Του Δημήτρη Παπαδάκη
Τη βάση συζήτησης για την Κεντρική Επιτροπή ενέκρινε η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ με ένα απολογιστικό κείμενο 32.129 λέξεων (!)για την περίοδο 2015 – 19. Υπάρχει λοιπόν ένας απολογισμός από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό από μόνο του είναι είδηση! Και αυτό γιατί η Αριστερά γαλουχήθηκε στην Ελλάδα με το ακαταλόγιστο. «Πάντα η ευθύνη είναι των άλλων, ποτέ δική μας…»
Όμως είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποδίδει την εκλογική του ήττα στην εφαρμογή του τρίτου μνημονίου. Μπορεί να άργησαν, αλλά κατάλαβαν στο ΣΥΡΙΖΑ ότι η «κυβερνώσα Αριστερά» δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία ακόμη κυβέρνηση που την «κατάπιε» το μνημόνιο. Όμως και αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ με το στανιό το λέει… Προσέξτε τη διατύπωση: «Μπορεί να ήταν εμφανές σε όλους ότι αυτή είχε εξαναγκαστεί να το υπογράψει, χωρίς να συμφωνεί και χωρίς να το «υιοθετεί», μπορεί αυτό να είχε όντως ηπιότερες κοινωνικές επιπτώσεις από τα προηγούμενα, μπορεί η νέα κυβέρνηση όντως να προσπάθησε με νύχια και με δόντια να απαλύνει παλιά και νέα βάρη, μπορεί να σεβάστηκε απόλυτα τους δημοκρατικούς κανόνες και να προστάτευσε τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, μπορεί να καλλιέργησε άλλες συμπεριφορές και άλλο δημόσιο ήθος ή να προσέδωσε άλλο ύφος στους τρόπους διακυβέρνησης, αλλά μολαταύτα υπέγραψε μνημόνιο.Το αξιοσημείωτο είναι ότι ακυρώνοντας έτσι εν τοις πράγμασι την κύρια διάσταση της μέχρι τότε πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία, ακριβώς, είχε αναδείξει ως κύριο αιτούμενο το να απαλλαγεί η χώρα από μνημόνια. Παραμένοντας βέβαια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη. Η υπογραφή αυτή σφράγισε τη γενική εικόνα: η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια ακόμα «μνημονιακή κυβέρνηση». Και ως προς αυτόν τον βασικό πολιτικό χαρακτηρισμό, «όμοια με τις άλλες».
Κάπως έτσι, έστω με το στανιό, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον το πρώτο βασικό συμπέρασμα. Το ζήτημα είναι αν μπορεί να φτάσει και στα ουσιωδέστερα συμπεράσματα. Αφού λοιπόν το μνημόνιο «κατάπιε» και το ΣΥΡΙΖΑ, η διακυβέρνησή του θα μπορούσε να έχει καλύτερη τύχη εκτός μνημονίου και πιο συγκεκριμένα εκτός ενός μνημονίου που θα φέρει την υπογραφή του. Για να συμβεί αυτό όμως θα έπρεπε να είχε αφήσει το Σαμαρά να ολοκληρώσει το δικό του μνημόνιο, να μην είχε δηλαδή ρίξει την κυβέρνηση για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και να άφηνε τη ΝΔ να χάσει «φυσιολογικά» μέσα από την μνημονιακή φθορά . Ή τουλάχιστον να είχε δεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ την πρόταση Σαμαρά να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας να πάμε σε εκλογές στο τέλος του 2015. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη όμως, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ διψούσε για εξουσία. Ακριβώς αυτή η δίψα είναι που έκανε ενιαίο φαινομενικά κόμμα το συνονθύλευμα των συνιστωσών. Με τους διάφορους Λαφαζάνηδες και Βαρουφάκηδες, που δεν είχαν απλώς αυταπάτες, αλλά βρίσκονταν στην κυριολεξία εκτός τόπου και χρόνου. Μετέπειτα φυσικά και με οδυνηρό τρόπο πρωτίστως για τη χώρα ξεχώρισε η ήρα από το στάρι. Μόνο που η χώρα είχε φορτωθεί ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο…
Η ίδια δίψα για την εξουσία είναι που σήμερα δημιουργεί την δήθεν «προοδευτική συμμαχία» του ΣΥΡΙΖΑ με τα απομεινάρια του λαϊκίστικου παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ. Έτσι μπορούν σήμερα να «συστεγάζονται» ο Πολάκης με τον Θεοχαρόπουλο, το Ραγκούση και το Μπίστη. Μια συνένωση σε επίπεδο προσώπων με στόχο την εξουσία. Τίποτα περισσότερο.
