Του Δημήτρη Παπαδάκη
Στην οικονομική κρίση που δημιουργεί ο κορονοϊός ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένο πως περιμένει να «ψαρέψει» νέους «αγανακτισμένους». Η νεολαία του κόμματος, όντας ένα βήμα πιο μπροστά, τη Δευτέρα προχώρησε σε συμβολικό αποκλεισμό του υπουργείου Εργασίας. Εκεί ανάμεσα στα άλλα πλακάτ κατά του Υπουργού Γ. Βρούτση και κατά καπιταλισμού, υπήρχε και το πλακάτ της φωτογραφίας.
Φυσικά δεν ξαφνιάζει ένα τέτοιο σύνθημα από τους εκκολαπτόμενους «καρανίκες». Εξάλλου αυτά τα παιδιά προέρχονται από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εθίζει στη λογική της ήσσονος προσπάθειας. Όταν όμως συνδέεις τη λιγότερη δουλειά, που εντελώς θεωρητικά από μόνο του θα μπορούσε να είναι ένα αίτημα, με τις αυξήσεις στους μισθούς, τότε μάλλον ζεις σε άλλο κόσμο…Φυσικά τέτοιου είδους ανοησίες δεν αξίζει να τις σχολιάσει κανείς. Εκείνο στο οποίο αξίζει να σταθεί κανείς είναι το δεύτερο μέρους του συνθήματος. Το σύνθημα έλεγε «αυξήσεις στους μισθούς, λιγότερη δουλειά, την κρίση να πληρώσουν τα αφεντικά»… Σημασία επίσης έχει πως το κεντρικό σύνθημα της διαμαρτυρία ήταν πως «η βαρβαρότητά τους δεν θα γίνει κανονικότητα».
Πριν από δέκα χρόνια όταν ξεσπούσε η κρίση χρέους της Ελλάδας τσακωνόμασταν για το αν το μνημόνιο έφερε την κρίση ή η κρίση έφερε το μνημόνιο. Δυστυχώς, παρόλο που τώρα με τον κορονοϊότα πράγματα είναι θεωρητικά εύκολο να τα εξηγήσεις, πάλι θα τσακωθούμε για τα αίτια και την αντιμετώπισης της κρίσης… Μια πανδημία είναι κάτι σαν μια φυσική καταστροφή, σαν ένας μεγάλος σεισμός, μια πλημμύρα, μια ηφαιστειακή έκρηξη. Για την πανδημία του κορονοϊού δεν ευθύνεται κανείς. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση. Ούτε οι εργοδότες, ούτε οι εργαζόμενοι. Ενδεχομένωςσε παγκόσμιο επίπεδο να έχουμε πολλά να κουβεντιάσουμε για τις ευθύνες της Κίνας σ’ αυτή την πανδημία, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.
Η πανδημία δυστυχώς συνέβη. Και έπληξε τους πάντες. Σε βαθμό που να καταρρέουν και πολλοί μύθοι αναφορικά με το ποιος τελικά είναι ο ισχυρός και ποιος ο αδύναμος απέναντι σε μια τόσο έκτακτη και εξαιρετική περίπτωση. Ας πάρουμε ως παράδειγμα τις μεγάλες αεροπορικές εταιρείες, όπου πλειάδα στελεχών τους αμείβεται με μισθούς χιλιάδων ευρώ ή δολαρίων σε βαθμό που να τους δίνεται και η δυνατότητα για αποταμίευση. Η καθήλωση των αεροπλάνων στο έδαφος λόγω κορονοϊού στις αεροπορικές εταιρείες κοστίζει, δηλαδή ζημιώνει τις εταιρείες με μερικά εκατομμύρια ευρώ. Ποιος λοιπόν βρέθηκε σε δυσμενέστερη θέση η εταιρεία που ξαφνικά έγραψε ζημίες εκατομμυρίων ή ο εργαζόμενος που έχασε δύο μισθούς. Φυσικά και δεν είναι ειδυλλιακά τα πράγματα για τους εργαζόμενους, αλλά το θέμα είναι ποιος βρέθηκε σε δυσμενέστερη θέση. Είναι λοιπόν εμφανές ότι η εταιρεία, από την οποία μπορεί να εξαρτώνται και μερικές χιλιάδες εργαζόμενοι, είναι εν προκειμένω πιο «αδύναμη» σε σχέση τους εργαζομένους τους. Αν λοιπόν «την κρίση την πληρώσουν τα αφεντικά» όπως λένε οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ με μαθηματική βεβαιότητα θα βρεθούν όλοι στο δρόμο.
Αν ο στόχος είναι αυτός, για να έρθει μετά το κράτος – πατερούλης και να δώσει ένα ξεροκόμματο ως επίδομα στις στρατιές των ανέργων, τότε μπορεί να γίνεται ένα βήμα προς το σοσιαλισμό, όμως οι αγαπητοί σύντροφοι πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτό –κυνηγώντας το λεφτόδεντρο δηλαδή- κάθε άλλο παρά τον αδύναμο, όπως διατείνονται, υπηρετεί.
