Μήπως τελικά έχουμε δύο Διαμαντόπουλους στο Μεσολόγγι; Τον Διαμαντόπουλο εσωτερικού και το Διαμαντόπουλο εξωτερικού; Και που είναι άραγε τα σύνορα; Είναι η Πύλη του Μεσολογγίου; Είναι γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου; Θα σας γελάσω…
Πάντως κάθε φορά που ο δήμαρχος Μεσολογγίου βρίσκεται στην Αθήνα σε κάποιο Υπουργείο είναι ιδιαίτερα χαμογελαστός με τους κυβερνητικούς παράγοντες. Και πως να μην είναι όταν εξασφαλίζει χρηματοδοτήσεις για το Δήμο, όπως η πρόσφατη από το Υπουργείο Αθλητισμού θα έργα στο ΔΑΚ Μεσολογγίου. Και φυσικά με ιδιαίτερες ευχαριστίες προς την κυβέρνηση. Το πρόβλημα είναι μάλλον με το Διαμαντόπουλο εσωτερικού, που δεν ξέρουμε αν και κατά πόσο κρατάει ακόμη μανιάτικο στην κυβέρνηση την ιστορία με το Πρωτοδικείο Μεσολογγίου. Γιατί μέχρι πρόσφατα ο ίδιος είχε φροντίσει εντός των τειχών του Μεσολογγίου να αποφύγει, όπως ο διάολος το λιβάνι, τις συναντήσεις με κυβερνητικούς παράγοντες.
Προφανώς και ο Δήμαρχος θα νιώθει κάποια πίεση, όταν κάποιοι στο Μεσολόγγι έχουν σχεδόν επικηρύξει την κυβέρνηση. Και μπορεί κάποιοι να έχουν ως κίνητρο κάποιον αγνό ή γραφικό μεσολογγιτισμό, όμως ανάμεσα σε αυτούς υπάρχουν και κάμποσοι φανατικοί συριζαίοι, που δεν έχουν και τόσο αγνά κίνητρα και φυσικά έχουν ξεχάσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόσφερε στο Μεσολόγγι ούτε την (ανέξοδη) διοικητική αυτονόμηση του Νοσοκομείου.
Η εσωτερική κατανάλωση λοιπόν εξηγεί σε κάποιο βαθμό αυτή την διαφοροποίηση σε Διαμαντόπουλο εσωτερικού και εξωτερικού. Όμως αυτή η πρακτική δεν μπορεί να πάει μακριά… Γιατί, τώρα είναι η ώρα για δουλειά. Και η δουλειά που πρέπει να γίνει για το Μεσολόγγι από το Δήμο χρειάζεται και τη συνδρομή της κυβέρνησης. Δεν μπορεί να παίρνουμε χρήματα από… ανεπιθύμητους…