Προεκλογικά, από το πολύ όραμα που έχουν λίγο – πολύ όλοι οι υποψήφιοι ακούμε πολλά ευφάνταστα. Χρειάζεται η φαντασία στην πολιτική βεβαίως, χρειάζονται και οι μακρόπνοοι στόχοι. Αλλά η πολιτική πρωτίστως πρέπει να απαντά με λιγότερη ή περισσότερη φαντασία και στα πρακτικά προβλήματα. Και κάπου εκεί πρέπει να γίνει και η προτεραιοποίηση των αναγκών.
Ποια λοιπόν είναι η προτεραιότητα για τον «άνθρωπο του μόχθου» στο Αγρίνιο; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό που δόθηκε από κάποιον υποψήφιο είναι μια διαφορά η χρυσή κοτσάνα αυτών των εκλογών. Παρεμπιπτόντως να θυμίσουμε ότι ο «άνθρωπος του μόχθου» το 2010 λίγο πριν ο ΓΑΠ μας βάλει στα Μνημόνια, έλεγε -κατά ΓΑΠ φυσικά που μας προετοίμαζε για τις μνημονιακές περικοπές- «για την πατρίδα και το μισθό μου να δώσω».
Ο «άνθρωπος του μόχθου», δηλαδή υποθέτουμε ο άνθρωπος που παλεύει να ζήσει την οικογένειά του, να σπουδάσει τα παιδιά του, να φέρει βόλτα τις υποχρεώσεις του, αυτός λοιπόν στο Αγρίνιο έχει ανάγκη από ένα… Μουσείο. Μουσείο Νερού, Μουσείο Καπνού, Μουσείο για το μεσαιωνικό Βραχώρι, δεν έχει σημασία… Μουσείο να ναι κι ό,τι να ναι.
Που ξέρεις, μπορεί ο άλλος να έχει το παιδί του ή τη γυναίκα του αδιόριστο μουσειολόγο. Μπορεί να θέλει να θέλει να φτιάξει και μια ΜΚΟ ή μια ΚΟΙΝΣΕΠ δίπλα από το μουσείο, έτσι ώστε να κάνει καμιά δουλίτσα με το μουσείο, να τσιμπήσει και καμιά επιχορηγησούλα, να «πουλήσει» κουλτούρα, να κάνει και την κονόμα του. Και προεκλογικά «πουλάει» την… ανυπότακτη τρέλα του. Ας το τρελό στην τρέλα του, λέει ένα παλιό λαϊκό τραγούδι. Και ως γνωστόν η τρέλα δεν σηκώνει χαλινάρια, είναι ανυπότακτη…
