Του Δημήτρη Παπαδάκη
Για άλλη μια φορά πλείστα όσα σχόλια και αναλύσεις για την παρουσία του τουρκικού ερευνητικού σκάφους OrucReis στην ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Πολλά από αυτά εντοπίζονται στο εάν κατά πόσο η πληροφόρηση που προέκυψε από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Από την ελληνική πλευρά ειπώθηκε ότι το τουρκικό ερευνητικό σκάφος, που βρίσκονταν τις προηγούμενες ημέρες εντός της κυπριακής ΑΟΖ, το πρωί της περασμένης Παρασκευής μετακινήθηκε μερικά μίλια δυτικότερα και εισήλθε στην ελληνική ΑΟΖ για να αποφύγει τις κακές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν. Όμως στην πορεία προέκυψαν στοιχεία που δείχνουν πως οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν τέτοιες που να αναγκάσουν το τουρκικό ερευνητικό σκάφος να μετακινηθεί.
Δυστυχώς για άλλη μια φορά επιχειρείται να δικαιολογηθεί μια εθνική ήττα. Ο Πάγκαλος έλεγε «ας πούμε ότι την πήρε ο αέρας τη σημαία στα Ίμια» και τώρα λίγο – πολύ ακούμε πως τοOrucReis το παρέσυραν τα κύματα εντός της ελληνικής ΑΟΖ. Και πράγματι μπορεί ο Ερντογάν σε πρώτη φάση να θέλει απλώς να τεστάρει τις αντιδράσεις μας, όμως ποια θα μπορούσε να είναι μια πραγματική αντίδραση. Επί σχεδόν δύο μήνες συζητάμε για το τουρκολιβυκό σύμφωνο οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών, που παρακάμπτει εντελώς την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα και συζητάμε για το πώς αυτό το σύμφωνο θα ακυρωθεί, το τι θέλει όμως η Ελλάδα και το τι διεκδικεί δεν το έχει δηλώσει ακόμη. Δεν έχουμε δηλαδή ανακηρύξει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και δεν έχουν καταθέσει τις συντεταγμένες της. Αν αύριο επιχειρηθούν γεωτρήσεις από τους Τούρκους, θα βυθίσουμε το γεωτρύπανο. Η απάντηση είναι όχι, γιατί πολύ απλά αν το βυθίσουμε θα βρεθούμε να απολογούμαστε ως χώρα γιατί ουσιαστικά θα το έχουμε βυθίσει από μια περιοχή στην οποία ουδέποτε δηλώσαμε με επίσημο τρόπο ότι τη θεωρούμε δική μας. Και εκεί που υποτίθεται ότι έχουμε το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος μας θα βρεθούμε απολογούμενοι βάσει αυτού.
Τα σενάρια που υπάρχουν είναι συγκεκριμένα και έχουν δυστυχώς τον ίδιο παρονομαστή. Το γεγονός δηλαδή ότι αναζητείται ο χωροφύλακας – διαιτητής για την επίλυση των διαφορών μεταξύ των δύο χωρών. Το πρώτο σενάριο λοιπόν είναι η μεσολάβηση παρέμβαση μιας τρίτης χώρας ως «χωροφύλακα» της ανατολικής Μεσογείου. Το σενάριο αυτό είναι ήδη σε εξέλιξη, αφού μετά το πρόσφατο ταξίδι του Κ. Μητσοτάκη στις ΗΠΑ προέκυψε πως η ελληνική πλευρά θα ήθελε μια τέτοια μεσολάβηση. Όμως με πρόεδρο τον Ντ. Τραμπ στις ΗΠΑ δεν φαίνεται πολύ πιθανό κάτι τέτοιο. Οι ελληνικές θέσεις έχουν μεγαλύτερη απήχηση στο αμερικανικό πεντάγωνο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όχι όμως και στο Λευκό Οίκο. Η δεύτερη επιλογή είναι μια επανάληψη των Ιμίων, όπου οι ΗΠΑ θα αναγκαστούν να παρέμβουν. Μόνο που αυτή τη φορά ένα «θερμό επεισόδιο» δεν είναι καθόλου βέβαιο αν συμβεί χωρίς κανείς να έχει πατήσει το… κουμπί. Αν υπάρξει μια κάποιου είδους αψιμαχία μεταξύ των δύο χωρών κανείς δεν ξέρει ποια κατεύθυνση θα έχει η όποια διαμεσολάβηση. Και το τελευταίο σενάριο είναι η επιλογή της προσφυγής στη διαιτησία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Ακόμη κι αν η Τουρκία δέχονταν κάτι τέτοιο, η Ελλάδα που δεν έχει διεκδικήσεις σε βάρος της Τουρκίας θα ήταν σίγουρα χαμένη και αυτό γιατί οι αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης δεν βασίζονται αμιγώς στο Διεθνές Δίκαιο, αλλά έχει και σημαντική πολιτική δόση… Παρόλα αυτά στην Ελλάδα αναμασάμε καθημερινά την καραμέλα ότι έχουμε το Διεθνές Δίκαιο με το μέρος μας, όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι….
