Του Δημήτρη Παπαδάκη
Στα Ίμια ήταν ο… αέρας που πήρε τη σημαία, σήμερα είναι οι… προπέλες των πλοίων του Πολεμικού Ναυτικού και ο θόρυβός τους και έτσι τα απλωμένα καλώδια του τουρκικού ερευνητικού σκάφους Οruc Reis δεν συνιστούν παραβίαση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων της υφαλοκρηπίδας.
Η ουσία είναι πως η Ελλάδα είναι μια χώρα περιορισμένων κυριαρχικών δικαιωμάτων, που συνεχίζει την πολιτική του κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία. Μια πολιτική που παραμένει στο επίκεντρο της ελληνικής πολιτικής είτε επειδή ένα μέρος του ελληνικού πολιτικού συστήματος την πιστεύει, είτε επειδή υπαγορευέται από κέντρα του εξωτερικού.
Τουλάχιστον ο Νέβιλ Τσάμπερλεν μπορεί να επέλεξε τον κατευνασμό απέναντι στο Χίτλερ, αλλά δικαιολογούσε αυτή την επιλογή ως αναγκαιότητα, ώστε να προετοιμαστεί η Μεγάλη Βρετανία για τον πόλεμο, που κάποια στιγμή θα γίνονταν αναπόφευκτος. Στην Ελλάδα όμως έχουμε επιλέξει τον κατευνασμό, χωρίς να κάνουμε τίποτα στο πεδίο της προετοιμασίας. Και δεν εννοούμε απαραίτητα τους ακριβούς εξοπλισμούς. Δεν κάνουμε τίποτα για να αναπτύξουμε τη δική μας πολεμική βιομηχανία, ΕΑΣ και ΕΑΒ παραμένουν σε τέλμα, ούτε κινούμαστε προς τις φθηνότερες, αλλά πολύ πιο σύγχρονες λύσεις, όπως τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη κτλ.
Στην αναγγελία της για ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας για μερική οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών ήταν μάλλον αρκετά δύσκολο να εκφέρει κανείς γνώμη. Οι εξελίξεις όμως που ακολούθησαν και η δημοσιοποίηση του κειμένου της συμφωνίας δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για στρογγυλέματα. Και αυτό γιατί από τη μια φαίνεται πως αυτή καταργεί de facto το τουρκολιβικό σύμφωνο και προωθεί την επίλυση των διαφορών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης -και όχι μόνο των ελληνοτουρκικών, αλλά και των ελληνολιβικών και ελληνοαιγυπτιακών- από την άλλη όμως γεννά πολλά ερωτηματικά αναφορικά με το γιατί δεν προηγήθηκε η ελληνοκυπριακή συμφωνία για την ΑΟΖ. Και φυσικά το Διεθνές Δικαστήριο, ως δικαστήριο που παίρνει πολιτικές αποφάσεις και δέχεται τις ανάλογες παρεμβάσεις, παραμένει ακόμη αβέβαιο αν θα μπορέσει να δικαιώσει τις ελληνικές θέσεις. Γιατί, ας μην ξεχνάμε το δεδικασμένο ανάμεσα σε Τυνησία, Λιβύη και Μάλτα, όπου σε νησιά της Τυνησίας και την Μάλτα αναγνωρίστηκε μειωμένη επήρεια.
Για δει λοιπόν κανείς αν η συμφωνία με τη Αίγυπτο είναι καλή ή κακή αρκεί να δούμε την παράγραφο ε του άρθρου 1: “εάν οποιοδήποτε από τα δύο Μέρη διεξάγει διαπραγματεύσεις με σκοπό την οριοθέτηση της ΑΟΖ του με άλλο κράτος που μοιράζεται με τα δύο Μέρη τις θαλάσσιες ζώνες τους, το Μέρος αυτό, προτού καταλήξει σε τελική συμφωνία με το Τρίτο κράτος, θα ενημερώσει και θα διαβουλευθεί με το άλλο Μέρος.”
Δηλαδή, αν ποτέ θελήσουμε, να οριοθετήσουμε ΑΟΖ με την Κύπρο, θα έχουμε συνεταίρο την Αίγυπτο… Άραγε θα έχει εις το διηνεκές η Αίγυπτος (όπως σήμερα) μια στοιχειωδώς φιλική προς την Ελλάδα κυβέρνηση; Αν αύριο, μεθαύριο οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, που έχουν ξεκάθαρη φιλοτουρκική στάση, βρεθούν στην εξουσία τι θα μπορούμε να περιμένουμε;
