Του Δημήτρη Παπαδάκη
Mε ποια κυβέρνηση δεν καήκαμε από τις πυρκαγιές, με ποια κυβέρνηση δεν πνιγήκαμε από τις πλημμύρες; Ποια κυβέρνηση πήρε τα αναγκαία μέτρα είτε προληπτικά, είτε κατασταλτικά μέτρα έναντι των φυσικών καταστροφών;
Ειλικρινά δεν ξέρω ποιοι μπορεί ακόμη να συγκινούνται από την αντιπαράθεση ανάμεσα στη εκάστοτε κυβέρνηση και την εκάστοτε αντιπολίτευση, μετά από κάθε μεγάλη πυρκαγιά ή μετά από μια καταστροφική πλημμύρα. Τώρα βέβαια υπάρχει και ο παράγοντας κλιματική αλλαγή, που κάνει τα πράγματα λιγάκι πιο περίπλοκα. Αλλά ας μην μας αγχώνει η κλιματική αλλαγή. Είναι να το πάρει απόφαση το πολιτικό σύστημα και θα μας προστατεύσει από τις φυσικές καταστροφές και την κλιματική αλλαγή, κάνοντας ό,τι δεν έκανε τα τελευταία 40χρόνια…
Ποτέ δεν ήταν και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει προτεραιότητα των πολιτικών, που βρίσκονται κάθε φορά στην κυβέρνηση η πολιτική προστασία. Χρειάζονται πολλά, παρά πολλά χρήματα για επενδύσεις στον τομέα αυτό, χρειάζεται όμως και σχέδιο, που θα εφαρμοστεί επί πολλά χρόνια, για να αποδώσει.
Για να μπορέσουμε να καλύψουμε το χαμένο έδαφος, π.χ. με τους Ρουμάνους. Η εικόνα της Ρουμάνικης αποστολής πυροσβεστών που ήρθε στην Ελλάδα να βοηθήσει ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή. Από τις στολές που φορούσαν, τα οχήματα που έφεραν μαζί τους, την οργάνωσή τους. Ένα από τα πολλά παραδείγματα μιας πρώην σοβιετικού τύπου χώρας, που πριν 30 χρόνια σχεδόν λοιμοκτονούσε και σήμερα μας έχει ξεπεράσει σε αρκετούς τομείς, χωρίς να έχει λάβει τους πακτωλούς των δισεκατομμυρίων που έχει λάβει η Ελλάδα ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε αντίθεση με εμάς όπου μέχρι πρόσφατα οι διοικητές των τοπικών πυροσβεστικών υπηρεσιών προσπαθούσαν μέσω δωρεών να αντικαταστήσουν τα φθαρμένα ελαστικά στα πυροσβεστικά οχήματα.
Η καλύτερη Δημοκρατία στην ιστορία αυτού του τόπου, η Δημοκρατία που διαχειρίστηκε δισεκατομμύρια, δεν τα κατάφερε. Το χειρότερο όμως είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης το κράτος έμεινε το ίδιο. Το κράτος αυτό, το αναποτελεσματικό, το κομματικό, το διεφθαρμένο. Η μόνη ασύμμετρη απειλή για το λαό είναι το ίδιο το κράτος και η δημόσια διοίκηση της χώρας.
Οι καταγγελίες για «πολιτικό μέσον» ώστε να σταλεί πυροσβεστικό όχημα σε χωριό της Αρκαδίας, που τελικά κάηκε- ασχέτως αν τελικά ανακλήθηκαν- δεν έριξαν κανένα από τα σύννεφα. Στο τέλος της ταινίας «Υπάρχει και φιλότιμο» ο Λάμπρος Κωνσταντάρας που υποδύεται το «Μαυρογιαλούρο», αφού έχει βγει έστω και κατά λάθος από τη γυάλα στην οποία τον κρατούσε ο κομματικός μηχανισμός, διαπίστωσε ότι μια γυναίκα παρ’ ολίγον να μην εισαχθεί στο μαιευτήριο για να γεννήσει, επειδή δεν ήταν του κόμματος και δεν είχε μέσον… Πόσο έχει αλλάξει η Ελλάδα σήμερα από την Ελλάδα, που περιγράφει ο Σακελλάριος στην ταινία του 1965; Τουλάχιστον στην ταινία –εξ’ ου και ο τίτλος της- στο τέλος ο «Μαυρογιαλούρος» παραιτήθηκε.
Στην πραγματική ζωή βέβαια και όχι στις ταινίες, οι παραιτήσεις είναι «δύσκολες»… Αλλά το ζητούμενο δεν είναι οι παραιτήσεις… Οι παραιτήσεις από μόνες τους δεν λένε τίποτα, αν δεν γίνουν η αφορμή μιας ουσιαστικής προσπάθειας να δημιουργηθούν οι κρατικοί θεσμοί/υπηρεσίες που να προστατεύουν τον πολίτη και να λειτουργούν το ίδιο καλά, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα κυβερνά.
Για να συμβεί κάτι τέτοιο όμως δεν χρειάζεται απλώς και μόνο πολιτική βούληση. Η πολιτική βούληση προϋποθέτει από όσους βρίσκονται κάθε φορά στις καρέκλες της εξουσίας να μην είναι προσκολλημένοι σε αυτές.
