του ΠΑΝΟΥ Ε. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη 2011 την έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις Βρυξέλλες επισκέφτηκε αντιπροσωπεία της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδας καθώς και οι Γενικοί Γραμματείς Αποκεντρωμένων Διοικήσεων της χώρας. Συναντήθηκαν μεταξύ άλλων και με την ελληνίδα επίτροπο για θέματα θαλάσσιας πολιτικής και αλιείας – άλλοτε «Πασιονάρια» του κινήματος της γενιάς του Πολυτεχνείου – Μαρία Δαμανάκη. Η κυρία Δαμανάκη “συνυπέγραψε” και αυτή τις δηλώσεις Περιφερειάρχη Δυτικής Ελλάδος κ. Απ. Κατσιφάρα ότι η Δυτική Ελλάδα είναι η δεύτερη Περιφέρεια της χώρας σε εξαγωγές αλιευτικών προϊόντων και προϊόντων ιχθυοκαλλιέργειας και επεφύλαξε μια “καλή” είδηση ότι σύντομα μέσω του Επιχειρησιακού Προγράμματος Αλιείας (ΕΠΑΛ) θα χρηματοδοτηθούν και πάλι οι φίλοι του κ. Παπακωνσταντίνου ιχθυοκαλλιεργητές για επενδύσεις και σε γλυκά νερά, δηλαδή σε λίμνες, ποτάμια, φράγματα και κάθε είδους ευαίσθητα οικοσυστήματα! Τόσο καλά, τόσο λαμπρά και τόσο απόλυτα. Βέβαια έγινε και η σχετική μνεία σε μικρούς αλιείς σε προγράμματα αλιευτικού τουρισμού, τώρα τι είδους αναφορά έγινε, τη στιγμή κατά την οποία η κοινή αλιευτική πολιτική τείνει να εξαφανίσει τους μικρούς παράκτιους αλιείς ένας Θεός ξέρει. Βέβαια η κ. Επίτροπος δηλώνει προς πάσα κατεύθυνση ότι η συνεχιζόμενη πολιτική εξαφάνισης της ελληνικής αλιείας και του ελληνικού αλιευτικού στόλου, θα συνεχιστεί ΑΜΕΙΩΤΗ και χωρίς εκπτώσεις (πρόσφατη επίσκεψή της στη Θεσσαλονίκη).
Όταν λοιπόν ο κ. Παπακωνσταντίνου στις 4-11-2011 δημοσίευσε στο ΦΕΚ το έκτρωμα του χωροταξικού για τις ιχθυοκαλλιέργειες, προφανώς ήταν σε αγαστή συνεννόηση και συνεργασία με την κ. Επίτροπο. Θυμίζουμε λοιπόν:
-το χωροταξικό θεσμοθετήθηκε χωρίς τη γνωμοδότηση του αρμόδιου Εθνικού Συμβούλιου Χωροταξικού Σχεδιασμού·
-έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τους παράκτιους αλιείς με σκοπό να τους αφανίσει·
-τινάζει στον αέρα κατ’ εξοχήν τουριστικές περιοχές της χώρας, με την χωροθέτηση Π.Α.Υ. σε μισθωμένες εκτάσεις 100 θαλασσίων στρεμμάτων, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μίγμα θαλάσσιων νεκροταφείων με ταυτόχρονο αποκλεισμό κάθε άλλης παραγωγικής και οικονομικής δραστηριότητας·
-επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά ότι ο «έχων πληρώνει και κάνει ό,τι γουστάρει». Κάτι γνωρίζει επ’ αυτού ο κ. Γερουλάνος και κάτι τζάμπα μάγκες που προΐστανται φορέων διαχείρισης, και βρίσκονται πίσω από μελέτες που χρηματοδοτούν οι ιχθυοκαλλιεργητές·
-και τέλος διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι τα χρήματα του ΕΣΠΑ για μια ακόμα φορά σε τίνος τσέπες θα πάνε.
Κοντά στα παραπάνω, 2.500 – 3.000 αλιείς στην πατρίδα μας οδηγούνται στην έξοδο και την παραγωγική αγρανάπαυση με διάφορα τεχνητά προσχήματα. Η εξαγγελία λοιπόν της κας Δαμανάκη, ότι οι “δραστηριότητες” θα επεκταθούν και στα γλυκά νερά, τίποτα καλό δεν προοιωνίζει. Ο κίνδυνος είναι ορατός για:
-τα ευαίσθητα οικοσυστήματα και τη λειτουργία τους·
-τη διαχείριση του υδάτινου δυναμικού της χώρας·
-την υποβάθμιση κάθε συγκριτικού πλεονεκτήματος που διαθέτει η χώρα·
-τα αποθέματα του γλυκού νερού που ανανεώνονται μέσω του υδρολογικού κύκλου, που πιθανόν να κάνουν το νερό ανεπαρκέστατο αγαθό κοινής χρήσης·
-την ανάπτυξη κάθε μορφής εναλλακτικών δράσεων τουρισμού σε όλα τα οικοσυστήματα.
Το παραμύθι των προγραμμάτων αλιευτικού τουρισμού και στήριξης της μικρής παράκτιας αλιείας, από τους διαχειριστές και τα τρωκτικά του ΕΣΠΑ, πρέπει να τελειώσει. Είναι σα να βάζουμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
Φαίνεται λοιπόν καθαρά και από τις κινήσεις του αρμόδιου ΥΠΕΚΑ και από το προωθούμενο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Αλιείας (ΕΠΑΛ) ένας είναι ο στόχος: Το ξαναμοίρασμα της πίτας του ΕΣΠΑ στους ιχθυοκαλλιεργητές, η εξαφάνιση των μικρών ψαράδων, το κτύπημα του ελληνικού τουρισμού και το ξεπούλημα κάθε γωνιάς της ελληνικής θαλάσσιας και χερσαίας έκτασης σε συγκεκριμένα συμφέροντα. Και βέβαια δεν συζητάμε για τις επιπτώσεις που θα έχει η υπόθεση στην διατροφική αλυσίδα.
Πρέπει όμως να υπενθυμίσουμε ότι όπως έλεγε ο Σαίξπηρ, στον «Έμπορο της Βενετίας», μπορεί μεν «για τους σκοπούς του ο διάβολος να απαγγείλει ακόμα και την Αγία Γραφή», αλλά κάποια στιγμή όμως πρέπει κάποιοι να αντιληφθούν ότι υπάρχουν και οι “διάβολοι” της εντιμότητας, της αξιοπρέπειας και της εργασίας σ’ αυτόν τον τόπο που θα στείλουν στον απήγανο τις δουλοκτητικές τους αντιλήψεις για ό,τι φαίνεται να “λάμπει” και μπορεί να γίνει χρυσός.
