Του Δημήτρη Παπαδάκη
Αποζημίωση 312.500 ευρώ καλείται να καταβάλει το Ελληνικό Δημόσιο στην ιδιοκτήτρια ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας, το οποίο τελούσε υπό κατάληψη για περισσότερο από τρία χρόνια, μετά από απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Το Ε.Δ.Δ.Α. καταδίκασε στην Ελλάδα για παραβίαση του δικαιώματος στην ιδιοκτησία (άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου).
Ο λόγος για το ξενοδοχείο City Plaza στο κέντρο της Αθήνας, που κατελήφθη από “αλληλέγγυους” το 2016, προκειμένου να στεγάσει πρόσφυγες και μετανάστες. Το κτίριο τελούσε υπό κατάληψη από το 2016 έως τον Ιούλιο του 2019, με την ιδιοκτήτρια να ζητά την έξωση των καταληψιών, όπως όμως ανέφερε στην προσφυγή της, οι Αρχές συνέχιζαν να αδρανούν. Μάλιστα πρόσθετε πως οι λογαριασμοί ρεύματος και νερού συνέχιζαν να χρεώνονται στο όνομά της, όπως και όλα τα υπόλοιπα έξοδα (φόροι κλπ.)
Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα καταδικάζεται για παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Μια ακόμη πρόσφατη καταδίκη της χώρας αφορά το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα στην Ευρώπη, η οποία εφάρμοσε το νόμο της Σαρία σε ένα τμήμα των πολιτών της ενάντια στις επιθυμίες τους. Στην περίπτωση αυτή η αποζημίωση που καλείται να καταβάλλει το Δημόσιο στο παθόντα, ήταν πολύ μικρότερη, της τάξης των 60.000 ευρώ, όμως και αυτή από την τσέπη του φορολογούμενου βγαίνει. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα αυτές οι καταδίκες, που κοστίζουν και σε χρήμα, δεν προβάλλονται τόσο από όσους συνήθεις «εμπόρους» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Για ποιο λόγο όμως θα πρέπει να πληρώσουμε εμείς την αποζημίωση στην ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου και όχι οι καταληψίες; Γιατί ο φορολογούμενος και όχι οι αστυνομικοί που δεν εφάρμοσαν την εντολή του ελληνικού δικαστηρίου για εκκένωση του χώρου από τους καταληψίες; Ή ακόμη καλύτερα δεν θα πρέπει να πληρώσουν την αποζημίωση αυτή εκείνοι που έδωσαν εντολή στους αστυνομικούς να μείνουν άπραγοι;
Και ας μην θεωρήσει κανείς το ποσό που επιδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μικρό, γιατί τα χρήματα αυτά αφορούν μόνο την απώλεια εργασιών εξ’ αιτίας της κατάληψης. Θα υπάρξει δικαστική συνέχεια στην υπόθεση αυτή, καθώς μόνο οι ζημιές που υπέστη το κτίριο έχουν αποτιμηθεί επισήμως σε 1,5 εκατ. ευρώ. Είναι καιρός πια στο Ελληνικό Δημόσιο να προσωποποιείται η ευθύνη των κυβερνητικών και εν γένει των δημοσίων λειτουργών, να γίνεται προσωπικός καταλογισμός να πληρώνουν αυτοί τη ζημιά που προκαλούν από τόσο εξόφθαλμες παραλείψεις.
Για παράδειγμα, για να καταπιαστούμε και με τα πεπραγμένα παλαιότερων κυβερνήσεων και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα πλήρωνε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ πρόστιμο στην Ευρωπαϊκή Ένωση για τις χωματερές. Σε μια εποχή που η ευρωπαϊκή νομοθεσία είχε γίνει πολύ συγκεκριμένη για τη διαχείριση των απορριμμάτων και την προστασία του περιβάλλοντος, στην Ελλάδα διαδοχικοί υπουργοί, δήμαρχοι, νομάρχες και λοιποί εμπλεκόμενοι μαζί με μια σημαντική μερίδα των τοπικών κοινωνιών έπαιζαν την κολοκυθιά για το που θα δημιουργηθούν οι ΧΥΤΑ. Η δουλειά όμως όλων αυτών, που εκ της θέσης τους γνώριζαν την απειλή των προστίμων δεν ήταν να πάρουν το μέρος της άνω ή της κάτω κωλοπετινίτσας που δεν ήθελε να γίνει ο ΧΥΤΑ στην περιοχή της. Η δουλειά τους ήταν να δώσουν λύση στο πρόβλημα, να επιβάλλουν την κοινοτική και την εθνική νομοθεσία. Γιατί, αν ακούγαμε εξίσου την άνω και την κάτω κωλοπετινίτσα τα σκουπίδια θα έπρεπε να εξαφανίζονται ως δια μαγείας ή να κάνουν αυτοδιαχείριση…
Είναι καιρός πια τη ζημιά να την πληρώνει ο φταίχτης και όχι ο φορολογούμενος!
