Η αρνητική δημοσιότητα που λαμβάνει το Νοσοκομείο Αγρινίου με αφορμή τα μεγάλα ποσοστά θνητότητας στη ΜΕΘ covid επ’ ουδενί δεν θα πρέπει να μας παρασύρει και να ακυρώσουμε συνολικά το έργο των υγειονομικών. «Φρένο» σε αυτή τη «διολίσθηση» βάζει με παρέμβασή του ο φαρμακοποιός του Νοσοκομείου (και επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Ανυπότακτο Αγρίνιο») Στέλιος Μερμίγκης υπενθυμίζοντας ότι η κλινική covid του Νοσοκομείου έχει μεγάλα ποσοστά επιβίωσης.
Ακριβώς επειδή υπάρχει υπάρχουν μεγάλα ποσοστά επιβίωσης στην απλή κλινική covid του Νοσοκομείου Αγρινίου και η εικόνα είναι αντιστρόφως ανάλογη στη ΜΕΘ, αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω να διερευνηθεί το τι πραγματικά συμβαίνει, το τι γίνεται λάθος στη ΜΕΘ.
Η παρέμβαση του Στ. Μερμίγκη :
Μετά το χθεσινό μπαράζ των αρνητικών δημοσιευμάτων για το Νοσοκομείο μας και την επικοινωνιακή διαχείριση κάποιων , κάθομαι και κάνω ορισμένες σκέψεις και προσπαθώ να δώσω απαντήσεις σε κάποια ερωτήματα που με βασανίζουν.
Πώς να νιώθει άραγε ο πνευμονολόγος μας Νίκος Παππάς που νοσηλεύτηκε για πάνω από ένα μήνα στη ΜΕΘ του πανεπιστημιακού της Πάτρας από τη νόσο covid 19 και παρότι είδε το χάρο με τα μάτια του μόλις έγιανε αντί να κάτσει σπίτι του ή έστω στα μετόπισθεν ρίχτηκε αμέσως στη μάχη της νόσου προβάλλοντας ένα θετικό υπόδειγμα επαγγελματία υγείας αλλά κυρίως ανθρώπου;
Πώς να νιώθει ο συμβασιούχος παθολόγος μας Πάνος Ζώτος που παράτησε το ιατρείο του και έπεσε από τη πρώτη στιγμή στη μάχη αυτή προκειμένου να οργανώσει με το καλύτερο δυνατό τρόπο την κλινική covid και παρότι η σύμβαση του έχει λήξει εδώ και μέρες και τον έχουν απλήρωτο ακόμη, είναι εδώ δίνοντας το παρόν κάθε μέρα;Πώς να νιώθουν οι υπόλοιποι παθολόγοι μας που τρέχουν καθημερινά ανάμεσα σε δυο κλινικές και στα επείγοντα;Πώς να νιώθουν οι φυσικοθεραπευτές μας και οι ακτινολόγοι τεχνολόγοι μας που έμπαιναν κάθε μέρα στη κλινική αυτή προσφέροντας τις υπηρεσίες τους αγόγγυστα; Πώς να νιώθουν οι στυλοβάτες της κλινικής αυτής, τα γλυκά αυτά πλάσματα οι επικουρικοί νοσηλευτές μας, που παρότι δουλεύουν με σύμβαση διετή και σε λίγους μήνες θα πεταχτούν σαν τη τρίχα από το ζυμάρι έξω από το σύστημα Υγείας δίνουν το καλύτερο εαυτό τους; Πώς να νιώθουν οι τραυματιοφορείς και οι καθαρίστριες που μπαινοβγαίνουν εκεί μέσα κάθε μέρα;
Η μόνη απάντηση που μου έρχεται αβίαστα είναι μια: Αδικία. Όλος ο κόπος τους, η καθημερινή τους προσπάθεια, το έργο τους εξαφανίζεται μεμιάς σαν μην έγινε ποτέ και τίποτα. Και όμως, χάρις σε όλους αυτούς και σε συνθήκες πρωτόγνωρες, άγνωστες για όλους μας με τις δεξιότητες τους και με τα μέσα που είχαν κατάφεραν όχι μόνο να περιθάλψουν εκατοντάδες ασθενείς μέσα σε έξι μήνες αλλά το κυριότερο να τους βγάλουν σε ποσοστό πάνω από 90% ζωντανούς στέλνοντας τους κοντά στα αγαπημένα τους πρόσωπα. Αλλά για όλους αυτούς δεν θα μιλήσει κανείς. Πριν λοιπόν ρίξουμε το ανάθεμα στο νοσοκομείο μας ας τα σκεφτούμε όλα αυτά έχοντας κατά νου ότι δεν είναι όλα μαύρα ή άσπρα στη ζωή.
