Γράφει ο Γιώργος Β. Σολτάτος
Τον τελευταίο καιρό ,πολλοί φίλοι και γνωστοί, παίρνοντας αφορμή από τα κατά καιρούς άρθρα μου, μου βάζουν διάφορα ερωτήματα και προβληματισμούς που και εμένα μπορώ να πω ότι με απασχολούν και προσπαθώ να τα εξηγήσω με βάση τη λογική (αν στην σημερινή συγκυρία στην πολιτική υπάρχει λογική) και οφείλω να πω ότι πολλές φορές δεν μπορώ να τα απαντήσω.
Για παράδειγμα : Διάβασα την επιστολή παραίτησης του Υποψήφιου Βουλευτή του ΚΙΝΑΛ Θάνου Μωραϊτη που δημοσιοποίησε την 16η Δεκέμβρη 2018 και που μεταξύ άλλων έγραφε επι λέξη και τα παρακάτω : «…..Αναλαμβάνω και εγώ το μερίδιο της ευθύνης μου. Δε με αφορά η προσωπική καρέκλα. Το 2013 αρνήθηκα την πρόταση που μου έγινε για να συμμετάσχω στην κυβέρνηση. Το 2015 δυο φορές χωρίς αντάλλαγμα και με προσωπικό πολιτικό κόστος πήρα πολύ δύσκολες αποφάσεις γιατί έκρινα ότι η παράταξη εκείνη τη στιγμή το είχε ανάγκη.
Στήριζα πάντα με πάθος ότι πίστευα. Θέλω να ευχαριστήσω την επιτροπή Ψηφοδελτίων για την τιμή που μου έκανε, ωστόσο μετά από πολύ σκέψη αποφάσισα να μην αποδεχτώ την πρόταση αυτή και δε θα είμαι υποψήφιος στις επόμενες εθνικές εκλογές………
Η παράταξή μας είναι σε οριακό σημείο. Ή αλλάζει ΤΩΡΑ πορεία και αποκτά ταυτότητα και αφήγημα ή διαλύεται οριστικά μεταξύ του διπόλου ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ. Plan B δεν υπάρχει για τον χώρο».
Όταν το διάβασα παραλίγο να τον συγχαρώ ,εγγράφως και δημοσίως, αλλά, επειδή πολλά έχουν δει τα μάτια μου, είπα να περιμένω λίγες μέρες να δω την κατάληξη. Και το αποτέλεσμα είναι γνωστό . Ο άνθρωπος που δεν τον αφορούσε η προσωπική καρέκλα και διέβλεπε η παράταξη να διαλύεται οριστικά μεταξύ του δίπολου ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ τσακ έτρεξε, όχι μόνο να πάρει την καρέκλα αλλά ,όπως μαθαίνω να είναι και υποψήφιος βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δικαίωμα του. Δικαίωμα όμως και κάθε πολίτη να τον κρίνει και ειδικότερα εκείνων, που τον «καθοδηγούσαν» στα πρώτα πολιτικά βήματα του.
Σαφώς και κάθε πολίτης από την ώρα που έχει αποφασίσει να συμμετέχει στα κοινά, πολλές φορές βρίσκεται στο δίλλημα προς ποια κατεύθυνση θα πρέπει να στρέψει αυτή την δραστηριότητα του. Θα πρέπει δηλαδή να αποφασίσει αν η δράση του έχει σαν στόχο την καλυτέρευση των συνθηκών ζωής και των συμπολιτών του ή την δικιά του σταδιακή ανέλιξη.
Αν επιλέξει το πρώτο, τότε μοιραία θα πρέπει να βρει και τους άλλους πολίτες που σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο και από κοινού, με στοχευμένες πολιτικές θέσεις και απόψεις να διεκδικεί με κάθε τρόπο την εφαρμογή τους.
Αν επιλέξει την δικιά του σταδιακή ανέλιξη, τότε μοιραία επίσης θα προχωρήσει σε συμβιβασμούς και σε υποχωρήσεις που πολλές φορές οδηγούν στην γελοιοποίηση του.
Επειδή βεβαίως η συμμετοχή στα κοινά, δεν προσδιορίζεται στατικά στο χρόνο και στον τόπο, καθένας φέρνει μαζί του την προσωπική του ιστορία και την δράση του, η οποία πολλές φορές είναι θετική και άλλες μπορεί να θεωρηθεί αρνητική. Γι’ αυτό και ο σοφός λαός μας έχει πει ότι τα «στερνά τιμούν τα πρώτα».
