Του Δημήτρη Παπαδάκη
Οι Έλληνες γίνονται πιο αισιόδοξοι. Για την ακρίβεια γίνονται λιγότεροι απαισιόδοξοι, αφού τα τελευταία χρόνια όλες οι έρευνες κατέγραφαν μια απαισιοδοξία σχεδόν σταλινικών… ποσοστών. Αυτό μας είπαν δύο πρόσφατες έρευνες που είδαν το φως της δημοσιότητας. Η έρευνα της Κάπα Research για πρώτη φορά κατέγραψε ως μειοψηφία όσους θεωρούν ότι η χώρα είναι ακόμη σε κρίση και ως πλειοψηφία όσους πιστεύουν ότι βγαίνουμε από την κρίση που ξεκίνησε το 2010. Σε άλλη έρευνα της Nielsen, το 56% των Ελλήνων αμφιβάλλει ότι η χώρα θα καταφέρει να βγει από την οικονομική κρίση μέσα στους επόμενους 12 μήνες, ποσοστό σημαντικά μειούμενο σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο, οπότε το 72% εξέφραζε αντίστοιχη αμφιβολία. Αισιόδοξη όμως είναι σε κάθε ευκαιρία και η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη βλέποντας τα ελληνικά ομόλογα να πιάνουν ιστορικά χαμηλά, να πλησιάζουν τα αρνητικά επιτόκια και την S&P για παράδειγμα να αναβαθμίζει την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας.
Το θέμα είναι πως διαχειρίζεται ο λαός την αισιοδοξία του και πως η Κυβέρνηση τη δική της… Τι ακριβώς προσδοκά ο λαός και τι πράττει η Κυβέρνηση; Για τους πολίτες είναι η απάντηση είναι το ίδιο εύκολη και δύσκολη. Ο κόσμος σίγουρα προσδοκά καλύτερες μέρες. Το ζήτημα όμως είναι πως θα έρθουν αυτές οι μέρες; Όλες οι έρευνες εκτός από την αισιοδοξία καταγράφουν και τα μεγάλα προβλήματα της χώρας και σίγουρα ακόμη και αυτοί που δηλώνουν αισιόδοξοι δεν τα βλέπουν όλα ρόδινα… Επομένως θα βρεθεί η κρίσιμη μάζα που να ζητά αυτή η αισιοδοξία να γίνει εφαλτήριο, για αλλάξουν τα κακώς κείμενα και να γίνουν σοβαρές μεταρρυθμίσεις στη χώρα, ώστε να μπορέσει να ακολουθήσει το μετασχηματισμό που συντελείται στο παγκόσμιο χωριό; Ή μήπως θα βρεθεί μια κρίσιμη μάζα που θα ζητά εδώ και τώρα να ανοίξει το «πουγκί» για αύξηση επιδομάτων, μισθών, διόγκωση του δημοσίου τομέα με αθρόες προσλήψεις και επιστροφή των πάσης φύσεως αναδρομικών; Και το κυριότερο, θα γίνει κοινωνικό αίτημα η απελευθέρωση από το σύστημα, που παράγει και αναπαράγει διαφθορά, συντεχνιακές λογικές, πελατειακές σχέσεις και πολιτικές χωρίς περιεχόμενο και εν πολλοίς ευθύνεται για τη χρεοκοπία του 2010;
Και η Κυβέρνηση τι κάνει; Η Κυβέρνηση, παρόλο που στην αρχή της θητείας της έχει πολιτικό κεφάλαιο να ξοδέψει, δείχνει σε πολλά θέματα να έχει επιλέξει τις μεσοβέζικες λύσεις και μία συναινετική τακτική. Ενδεικτικό παράδειγμα, τα βήματα που έκανε πίσω η Κυβέρνηση στη διαδικασία της ψήφου των αποδήμων. Για να αποσπάσει τη συναίνεση του ΚΚΕ, η ΝΔ δέχθηκε οι Έλληνες του εξωτερικού να ψηφίζουν με φυσική παρουσία στις πρεσβείες και τα προξενεία ανά τον κόσμο. Δεν τόλμησε καν να υπερασπιστεί την επιστολική ψήφο, που το ίδιο το Σύνταγμα υποδεικνύει ως ένα από τους προσφορότερους τρόπους. Και φυσικά ούτε λόγος για ηλεκτρονική ψηφοφορία, αυτό δηλαδή που θα έπρεπε να προτείνει μια πράγματι μεταρρυθμιστική κυβέρνηση. Την ίδια ώρα, για άλλα θέματα, πολύ πιο κρίσιμα στην παρούσα συγκυρία από τη ψήφο των αποδήμων, η Κυβέρνηση μιλά για τον ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους και επικαλείται μάλιστα ως πρότυπο την Εσθονία. Την Εσθονία που από το 2005 πραγματοποιεί ηλεκτρονικά τις εκλογές ακόμη και για τους Εσθονούς της Εσθονίας… Όταν λοιπόν δεν τολμάς να προτείνεις την ηλεκτρονική ψηφοφορία για τους Έλληνες του εξωτερικού, που θα βρεις το σθένος να φέρεις τον ψηφιακό μετασχηματισμό στη Δημόσια Διοίκηση και να τα βάλεις με τις συντεχνίες; Γιατί, ως γνωστόν, όπου εισάγεται η τεχνολογία, μειώνεται η διαφθορά, οι πελατειακές σχέσεις, η αναξιοκρατία, η γραφειοκρατία. Και όλα αυτά σίγουρα θα ξεβολέψουν κάποιους… Αυτούς που αύριο θα βγουν στο δρόμο απέναντι σε κάθε ψήγμα μεταρρύθμισης.
