Του Δημήτρη Παπαδάκη
Καταλήψεις, πορείες και τις περισσότερες φορές επεισόδια κάθε χρόνο στην επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Προσέξτε όμως το εξής περιστατικό σε σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Αιτωλοακαρνανία. Η διεύθυνση του σχολείου ήρθε την προηγούμενη μέρα σε συνεννόηση με τους μαθητές για τις προθέσεις τους… Και αφού επρόκειτο για τις αναμενόμενες προθέσεις υπήρξε… συνεννόηση… και στο σχολείο την επομένη δεν εμφανίστηκε κανείς, ούτε μαθητής, ούτε καθηγητής.
Η κατάληψη δηλώθηκε αρμοδίως και ο καθένας πήγε στη… δουλειά του. Αυτό το περιστατικό μου το διηγήθηκε φίλος εκπαιδευτικός -καθόλα έμπιστο άτομο- που υπηρετεί στο εν λόγω σχολείο. Ανήκει στην μερίδα εκείνων των δημοσίων υπαλλήλων που τιμούν το μισθό που παίρνουν, που σπάει συνεχώς το μυαλό του για να δει πως θα προσφέρει περισσότερα στους μαθητές του. Προφανώς αυτός ο άνθρωπος διαφωνεί με όσα γίνονται, όμως εκμυστηρεύεται ταυτόχρονα πως αν αντιδράσει σε όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν, θα γίνει ο «κακός», ο «αντιπαθητικός» και πιθανότατα ο «φασίστας»… Το έχει κάνει αρκετές φορές στο παρελθόν, αλλά όπως μου είπε κουράστηκε να γίνεται «κακός»… Και το παράπονό του είναι το εξής : «Δεν σταθήκαμε όμως οι εκπαιδευτικοί» λέει «να δώσουμε τη «μάχη» απέναντι στα παιδιά, να τους πούμε ότι δεν είναι μαγκιά να κάνεις επανάσταση για το Γρηγορόπουλο το πρωί και το απόγευμα να πηγαίνεις κανονικά στο φροντιστήριο… να τους πούμε ότι καμία κατάληψη δεν τιμά τη μνήμη ενός δολοφονημένου παιδιού, να τους πούμε ότι η θεσμική ανομία των καταλήψεων δεν οδηγεί πουθενά την κοινωνία μας, να τους πούμε ότι στη Δημοκρατία τα εγκλήματα τιμωρούνται από τη Δικαιοσύνη».
Υπάρχει η σιωπηρή μειοψηφία, που αντιπροσωπεύει αυτός ο εκπαιδευτικός, υπάρχει όμως και η… αλαλάζουσα πλειοψηφία για παράδειγμα της ΕΛΜΕ Χανίων που στηρίζει την κατάληψη Rosa Nera στο κτίριο της 5ης Μεραρχίας στο λόφο Καστέλι στα Χανιά. Και όταν ένας σύλλογος, ένα συνδικαλιστικό όργανο φτάνει στο σημείο να υποστηρίζει μια κατάληψη, είναι λογικό να υπάρχουν, όπως είδαμε προηγουμένως και διευθυντές σχολείων που «διευκολύνουν» την κατάληψη των σχολείων τους. Αυτή η… αλαλάζουσα συντεχνία των εκπαιδευτικών είναι αυτή που αντιστέκεται σθεναρά σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας. Είναι αυτή, που ενώ λέει πως υπερασπίζεται το δημόσιο χαρακτήρα της Παιδείας, δεν έχει τολμήσει ούτε μια φορά να ασχοληθεί με τις επιδόσεις του εκπαιδευτικού συστήματος.
Πρόσφατα ασχοληθήκαμε με τα αποτελέσματα του διαγωνισμού του προγράμματος PISA (Programme for International Student Assessment) του ΟΟΣΑ. Ο διαγωνισμός αυτός έδειξε ότι οι Έλληνες μαθητές στις τρεις δεξιότητες – στην κατανόηση κειμένου, τα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες – που εξετάστηκαν τα πήγαν και πάλι χειρότερα. Όπως τα πηγαίνουν χειρότερα συνεχώς από το 2000, οπότε συμμετέχουμε ως χώρα σε αυτό τον θεσμό. Δεν είδαμε όμως καμία ανακοίνωση των εκπαιδευτικών και των συνδικαλιστικών οργάνων για το θέμα αυτό…
Μάλιστα η ποιοτική ανάλυση των αποτελεσμάτων του PISA, όπως ανέφερε η Χρύσα Σοφιανοπούλου, Εθνική Διαχειρίστρια του Προγράμματος, μιλώντας στο infokids.gr έδειξαν ότι οι ελάχιστοι Έλληνες μαθητές που πέτυχαν καλές επιδόσεις προέρχονται από αστική περιοχή, με μορφωμένους γονείς και υψηλό κοινωνικό-οικονομικό-πολιτισμικό επίπεδο, πηγαίνουν σε ιδιωτικό σχολείο που έχει καλό εξοπλισμό και δασκάλους που προσαρμόζονται ευκολότερα ανάλογα με τις ανάγκες της διδασκαλίας. Έχουμε δηλαδή ένα δημόσιο σχολείο που δεν είναι σε θέση να άρει τις ανισότητες… Και αυτό το σχολείο, το σχολείο που μπορεί να διευκολύνει ακόμη και την κατάληψή του, κάποιοι συνεχίζουν να το υπερασπίζονται…