Αλλά αλήθεια ποιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα;
Θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι το απολίτικο κακό ΠΑ.ΣΟ.Κ των μηχανισμών και των προσωπικών ανελίξεων και των απολίτικων λοιπών Δημοκρατικών δυνάμεων που περιφέρονται, ασκόπως, θεωρώντας ότι μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι. Αυτοί πήραν στα χέρια τους την κατάσταση κυριεύοντας το χώρο του Συνασπισμού που τα παλιά μέλη του τα έχουν κυριολεκτικά χαμένα και ψάχνονται να καταλάβουν τι συμβαίνει. Και φυσικά δεν μπορούν να καταλάβουν αυτά τα παλιά στελέχη πως γίνεται να κυριαρχεί σήμερα στο χώρο τους η συναλλαγή, η υπερβολή και το ψέμα.
Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι και το μπέρδεμα που ακόμα και έμπειροι δημοσιογράφοι έχουν πάθει και που ένα μικρό παράδειγμα αναφέρω : Πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας των Συντακτών στις 17 Φλεβάρη 2019 «Σφήνα Τσίπρα στην Κεντροαριστερά, ποια είναι τα κεντρώα στελέχη Θάνος Μωραϊτης και Άγγελος Τόλκας που ανέλαβαν θέσεις;» Από την άλλη μεριά πρωτοσέλιδο της «ΑΥΓΗΣ» στις 16 Φλεβάρη 2019. «Μήνυμα συνέχειας , ανανέωσης και προοδευτικής διεύρυνσης….. Δύο υπουργοί προερχόμενοι από την κεντροαριστερά ..κλπ.)
Αυτοί οι δυο Υπουργοί τώρα τι είναι : Κεντρώοι που γράφει ή Εφημερίδα των Συντακτών ή Κεντροαριστεροί που γράφει ή ΑΥΓΗ;; Δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι Υπουργοί και σταδιακά εντάσσονται στον ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί αυτή η ανάλυση να φαίνεται και είναι απλοϊκή. Είναι όμως; Αλήθεια, τι ακριβώς εξυπηρετούν αυτού του είδους οι μεταγραφές σε αυτή την συγκυρία;; Και γιατί γίνονται τώρα και όχι ποιο πριν;; Αν ήμουν κακόπιστος θα έλεγα ότι το σύστημα τώρα ακριβώς τους χρειάζεται και γιαυτό τώρα τους «Χρησιμοποιεί». Όμως επειδή ακριβώς δεν είμαι κακόπιστος, απλά νομίζω ότι ετοιμάζονται για την επόμενη μέρα, αυτή που θα ξημερώσει μετά την ήττα. Τότε που πάλι το σύστημα θα πρέπει να βρει μία διέξοδο έτσι ώστε να εγκλωβίσει πάλι τον Λαό.
Επομένως το σκηνικό νομίζω ότι ετοιμάζεται ως εξής:. Το βράδυ των εκλογών (όποτε και να γίνουν), ο ΣΥΡΙΖΑ θα επανέλθει στην εσωστρέφεια του που πάντα είχε και που αμβλύνθηκε με την εκλογική του Νίκη. Αποτέλεσμα αυτής της Κατάστασης θα είναι να αρχίσουν οι διάφορες δυνάμεις που συνυπάρχουν να ρίχνουν η μία την ευθύνη της ήττας στην άλλη και να αποξενώνονται μεταξύ τους. Επειδή όμως αυτές οι δυνάμεις δεν αποτελούν ιδεολογικές τάσεις στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ ,αλλά απλές παρέες και γιαυτό το λόγο η μάχη θα δοθεί για το ποια παρέα θα επικρατήσει, έτσι ώστε να αποτελέσει την μελλοντική ενδεχόμενη εναλλακτική λύση του συστήματος. Αυτό το ξέρει καλά η ομάδα των προεδρικών του ΣΥΡΙΖΑ και γιαυτό μη έχοντας εμπιστοσύνη σε κανένα, προσπαθεί να αυξήσει την επιρροή της στον Κεντρώο χώρο κάνοντας κάθε είδους «συναλλαγές», με κάθε φιλόδοξο και απολίτικο πολιτευτή, ικανό σε μηχανισμούς και συναλλαγές.
Θα πρέπει όμως όλοι αυτοί να θυμούνται ότι : Αφού δεν είσαι ικανός να διαχειριστείς μια τόσο μεγάλη νίκη (αυτή του 2015), πως μπορείς να διαχειριστείς μια επερχόμενη ήττα σαν αυτή που έρχεται; Πως μπορεί να θεωρηθείς αξιόπιστος στην ήττα σου όταν ήσουν αναξιόπιστος στην Νίκη σου;;
Επομένως ο Λαός θα πρέπει να προσέξει πολύ και να σταθμίσει σωστά τις επιλογές του έτσι ώστε να μην κάνει τα ίδια λάθη. Και περισσότερο η γενιά μου. Γιατί η γενιά μου δεν μπορεί να κάνει πάλι το ίδιο λάθος. Γιατί δύο φορές είναι πολλές για τον καθένα!
