Του Δημήτρη Παπαδάκη
Τρεις είναι οι μεγάλες προκλήσεις που έχει μπροστά της η Κυβέρνηση.
Η πρώτη είναι αυτή του προσφυγικού μεταναστευτικού προσβλήματος. Η αλήθεια είναι πως οι μεταναστευτικές – προσφυγικές ροές έχουν αυξηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό και το λάθος της κυβέρνηση να υποτιμήσει αρχικά το όλο ζήτημα και να καταργήσει το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής με την ανάληψη των καθηκόντων της έκανε τα πράγματα μη διαχειρίσιμα. Ήδη οι κοινωνικές αντιδράσεις είναι παρά πολλές, οι τοπικές κοινωνίες φοβούνται νέες Μόριες και η κυβέρνηση αδυνατεί να χωροθετήσει στην ενδοχώρα νέες δομές φιλοξενίας. Βεβαίως το πρόβλημα έχει και άλλες βασικές παραμέτρους που άπτονται θεμάτων της συνολικής ευρωπαϊκής πολιτικής και της εξωτερικής πολιτικής, ωστόσο η έλλειψης πολιτικής από την πλευρά της κυβέρνησης έχει κάνει τα πράγματα αρκετά δύσκολα.
Η δεύτερη μεγάλη πρόκληση για την Κυβέρνηση είναι η προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγεια, μια συμπεριφορά που μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν το 2016 μοιάζει σχεδόν ανεξέλεγκτη. Όλοι δε προεξοφλούν μια παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από την πλευρά της Τουρκίας, που δεν θα είναι μια υπερπτήση πάνω από κάποιο ελληνικό νησί…
Οι δύο αυτές προκλήσεις –εξωτερικές απειλές- έχουν εμπεριέχουν παραμέτρους που κάνουν δύσκολη την αντιμετώπιση των θεμάτων αυτών, αν η Ελλάδα μείνει χωρίς στήριξη και συμμάχους. Η τρίτη πρόκληση για την κυβέρνηση είναι φυσικά το πεδίο της οικονομίας και των διαρθρωτικών αλλαγών. Μέχρι στιγμής η Κυβέρνηση έχει δείξει κάποια θετικά δείγματα, έχει σταθεί έως τώρα πιστή σε ικανοποιητικό βαθμό στις δεσμεύσεις της. Ωστόσο η ευνοϊκή διεθνής συγκυρία έχει κατά κάποιο τρόπο κουκουλώσει την ανάγκη πολλές αλλαγές να γίνουν και να αποδώσουν γρήγορα. Η Ελλάδα για να κερδίσει το χαμένο έδαφος χρειάζεται ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 4% και φυσικά χρειάζεται γρήγορα να αποδώσουν οι όποιες μεταρρυθμίσεις. Έως τώρα όμως έχουμε δει πολλές εξαγγελίες για ανάπτυξη και επενδύσεις, όμως οι μπουλντόζες στο Ελληνικό δεν έχουν πιάσει ακόμη δουλειά… Ορισμένα θετικά βήματα που έχουν γίνει και σε επίπεδο διαρθρωτικών αλλαγών μοιάζουν ακόμη δειλά σε σχέση με το άλμα προς τα μπρος που χρειάζεται η χώρα. Σε αυτή την περίπτωση ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών, γιατί πολλά από τα μέτρα που λαμβάνονται στη Βουλή σε επίπεδο νομοσχεδίων, θα πρέπει και η δημόσια διοίκηση να τα εφαρμόσει. Ακόμη όμως δεν φαίνεται η δημόσια διοίκηση και τα συνδικάτα κάθε άλλο παρά πρόθυμοι μοιάζουν να συντονιστούν με τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Και πόσο κομβικός για το μέλλον της κυβέρνησης είναι ο τομέας της οικονομίας και των διαρθρωτικών αλλαγών, αρκεί μόνο να σκεφτούμε πως οι Έλληνες ουδέποτε ψήφισαν ούτε με βάση τα όσα έγιναν στα Ίμια, ούτε με κριτήριο την Συμφωνία των Πρεσπών, ούτε κριτήριο τους πρόσφυγες της Τασίας που λιάζονταν…
Μέσα στο κόμμα μου είναι οι εχθροί μου έξω από αυτό οι αντίπαλοί μου, είχε πει εύστοχα ο Ουίνστον Τσώρτσιλ. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και εδώ. Και φυσικά η ρήση του Τσώρτσιλ ισχύει και με την κυριολεκτική έννοιά της για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ας προσέξει κανείς τη στάση Σαμαρά στην εκλογή Πρόεδρου της Δημοκρατίας ή στην πρόσφατη ψηφοφορία για την τροπολογία στο ποδόσφαιρο. Και φυσικά τα φριχτά παράπονα δεκάδων βουλευτών της ΝΔ που είδαν τις θέσεις των υφυπουργών να καταλαμβάνουν κυρίως τεχνοκράτες. Αν ο Κ. Μητσοτάκης μπορέσει να ξεπεράσει τουλάχιστον τις απειλές από τους εντός των τειχών εχθρούς (εσωκομματική αντιπολίτευση, δημόσια διοίκηση) τότε σίγουρα μπορεί να αισθάνεται πιο αισιόδοξος…
