακόμη και για ρουσφέτι;
