Γράφει η Μάγδα Κ. (Magda@agrinioculture.gr)
Μυρωδιές …. Και γεύσεις. Έντονες, τις περισσότερες φορές, χτυπάνε τα ρουθούνια της όσφρησης, εγείροντας ταυτόχρονα και τα εγκεφαλικά κύτταρα της μνήμης. Ένα μυρωδικό – γευστικό σήμα, που πιάνεται από το ραντάρ των αισθήσεων, ενεργοποιεί το εγκεφαλικό κουτάκι των αναμνήσεων, γυρίζοντάς μας τις περισσότερες φόρες, σε ανεξίτηλες εικόνες των παιδικών μας χρόνων.
Πόσες φόρες δεν μας έχει τύχει, να μυρίσουμε κάτι και ταυτόχρονα να ταξιδέψουμε στο χρόνο, ξεθάβοντας την ανάμνηση που συνδέεται με την συγκεκριμένη μυρωδιά. Πόσες φορές, το δάγκωμα ενός λουκουμά, πασπαλισμένου με την κρυσταλλένια ζάχαρη, δεν μας θύμισε τα καλοκαίρια στο Λουτράκι με τα ξαδέλφια και τις θειες – οι θειοι ερχόντουσαν μόνο ΣΚ λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων – .Πόσες φορές, στην προσπάθειά μας να διαλέξουμε ένα άρωμα, δεν πέσαμε πάνω σε μια μυρωδιά, που μας θύμισε έντονα την κολόνια ΄΄Μυρτώ΄΄ που έβαζε η γιαγιά, για να πάει στο εορταστικό πανηγύρι του χωριού. Ή ακόμη και η μυρωδιά του σκόρδου, πόσες φορές δεν μας θύμισε τον πάππου, ο οποίος, στην προσπάθεια της μακροβιότητάς του, κατανάλωνε ποσότητες του ΄΄ υπεραρωματισμένου΄΄ λαχανικού. Ή πόσες φορές, η έντονη , ζεστή μυρωδιά ενός καινούργιου βιβλίου, δεν μας ταξιδέψε στα βιβλία που δανειζόμασταν κάποτε από τη δανειστική βιβλιοθήκη της πόλης μας, τα οποία πάντα διατηρούσαν, κατά παράδοξο τρόπο, έντονη τη μυρωδιά τους σε κάθε σελίδα ανάγνωσης. Ή ακόμη και η γεύση της Μερέντας, αυτής της γλυκιάς εφεύρεσης, πόσες φόρες δε μας θύμισε τους τσακωμούς με τα αδέλφια μας, για το ποιος θα καταναλώσει τη μεγαλύτερη ποσότητα από το εύγευστο αυτό κουτί.
Μυρωδιές και γεύσεις, τόσο έντονες και τόσο αγαπημένες, αρκούν για να ξεθάψουν αναμνήσεις από τη συγχωνευμένη μνήμη μας και να μας επαναφέρουν το χαμένο χρόνο. Ένας χρόνος χαμένος, που συνθέτει όμως το χαμένο, αλλά αληθινό παράδεισο για τον καθένα μας.
Άραγε, αυτές οι μυρωδιές και οι γεύσεις, εύοσμες ή όχι, άνοστες ή όχι, θα συνεχίσουν και στο μέλλον να μας συντροφεύουν, γεμίζοντας το χρονοντούλαπο των αναμνήσεων; Ο παράδεισος, για να παραμείνει αληθινός, πρέπει κατακλυσθεί από τις ΄΄ νεραΐδες των αισθήσεων΄΄ συντροφεύοντας έτσι τις μελλοντικές μας αναμνήσεις. Πόσο εύκολο είναι άραγε, σε μια εποχή άοσμη και άγευστη, να βρούμε τις προσωπικές μας μυρωδιές, που θα επισκέπτονται τον παράδεισό μας, κάνοντάς τον ακόμη πιο πλούσιο και αληθινό; Μπορεί να ακούγεται δύσκολο, ακατόρθωτο όμως δεν είναι …Απο μας εξαρτάται…
A bientot
Μάγδα
