Ο πυρήνας της ομιλίας του Κώστα Καραμανλή και εκείνης του Αντώνη Σαμαρά, ανέδειξε, μεταξύ άλλων, μια μεγάλη και «άβολη» αλήθεια. Το «συναισθηματικό διαζύγιο» της ιστορικής παράταξης της Κεντροδεξιάς, με την παραδοσιακή βάση του κόμματος.
Οι κεντροδεξιοί ψηφοφόροι είναι μάλλον… προβλέψιμοι εκλογικά. Εκτονώνουν την όποια γκρίνια για το κόμμα τους στην προεκλογική περίοδο, αλλά φτάνουν στην κάλπη για να το στηρίξουν, έστω και με… μισή καρδιά.
Αυτή τη φορά, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Την προηγούμενη φορά που είχε καταγραφεί ιστορικά, ήταν οι βουλευτικές εκλογές του Μαϊου του 2012, υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά, σε εντελώς διαφορετικές ωστόσο συνθήκες και περιστάσεις. Με τη Νέα Δημοκρατία να εισπράττει τη φθορά των Μνημονίων, να υπάρχει η διάσπαση με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, και απέναντι να βρίσκεται ένας Αλέξης Τσίπρας που ξεκινούσε τον… καλπασμό του για την εξουσία.
Σήμερα, δεν ισχύει τίποτα από τα παραπάνω. Και αυτό από μόνο του προβληματίζει περισσότερο για την απόφαση της βάσης της Νέας Δημοκρατίας να πάρει «συναισθηματικό διαζύγιο» από την ηγεσία και τη σημερινή εκδοχή του κόμματος.