Γράφει η Αρετή
Αν το καλοσκεφτείς υπάρχουν δύο άκρα να ζήσεις…
Η πολυκοσμία και η μοναξιά.
Πολυκοσμία θα μπορούσε να σημαίνει κάθε είδους χαρά που προσφέρεται μέσα από την παρουσία πολλών ανθρώπων.
Μοναξιά συνήθως εννοούμε την απόλαυση του κάθε ανθρώπου από την συμβίωση του εαυτού του με τον εαυτό του.
Ο κοινωνικός άνθρωπος φοβάται την μοναξιά και ο μοναχικός άνθρωπος την πολυκοσμία.
Η απάντηση στην ερώτηση «τι είδος άνθρωπος είσαι;» βρίσκεται στο πόσο αντέχεις τις σκέψεις σου και την σιωπή σου.
Καμιά φορά τρομάζεις με την μοναξιά και κάνεις τα πάντα για να μην μείνεις μόνος, Μα πόσο πολύ σε γοητεύουν τα μοναχικά δέντρα και με τι γλυκύτητα τα σκέφτεσαι τα βράδια να στέκουν στο σκοτάδι καθώς τα λυσσομανάει ο αέρας.
Πες μου, ζήλεψες ποτέ τα φώτα και την βουή; Το πηγαινέλα και τα ατελείωτα τραγούδια;
Μην πέφτεις στην παγίδα της πρόσκαιρης χαράς μοναχικέ άνθρωπε… Η ελάχιστη παρουσία ανθρώπων είναι υπεραρκετή… Η μακράς διάρκειας έκθεση σε αυτούς σου προκαλεί άγχος και δυσαρέσκεια…
Πες μου, πόσο εύκολα συγχωρείς και καταλαβαίνεις;
Ξέρω, δυσκολεύεσαι. Γιατί έχεις μάθει να φροντίζεις μόνο εσένα, να κατανοείς μόνο εσένα.
Μην μπερδευτείς, δεν σε λέω Νάρκισσο μήτε Εγωκεντρικό.
Δεν αγαπάς υπερβολικά τον εαυτό σου αλλά ούτε μόνον αυτόν. Είναι όμως που προτιμάς τη γωνιά με τα βιβλία σου και την μουσική σου. Είναι που απλά αγαπάς το βουνό πιότερο από την θάλασσα.
Η πιο μεγάλη παγίδα είναι να θεωρείς πως είσαι ανοιχτό βιβλίο και σου αρέσει να μιλάς για τον εαυτό σου, να σε μαθαίνουν. Η αλήθεια όμως είναι πώς όλοι ξέρουν αυτά που επιτρέπεις να ξέρουν και πως τα μεγαλύτερα μυστικά σου αντέχεις να τα κρατάς και να κάνεις είτε όνειρα είτε εφιάλτες.
Ξέρω πως νιώθεις άδικα να σε λένε υπερόπτη και περίεργο’ να θεωρείς πως δίνεσαι και να μην σου δίνονται. Αλλά μετά πάλι σκέφτεσαι, δεν πειράζει, θα τα καταφέρεις και μόνος σου.
Και αυτή είναι η αλήθεια. Τα καταφέρνεις πάντα μόνος σου γιατί νομίζεις πως είναι πιο δύσκολο και έτσι ανεβαίνεις και γίνεσαι δέντρο ψηλό και μόνο’ στο βουνό, στη νύχτα.
Ξέρω τι σου λέω. Εγώ που τόσο σου μοιάζω….
