Του Δημήτρη Παπαδάκη
Τρίτη ώρα 7 το απόγευμα
Κατηφορίζω την Παπαστράτου με προορισμό την πλατεία για να βγάλω φωτογραφίες για την ιστοσελίδα από την εκδήλωση στη πλατεία για το άναμμα του Χριστουγεννιάτικου δένδρου. Φτάνοντας στο πεζόδρομο της Παπαστράτου ήδη ο κόσμος είναι πολύς και οι μουσικές της Φιλαρμονικής από την πλατεία ακούγονται…
Εικόνα πρώτη: ένα ζευγάρι αστέγων που περιμένουν από τους περιστατικούς να την ελεημοσύνη τους. Εικόνα δεύτερη : λίγα μέτρα πιο κάτω οι εργαζόμενοι στο πολυκατάστημα Centro που είναι έξι μήνες απλήρωτοι και κάνουν επίσχεση εργασίας κάθονται κάτω από το πανό που έχουν αναρτήσει. Το βλέμμα μου συναντήθηκε με κάποιους από αυτούς… Δεν ξέρω γιατί… Ντράπηκα! Εικόνα τρίτη : φτάνοντας στην πλατεία ήδη ο κόσμος είναι πάρα πολύς, αλλά λιγότερος από πέρυσι. Τα μικρά παιδιά σίγουρα χαίρονται τη γιορτινή ατμόσφαιρα, αλλά οι γονείς που τα συνοδεύουν δεν δείχνουν να χαίρονται, ούτε βέβαια και να είναι κατηφείς.
Μάλλον σαστισμένοι, όπως ολόκληρη η κοινωνία. Φέτος δεν υπάρχουν Χριστούγεννα. Όσο και αν όλοι θα θέλαμε να μπούμε σε ένα γιορτινό κλίμα, αυτό δεν γίνεται. Πέρυσι ή πρόπερσι για να δικαιώσουμε και αυτούς που μιλούσαν για “λίπος” στη κοινωνία, σίγουρα υπήρχαν περισσότερα χαμόγελα, φέτος όμως το λίπος τέλειωσε… Είναι ζήτημα αν 1 στις 10 πολυκαστοικίες βάζει πετρέλαιο θέρμανσης. Και το πετρέλαιο ίσως να είναι το τελευταίο. Οι άνθρωποι που προσφεύγουν στο κοινωνικό παντοπωλείο και στο κοινωνικό φαρμακείο του δήμου Αγρινίου όλο και πληθαίνουν, το ίδιο γίνεται και με τα συσσίτια στην ενορία του Αγίου Δημητρίου. 320 παιδιά στο Αγρίνιο πηγαίνουν στο κοινωνικό φροντιστήριο. Του χρόνου δηλαδή πόσα θα είναι; Δεν συζητάμε βέβαια για τα κρούσματα και τις απόπειρες αυτοκτονιών…
Επειδή τα δεινά έρχονται… Φτάνουν πια τα σαστισμένα βλέμματα. Πρέπει κάποια στιγμή αυτή η κοινωνία, το κομμάτι δηλαδή της κοινωνίας που πλήττεται περισσότερο, να αντιδράσει… Και δεν εννοώ με την ψήφο του, ούτε βέβαια να κάνει επανάσταση, όπως αυτή νοείται συνήθως. Πρέπει να αντιδράσει δημιουργικά! Δεν πρέπει να περιοριστεί στο να επιλέξει “σωτήρα”. Τις πρόάλλες άκουγα πως στη Φινλανδία, με 50χιλιάδες υπογραφές πολιτών μέσω διαδικτύου(!) είναι υποχρεωμένη η βουλή να συζητήσει το νόμο που θα προτείνουν οι πολίτες, ενώ με 100χιλιάδες υπογραφές διενεγείται αναγκαστικά δημοψήφισμα. Ναι, αυτή η χώρα των χιλίων λιμνών που ζητούσε εγγυήσεις για να μας δανείσει, έχει περισσότερη δημοκρατία από εμάς. Και μιλάμε για δημοκρατία στην πράξη, στο να ακούγονται και να αποφασίζουν απ’ ευθείας οι πολίτες.
Φτάνουν πια τα σαστισμένα βλέμματα. Ο κόσμος πρέπει να ακουστεί και να αποφάσισει για το μέλλον του, για τη διαγραφή ή όχι του χρέους, για το ευρώ ή τη δραχμή, για τα μνημόνια. Και ας αναλάβει την ευθύνη του. Η χώρα για να μην διαλυθεί χρειάζεται μεταρρυθμίσεις ουσίας, τέτοιες που να συνιστούν ένα νέο σύνταγμα! Γιατί δεν είναι μεταρρύθμιση το να απελευθερωθούν κάποια επαγγέλματα, ούτε να λειτουργούν τα καταστήματα την Κυριακή.
Αν δεν αντιδράσει αυτός ο κόσμος που παραμένει σιωπηλός -όχι μόνο τώρα στα χρόνια της κρίσης αλλά και προηγούμενα όσοι αρνήθηκαν να πουλήσουν τη ψήφο τους για ένα παράνομο επίδομα- η κοινωνία θα οδηγείται σε απόγνωση. Kαι οι απεγνωσμένοι άνθρωποι κάνουν απεγνωσμένες πράξεις… ό,τι κι αν σημαίνει αυτό!
