Του Δημήτρη Παπαδάκη
Το πολίτευμα στην πλειοψηφία των χωρών του κόσμου και δη του Δυτικού είναι προεδρική δημοκρατία κατά το γαλλικό και αμερικανικό πρότυπο. Η πλειοψηφία Ελλάδα ανήκει στην μειοψηφία των χωρών που έχει προεδρευόμενη δημοκρατία, με ένα Πρόεδρο που έχει εξαιρετικά περιορισμένες αρμοδιότητες. Το ίδιο το Σύνταγμα, ακόμη κι αν συμφωνούσαμε 10 εκατομμύρια Έλληνες να αλλάξουμε πολίτευμα, δεν το επιτρέπει… Ας ασχοληθούμε λοιπόν με αυτό που έχουμε. Με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που έχει ένα σχεδόν «διακοσμητικό» ρόλο από την άποψη των αρμοδιοτήτων, ωστόσο έχει ένα υψηλό πολιτειακό συμβολισμό.
Ήρθε η ώρα να εκλέξουμε ένα νέο Πρόεδρο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε μια γυναίκα ανώτατη δικαστικό. Αναρωτιέται κανείς αν η χώρα στην παρούσα συγκυρία έχει ανάγκη τους συμβολισμούς που κομίζει η επιλογή του Πρωθυπουργού. Προφανώς στην παρούσα συγκυρία η χώρα δεν είχε ανάγκη μια επιλογή που συμβολίζει την ισότητα των δύο φύλων. Εξάλλου σοβαρή χώρα του Δυτικού Κόσμου, θα γίνουμε όταν το φύλο ενός ανθρώπου, υποψηφίου για οποιαδήποτε θέση, πολιτική ή επαγγελματική, δεν θα είναι θέμα προς συζήτηση και σχολιασμό. Η άποψη πως «μια γυναίκα για Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι προοδευτική επιλογή» είναι ο ορισμός του ρατσισμού. Μήπως η επιλογή της μέχρι χθες προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας συμβολίζει κάτι σε σχέση με τη Δικαιοσύνη. Την ανεξαρτησία της λόγου χάρη; Αν ο Πρωθυπουργός ήθελε η επιλογή της Αικ. Σακκελαροπούλου ένα έχει ένα τέτοιο συμβολισμό, θα όφειλε στην πρόσφατη αναθεώρηση του Συντάγματος να είχε προτείνει την αλλαγή των σχετικών άρθρων που αφορούν τη Δικαιοσύνη. Δεν το έκανε όμως. Οι συμβολισμοί δεν έρχονται από μόνοι τους, πρέπει να συνοδεύονται από κάποιες πράξεις… Εξάλλου η επιλογή της Αικ. Σακκελαροπούλου έγινε με την λογική ότι τοποθετήθηκε επί ΣΥΡΙΖΑ στην ηγεσία του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, άρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα «στριμωχτεί» και θα την ψηφίσει. Όπως επίσης για την ισότητα των δύο φύλων και το συμβολισμό της ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μπορούσε να είχε συμπεριλάβει στο κυβερνητικό του σχήμα περισσότερες γυναίκες, αλλά ούτε αυτό έπραξε.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που προσπαθεί υποκριτικά να επιδείξει θεσμική και συνετή στάση, έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και δήλωσε πως θα υπερψηφίσει την επιλογή του πρωθυπουργού. Εξάλλου στο δικό του διάγγελμα χρειάστηκε αρκετή ώρα μέχρι να πει το «ναι»… Τώρα, βέβαια, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι καθόλου ανυπόμονος, όπως ήταν το 2014, όταν επέλεξε να πάρει την εξουσία μερικούς μήνες νωρίτερα οδηγώντας την χώρα σε εκλογές εκμεταλλευόμενος το θεσμό του Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Και η σημερινή αλλαγή στη στάση του κάθε άλλο παρά στην αναθεωρημένη διαδικασία εκλογής Προέδρου οφείλεται, αλλά στο γεγονός ότι δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά και με τη λογική του λιγότερου κακού, προσπαθεί να εμφανιστεί ως θεσμικός και σοβαρός.
Υπάρχει βέβαια και ο Γιάννης με το ένα «ν», ο οποίος βέβαια έχει δώσει δείγματα γραφής, αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε τον εαυτό του. Τερμάτισε το κοντέρ της ελαφρότητας, προτείνοντας τη Μάγδα Φύσσα για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Τη χαροκαμένη Μάγδα Φύσσα. Φυσικά… χωρίς να την έχει ρωτήσει. Η γυναίκα, που βιώνει εδώ και χρόνια το απόλυτο δράμα, να έχει χάσει το παιδί της, αναγκάστηκε να προβεί σε δήλωση, με την οποία ξεκαθαρίζει ότι… δεν ήξερε τίποτα. Και φυσικά, ότι δεν δέχεται. Ο Γιάννης με το ένα «ν» ξεπέρασε ακόμη και τα όρια του γελωτοποιού.
Κάπως έτσι αντιμετώπισε το πολιτικό σύστημα τον ύπατο πολιτειακό θεσμό…
