Του Δημήτρη Παπαδάκη
Σαν σήμερα, πριν από 47 χρόνια, τα ξημερώματα 24ης Ιουλίου 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποβιβάζονταν από το αεροπλάνο του Βαλερί Ζισκάρ Ντ’ Εστέν και ένας ολόκληρος λαός παραληρούσε, καθώς το φως της Δημοκρατίας επέστρεφε μετά από μια επταετία σκότους.
Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας ήταν αναίμακτη τελικά. Δείγμα του ότι σε κάποιο βαθμό οι Έλληνες είχαν ωριμάσει από αιματηρό αλληλοσπαραγμό, είτε με τη μορφή του εμφυλίου πολέμου, είτε με την μορφή των διώξεων και των βασανιστηρίων.
Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι οι Έλληνες έγιναν ώριμοι και για μια περίοδο ομαλότητας. Η ωριμότητα, η σύνεση, η διάθεση συναίνεσης στα μεγάλα προβλήματα χάθηκε στη συνέχεια στα πράσινα και τα μπλε καφενεία. Όπως χάθηκε και η ευκαιρία με τα δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων, που εισέρρευσαν στη χώρα μετά από την εισδοχή της στην τότε ΕΟΚ, να δημιουργηθεί ένα κράτος σύγχρονο που σέβεται το πολίτη. Δημιουργήθηκε ένα κομματικό κράτος, που σε μεγάλο βαθμό διατηρείται έως σήμερα.
Η Δημοκρατία είναι το πιο δύσκολο πολίτευμα για πολλούς και διάφορους λόγους. Ένας από τους βασικότερους κατά την ταπεινή άποψη της στήλης, είναι γιατί κρίνεται καθημερινά από το αποτέλεσμα. Από το όφελος που τελικά δεν ανταποδίδεται στο φορολογούμενο για τους φόρους που πληρώνει. Ακριβώς επειδή αυτή η ανταπόδοση είναι πάντα ζητούμενο, ο πολίτης απομακρύνθηκε και από τις υποχρεώσεις του και από την κάλπη. Όπως επίσης φρόντισε και το πολιτικό σύστημα να τον απομακρύνει όσο μπορεί περισσότερο στη σφαίρα του ιδιωτικού.
Το φως της Δημοκρατίας πάντα θα τρεμοσβήνει και πάντα θα ζωηρεύει, σημασία έχει τι κάνουμε εμείς, ο καθένας ξεχωριστά και το πολιτικό σύστημα, για να κάνουμε αυτό το φως δυνατότερο.
