Του Δημήτρη Παπαδάκη
Είμαστε μια χώρα που τα δικαστήρια ασκούν οικονομική και ασφαλιστική πολιτική. Και αυτό είναι πέρα ως πέρα παράλογο και επιζήμιο. Βεβαίως τα δικαστήρια πρέπει να κρίνουν τη νομιμότητα των αποφάσεων της Διοίκησης, αλλά είναι άλλο αυτό και άλλο οι αποφάσεις του να καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την πολιτική σε ασφαλιστικά ή οικονομικά θέματα.
Με πρόσφατη απόφαση (την υπ’ αριθ. 317/2020) της Ολομελείας του Ελεγκτικού Συνεδρίου, δικαιώθηκε άνδρας δημόσιος υπάλληλος με 25 ασφάλισης το 2010 και ανήλικο τέκνο, ο οποίος ζητούσε να συνταξιοδοτηθεί από τα 50 έτη, όπως προέβλεπε ο νόμος για τις γυναίκες. «Γιατί οι γυναίκες δημόσιοι υπάλληλοι να παίρνουν σύνταξη στα 50; Είναι ρατσιστικό. Θέλω κι εγώ να πάρω σύνταξη στα 50», είπε ο εν λόγω άνδρας δημόσιος υπάλληλος και το δικαστήριο τον δικαίωσε. Πράγματι, όπως έγινε γνωστό, η Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου έκρινε ότι η συνταξιοδοτική διάταξη του άρθρου 56 παρ. 1 περ. β του Κώδικα Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων, με την οποία θεσπίζεται μικρότερο όριο ηλικίας για τη συνταξιοδότηση των γυναικών εισάγει διάκριση εις βάρος των ανδρών χωρίς να υφίστανται αποχρώντες λόγοι, που να τη δικαιολογούν, είναι ανίσχυρη ως αντίθετη στην αρχή της ισότητας, όπως αυτή κατοχυρώνεται, τόσο στο Σύνταγμα, όσο και στις διατάξεις του ενωσιακού δικαίου.
Και τι θα γίνει τώρα θα πρέπει να βγουν όλοι σε σύνταξη από τα 50; Να πάρουν μήπως και αναδρομικά; Και θα πρέπει, αφού έχουμε «αναδιανεμητικό» σύστημα οι σημερινοί εργαζόμενοι, που υποασχολούνται σε θέσεις μερικής απασχόλησης, να πληρώσουν περισσότερους φόρους, για να πληρώσει με τη σειρά του το Δημόσιο το λογαριασμό των δικαστικών αποφάσεων και να βγουν στη σύνταξη οι 50άρηδες;
Οι αγαπητοί δικαστές από που θεωρούν ότι ο λογαριασμός βγαίνει; Είδαν μήπως γεμάτα τα ταμεία του Δημοσίου; Ή μήπως είναι γεμάτα τα ταμεία των ασφαλιστικών ταμείων; Όμως αν μιλάμε για ίση μεταχείριση, γιατί να μην προσαρμοστούν τα όρια συνταξιοδότησης των γυναικών σε αυτά των ανδρών και να αυξηθούν; Εξάλλου, όταν το ίδιο το Δικαστήριο μας λέει ότι η συνταξιοδοτική διάταξη θεσπίζει μικρότερο όριο ηλικίας για τη συνταξιοδότηση των γυναικών και άρα μία διάκριση σε βάρος των ανδρών χωρίς να υφίστανται αποχρώντες λόγοι που να τη δικαιολογούν, αυτό δεν θα έπρεπε να γίνει; Δεν έπρεπε τα όρια συνταξιοδότησης των γυναικών να γίνουν τα ίδια με αυτά των ανδρών; Και επιπλέον, γιατί θα πρέπει η αναπροσαρμογή να γίνει προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω, με δεδομένα μάλιστα το ολοένα και μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής και το δημογραφικό πρόβλημα; Κι αν μιλάμε για ίση μεταχείριση, γιατί να μην βγαίνουν στη σύνταξη στα 50 και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι; Αυτή τη διάκριση, αυτό το ρατσισμό δεν τον έχουν προσέξει οι δικαστές;
Όλα αυτά τα εύλογα ερωτήματα, αλλά και αυτές οι αντιφάσεις προκύπτουν κάθε φορά που οι δικαστικές αποφάσεις κρίνουν κάτι πέρα από τη νομιμότητα των πράξεων του Δημοσίου και υπεισέρχονται επί της ουσίας σε θέματα και αρμοδιότητες της εκτελεστικής εξουσίας. Αυτή δε η παθογένεια πέραν των άλλων δημιουργεί και μια κακή εντύπωση σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, καθώς οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης σε σχέση με αυτές των εκάστοτε κυβερνήσεων έχουν μεγαλύτερο κύρος και ηθικό υπόβαθρο. Αν όμως αύριο – μεθαύριο κάποιος δικαστής κρίνει ότι πρέπει να βγαίνουμε στη σύνταξη ακόμη και στα 30; Τι θα πιθανότητες έχει κάτι τέτοιο να εφαρμοστεί;
