Του Δημήτρη Παπαδάκη
Η πρόσφατη ιστορία με τα τμήματα του Πανεπιστημίου Πατρών στο Αγρίνιο ήρθε να δείξει για άλλη μια φορά πως στο συγκεκριμένο θέμα, αν και από τους περισσότερους φορείς θεωρείται -και όχι άδικα- μείζονος σημασίας, ακόμη δεν υπάρχει μια σαφής στόχευση και κυρίως μια υλοποιήσιμη στόχευση. Τα τελευταία τέσσερα περίπου χρόνια σε κάθε «επεισόδιο» αυτού του κακοπαιγμένου «σήριαλ» ο φταίχτης είναι συνήθως η Πάτρα «που δεν θέλει το πανεπιστήμιο να αναπτυχθεί στο Αγρίνιο» ή το Υπουργείο «που δεν επανασυστήνει το αυτόνομο Πανεπιστήμιο Δυτική Ελλάδας με έδρα το Αγρίνιο».
Αν και αυτές οι απόψεις «ακούγονται» τοπικιστικές, το πρόβλημά τους είναι ότι δεν συνάδουν με τα δεδομένα της εποχής. Η αλήθεια είναι ότι το Πανεπιστήμιο Πατρών με την άρνησή του να προσαρμοστεί στη βούληση των τελευταίων Κυβερνήσεων να λειτουργεί ως εξακτινωμένο Πανεπιστήμιο, αλλά και η αδυναμία του εκάστοτε Υπουργού –έχοντας ως εύκολη δικαιολογία το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων- να δώσει λύσεις, έχουν δώσει τροφή σε τέτοιους είδους επιχειρήματα.
Στο Αγρίνιο έχουμε μείνει στην αδικία που υπέστημεν από «σχέδιο Αθηνά» την περίοδο 2013 -2014 ή στην εν μια νυκτί μεταφορά της Οικονομικής Σχολής στην Πάτρα παλαιότερα. Ελάχιστοι όμως θυμούνται αυτά που δεν μας «συμφέρουν», ότι δηλαδή το Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας, ιδρύθηκε με τροπολογία τον Αύγουστο του 2009, λίγες μέρες πριν η τότε Κυβέρνηση Καραμανλή προσφύγει λόγω της οικονομίας σε πρόωρες εκλογές. Όταν όμως ιδρύεις ένα Πανεπιστήμιο και την ίδια ώρα πας σε εκλογές λόγω της οικονομίας, το αποτέλεσμα θα είναι –και ήταν- να υπάρχει ένα Πανεπιστήμιο αυτόνομο μόνο στα «χαρτιά». Σήμερα δεν πρέπει να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Η χώρα δεν είναι ακόμη σε θέση να δημιουργεί νέες δομές. Όταν μάλιστα η Κυβέρνηση σήμερα επιμένει στην τήρηση του κανόνα ένα προς ένα στις προσλήψεις, πως θα στηθεί ένα νέο Πανεπιστήμιο; Ένα Πανεπιστήμιο εξάλλου είναι ένας σοβαρός οργανισμός και δεν μπορεί να δημιουργηθεί με μετατάξεις από «γραφιάδες» άλλων υπηρεσιών. Αυτός εξάλλου ήταν ο λόγος που «αυτόνομο» Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας δεν λειτούργησε ποτέ αυτόνομα. Είναι ανεδαφικό λοιπόν να ζητάμε την επαναφορά ενός αποδεδειγμένα θνησιγενούς μοντέλου…
Το αίτημα των τοπικών φορέων ίσως πρέπει να είναι πως από τη στιγμή που η Βουλή μέσω των νόμων που ψηφίζει έχει το συνταγματικό δικαίωμα να καθορίζει τα χωροταξικά ζητήματα, δεν μπορεί το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων να υπερβαίνει τη νομοθετική εξουσία. Κοινώς το Πανεπιστήμιο Πατρών θα πρέπει και με το ζόρι να αποκτήσει κουλτούρα εξακτινωμένου Πανεπιστημίου. Από εκεί και πέρα, είναι δεδομένο πως θα πρέπει να υπάρξει διεκδίκηση, ώστε τα Τμήματα του Πανεπιστημίου στο Αγρίνιο να αποκτήσουν καλύτερες υποδομές και κυρίως να δημιουργηθούν φοιτητικές εστίες. Επίσης η έκταση στο παλαιό αεροδρόμιο θα πρέπει να επιστρέψει στο Πανεπιστήμιο, ένα μέρος της θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες των Γεωπονικών Τμημάτων.
Το ακανθώδες ζήτημα είναι αυτό των Τμημάτων Ιστορίας – Αρχαιολογίας και Μηχανικών Περιβάλλοντος που η Σύγκλητος τα θέλει στην Πάτρα. Τα περισσότερα ακαδημαϊκά κριτήρια συνηγορούν σε αυτό. Ας μην εθελοτυφλούμε και ας μην ξεχνάμε ότι στην Πάτρα έχουν την «τεχνογνωσία» να απαξιώνουν ότι θέλουν να αποκτήσουν. Το είδαμε πρόσφατα με την απογύμνωση των Τμημάτων από μέλη ΔΕΠ. Για να μην καταλήξουμε ξανά εκεί, ενδεχομένως μια λύση θα ήταν να συναινέσουμε σε αυτή τη μεταφορά, υπό την προϋπόθεση τα νέα Τμήματα της Γεωπονικής να στελεχωθούν πλήρως και κατά προτεραιότητα με μέλη ΔΕΠ. Κάποιος όμως πρέπει να αναλάβει το πολιτικό κόστος για το Πανεπιστήμιο… Είναι βέβαια δυσανάλογο να το αναλάβουν συναινώντας στη μεταφορά οι φορείς του Αγρινίου. Οι εκάστοτε ηγεσίες όμως του Υπ. Παιδείας που θα έπρεπε να είχαν αναλάβει αυτό το πολιτικό κόστος δεν το έχουν αναλάβει, μένοντας άπραγες ανάμεσα στα εκ διαμέτρου αντίθετα αιτήτημα του Πανεπιστημίου και του Αγρινίου. Έτσι τα προηγούμενα χρόνια πρόεκυψε η απογύμνωση των τμημάτων και ιδίως του πρώην ΔΠΦΠ από μέλη ΔΕΠ. Ως πότε όμως θα υπάρχουν τμήματα που η έδρα τους θα είναι «επί ξύλου κρεμάμενη»;
