Τo μόνο βέβαιο είναι ότι στο νεοϊδρυθέν Τμήμα Αειφορικής Γεωργίας στο Αγρίνιο κάτι πρέπει να αλλάξει. Γιατί φέτος που συμμετείχε για δεύτερη χρονιά στο μηχανογραφικό «κατάφερε» να έχει μόνο 5 επιτυχόντες παραπάνω (18 από 13) και μόλις δύο επιτυχόντες από τα Γενικά Λύκεια (μηδέν πέρυσι).
Με αυτό το ρυθμό σε μια δεκαετία το Τμήμα θα καταφέρει να καλύψει περίπου τις μισές από τις 120 θέσεις εισακτέων που με γαλαντομία δίνει το Υπουργείο. Δυστυχώς στο Αγρίνιο όταν στην Ελλάδα «έβρεχε» Πανεπιστήμια και φοιτητές κρατούσαμε «ομπρέλα» και έτσι ποτές δεν υπήρξε ένα μέγεθος ακαδημαϊκής παρουσίας που να μην μπορεί να ξηλώσει εύκολα ο κάθε Υπουργός ή ο κάθε Πρύτανης κάθε φορά που έρχονταν μια αναδιάρθρωση στα Πανεπιστήμια.
Όμως και η κατάσταση με πανεπιστημιακά Τμήματα, που βέβαια δεν υπάρχουν μόνο στο Αγρίνιο τέτοιες περιπτώσεις, που όλοι τους οι φοιτητές χωράνε σε ένα ή το πολύ δύο πούλμαν, δεν είναι βιώσιμη. Αντιθέτως είναι επιζήμια συνολικά για την Παιδεία και την Οικονομία. Γιατί, σήμερα βιώνουμε το οξύμωρο στην αγορά εργασίας να υπάρχουν κλάδοι της οικονομίας που «διψούν» για προσωπικό (και μάλιστα υπάρχουν και ειδικότητες που είναι πολύ καλά αμειβόμενες) και από την άλλη να υπάρχουν πανεπιστημιακά τμήματα, που φυτοζωούν από όλες τις απόψεις. Η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση πρέπει να στραφεί περισσότερο στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας. Αλλά βλέπετε στις τελευταίες μεγάλες αλλαγές χωρίς να υπάρξει κάποια αλλαγή στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας ή κάποια ώθηση στον αγροτικό τομέα, οι αρμόδιοι φρόντισαν με σπείρουν κάθε 200 χιλιόμετρα και από μια Γεωπονική.