Του Δημήτρη Παπαδάκη
Τους είπε εν ολίγοις η Νίκης Κεραμέως των Πρυτάνεων: επειδή μόνο κατήφορος θα υπάρχει στα Πανεπιστήμια, αν συνεχίσουν να εισάγονται σε αυτά μαθητές που ξέρουν μόνο να γράψουν το όνομά τους, ας βάλουμε μια βάση εισαγωγής και εσείς ως πιο ειδικοί ορίστε την. Τους έδωσε,δηλαδή, τη δυνατότητα να αποφασίσουν με ποιο μίνιμουμ βαθμό στα αρχαία ελληνικά θα πρέπει να εισάγεται ο φιλόλογος του αύριο και πόσο πρέπει να έχει γράψει στα μαθηματικά ο αρχιτέκτονας του αύριο.
Και αυτοί είπαν ένα ξερό «όχι» στις προτεινόμενες ρυθμίσεις. Και εντελώς κυνικά απάντησαν εν ολίγοις ότι δεν ενδιαφέρονται για το επίπεδο των Πανεπιστημίων, αλλά μονάχα για τη χρηματοδότηση των Πανεπιστημίων. Τα χρήματα, δηλαδή, του φορολογούμενου και που τους παρέχονται από το κράτος και τα διαχειρίζονται οι ίδιοι. Είπαν λοιπόν ότι με τη βάση εισαγωγής και τις πιο αυστηρές προϋποθέσεις για την εισαγωγή ενός μαθητή στο πανεπιστήμιο, θα μειωθεί ο αριθμός των εισακτέων και συνεπώς και η χρηματοδότηση των σχολών! Και για να μην μείνει καμία αμφιβολία για το τι είναι σημαντικό για τους Πρυτάνεις η ανακοίνωσή τους καταλήγει ως εξής : «Η χρηματοδότηση των περιφερειακών Πανεπιστημίων πρέπει να αποσυνδεθεί από το ζήτημα του αριθμού των εισακτέων». Αυτό μεταφράζεται ως εξής : «εμείς τόσα θέλουμε, είτε καλούμαστε να εκπαιδεύσουμε 100, είτε 1.000, είτε 10.000 φοιτητές»…
Πρώτα λοιπόν τα λεφτά. Ακολουθούν τα… κουμάντα. Θέλουν οι Πρυτάνεις η λεγόμενη «πανεπιστημιακή αστυνομία» να μην πλήξει το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστήμιων και γι’ αυτό επίσης αντιδρούν και λένε ένα ξερό «όχι». Πόση όμως τάξη και ασφάλεια προσέφερε το αυτοδιοίκητο στα Πανεπιστήμια; Η απάντηση είναι προφανής. Όλες αυτές τις δεκαετίες που κάνουν κουμάντο οι Πρυτάνεις τα Πανεπιστήμια είναι ένα σκέτο μπάχαλο. Και τι μέτρα πήραν οι ίδιοι για να υπάρξει τάξη και ασφάλεια; Έχασε ποτέ κανείς τη φοιτητική ιδιότητα για τις παράνομες καταλήψεις, για τις επιθέσεις σε πανεπιστημιακούς, για το «χτίσιμο» του Πρύτανη, για τα εργαστήρια των μολότοφ και τόσα άλλα. Τόσα χρόνια με το αυτοδιοίκητο οι Πρυτάνεις δεν μπόρεσαν ούτε καν να διατηρούν καθαρούς τους χώρους των Πανεπιστημίων… Τι συζήτηση να κάνεις για σοβαρότερα θέματα;
Λεφτά, κουμάντα και ιδεολογία. Το τρίτο λοιπόν προνόμιο των πανεπιστημιακών είναι η ιδεολογία, με τη διαφορά ότι αυτό αφορά ευτυχώς μια μερίδα τους και όχι όλους. Επειδή κάποιος διδάσκει το τάδε ή το δείνα μάθημα σε ένα πανεπιστημιακό τμήμα, επειδή δηλαδή έχει την ταυτότητα του πανεπιστημιακού, νομίζει ότι η προσωπική του πολιτική άποψη, η ιδεολογία του, έχει κάποια σημασία και φυσικά είναι σωστή. Βρέθηκαν λοιπόν μερικές δεκάδες πανεπιστημιακοί παριστάνοντας τους υπερασπιστές του Κράτους Δικαίου να ζητήσουν από την Κυβέρνηση να ικανοποιήσει τα αιτήματα του απεργού πείνας και καταδικασμένου για 11 δολοφονίες Δημήτρη Κουφοντίνα. Δεν χρειάζεται καμία κριτική σε αυτό. Όταν επί δεκαετίες «υποθάλπουν» εργαστήρια παραγωγής μολότοφ και το εμπόριο ναρκωτικών μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους, είναι εξοργιστικό να παριστάνουν τους υπερασπιστές των αρχών του Κράτους Δικαίου. Αξίζει όμως να αναρωτηθούμε τι ακριβώς διδάσκουν αυτοί οι τύποι στα παιδιά μας…
Υποτίθεται ότι οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι είναι η πνευματική ελίτ της χώρας. Δυστυχώς, όμως αυτοί έχουν προτιμήσει τα διαφυλάξουν τα προνόμια της ελίτ: χρηματοδοτήσεις, εξουσία και ιδεολογία. Το πνεύμα κατάλαβαν πολύ γρήγορα ότι δεν έχει απτά κέρδη… Και γι’ αυτό ακριβώς τους χρειάζεται η ανάλογη αντιμετώπιση –και από την κυβέρνηση και από την κοινωνία- η αντιμετώπιση της κρατικοδίαιτης συντεχνίας, που προσφέρει ελάχιστα σε αυτόν που τη συντηρεί.
