Το 2023 μια «Κυβέρνηση Τζαννετάκη» μπορεί να είναι δελεαστική;
Θα πρέπει πάντως να παραδεχθούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας έκανε ότι μπορούσε για την προοπτικής μιας προοδευτικής διακυβέρνησης συνεργασίας.
Πρότεινε σχεδόν τα πάντα, όμως συνάντησε για διαφορετικούς λόγους την άρνηση του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και του ΜέρΑ 25. Έφτασε στο σημείο να φλερτάρει με την ιδέα μιας κυβέρνησης ηττημένων με ψήφο ανοχής. Όμως ούτε έτσι η ιδέα του «προοδευτικού» μετώπου «κύλησε» στους αποδέκτες του μηνύματός του. Και τέλος πρότεινε και την κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» , αλλά ούτε αυτό «έπιασε». Η πρόταση αυτή δεν ήρθε τυχαία… Ήρθε μετά την αναφορά του Νίκου Ανδρουλάκη στο debate των πολιτικών αρχηγών πως κάποιοι πρέπει να πάνε φυλακή. Και η κυβέρνηση του «ειδικού σκοπού» προφανώς θα είχε σκοπό θα στείλει στο Ειδικό Δικαστήριο τους υπαίτιους του σκανδάλου των υποκλοπών.
Και η πρόταση Τσίπρα για κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» αποσκοπεί προφανώς στο να αυξήσει το πρέσινγκ προς το ΠΑΣΟΚ, με σκοπό ο Νίκος Ανδρουλάκης να εγκαταλείψει τη στρατηγική του “διμέτωπου” που ακολουθεί και γιατί όχι με αυτό τον τρόπο να «συγκινηθούν» οι αντιδεξιοί, παπανδρεϊκοί, ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ. Αν όμως κάποιοι ψηφοφόροι συγκινούνται από μια τέτοια προοπτική, η ιδέα μια βραχύβιας κυβέρνησης σίγουρα δεν «συγκινεί» τη μεγάλη μάζα του εκλογικού σώματος. Εξάλλου, κάτι τέτοια σχεδόν σκανδαλιστικά θα θύμιζε την κυβέρνηση Τζαννετάκη το 1989. Και η επανάληψη της Ιστορίας ως… φάρσα ή τραγωδία δεν είναι ποτέ δελεαστική, γιατί ποτέ δεν είναι όλες οι συνθήκες ίδιες. Σήμερα, εν έτει 2023 σε ένα κόσμο που αλλάζει ραγδαία ένα τέτοιο πολιτικό project ακόμη κι αν δεχθούμε ότι έχει πλεονέκτημα την κάθαρση, έχει αναρίθμητα μειονεκτήματα.
Πέραν αυτού ο Αλέξης Τσίπρας από τη στιγμή που έχει συναντήσει την άρνηση των υπολοίπων «προοδευτικών» δυνάμεων μοιάζει με το παιδί που παραπονιέται γιατί δεν το παίζουν τα άλλα παιδιά. Και αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου «συγκινητικό»…
