Του Δημήτρη Παπαδάκη
«Είναι προφανές ότι η χώρα δεν πρέπει να επιτρέψει ούτε κατάρρευση αλλά ούτε και επιθετικές εξαγορές μεγάλων στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων» είπε ο Αλέξης Τσίπρας παρουσιάζοντας τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την αντιμετώπιση της κρίσης του κορονοϊού στην οικονομία. Στη λογική αυτή, κάλεσε την κυβέρνηση «να κινητοποιήσει κάθε διαθέσιμο εργαλείο επενδύσεων στο μετοχικό κεφάλαιο εταιριών, συμπεριλαμβανομένης και της εθνικοποίησης, εφόσον κριθεί απαραίτητο».«Το Δημόσιο» είπε «θα πρέπει να αποκτά μερίδιο σε αυτές τις εταιρίες αντίστοιχο της παρέμβασής του. Δεν μπορεί σήμερα να αρκεστεί στη θέση του παρατηρητή, του σχολιαστή και του απλού εγγυητή της αυθόρμητης κίνησης της αγοράς και της οικονομίας».
Το οικονομικό πρόγραμμά του ΣΥΡΙΖΑ κατά της πανδημίας έχει κόστος συνολικά 26 δισ. ευρώ, χωρίς να έχει υπολογιστεί φυσικά η απώλεια εσόδων που θα έχει το κράτος -κανείς εξάλλου δεν μπορεί να το κάνει ακόμη αυτό- και χωρίς να υπάρχει σαφής χρονικό ορίζοντας για την ισχύ των προτεινόμενων μέτρων. Θα μείνουμε όμως στο ζήτημα της εθνικοποίησης των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας.
Πρώτα από όλα, όλες οι επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας ή μη είναι defacto κρατικοποιημένες τα τελευταία χρόνια, αφού η συνολική φορολογία ξεπερνά το 50% των εσόδων μιας επιχείρησης, ενώ συμβολικά και μόνο αξίζει να θυμηθούμε το χυδαίο φόρο της προκαταβολής φόρου επί των μελλοντικών και αβέβαιων εισοδημάτων της επόμενης χρονιάς, πράγμα που αποτελεί ελληνική παγκόσμια πρωτοτυπία.
Είναι να απορείς κανείς πως ο Αλέξης Τσίπρας φτάνει να μιλά για «εθνικοποιήσεις», για τις οποίες δεν μιλούσε ούτε όταν συμπορεύονταν με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Για «εθνικοποιήσεις» ο Αλέξης Τσίπρας δεν μίλησε ούτε όταν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ξεσπούσε η κρίση χρέους και η ανεργία εκτινάχθηκε από το 9 στο 29%. Μιλά ξαφνικά τώρα και όλως τυχαίως πάνω που φούντωσαν τα σενάρια για εκλογές το ερχόμενο φθινόπωρο. Βεβαίως δεν πρέπει να πέσουμε από τα σύννεφα για το γεγονός ότι ο άνθρωπος που γράφτηκε στην ΚΝΕ, όταν η Σοβιετική Ένωση κατέρρεε και το τείχος του Βερολίνου έπεφτε, ανοίγει τη συζήτηση περί «εθνικοποιήσεων».
Προφανώς ο Αλέξης Τσίπρας, που εσχάτως μιμείται τη σοσιαλμανία του Καραμανλή και τον κρατισμό του Ανδρέα Παπανδρέου, έχει ξεχάσει τι συνέβη στην οικονομία όταν με την «επίταξη» της… πλουτοκρατίας «παραδώσαμε»στο λαόναυπηγεία, τράπεζες, χημικές βιομηχανίες και λιπάσματα,ασφαλιστικές, εταιρείες συγκοινωνίας, διυλιστήρια. Το απέραντο –κομματικό- κράτος συντηρήθηκε για όσο συντηρήθηκε με τα λεφτά των κουτόφραγκων με τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, τα πακέτα Ντελόρ και τα φθηνά δανεικά του ευρώ και στο τέλος χρεοκόπησε, αφού δεν παρήγαγε τίποτε άλλο πέρα από ρουσφέτια, διαφθορά και τεμπέληδες. Αυτό ονειρεύεται ο Αλέξης Τσίπρας να ξαναζήσουμε; Τουλάχιστον ας μας εξηγήσει –για να μην τον αδικούμε- πως και με τι όρους θα πρέπει να λειτουργεί μια επιχείρηση, που το Δημόσιο θα αναλάβει τον έλεγχό της.
Η Ιταλία και η Γαλλία, που συζητούν για «εθνικοποιήσεις» έχουν αυτή τη στιγμή επιχειρήσεις που κινδυνεύουν, λόγω της κρίσης του κορονοϊού, που έχουν δεκάδες χιλιάδες εργαζομένους και το τίμημα που θα πληρώσουν, αν τις αφήσουν να καταρρεύσουν, είναι πολύ μεγαλύτερο…. Κυρίως όμως η Ιταλία και η Γαλλία είναι χώρες, όπου το Δημόσιο λειτουργεί σχεδόν με όρους ιδιωτικού τομέα, με διαφάνεια, με αξιολόγηση του προσωπικού, χωρίς κομματικές – κυβερνητικές παρεμβάσεις. Δεν είναι καραγκιόζ μπερντέ…
Αν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να υποδύεται το «εμπρός – πίσω» του… Πώποτα, καλόν όμως θα ήταν και ο ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα κόμματα να μας πουν κάτι για τον 21ο αιώνα.
