Η γέννηση του θείου βρέφους. O ερχομός του θεού στη γη. Μέσα στην χειμωνιάτικη σιγαλιά . Σαρκώνεται η Αγάπη φέρνοντας σε έναν άγριο και βίαιο κόσμο την ιδέα της ειρήνης, της συγχώρεσης, της ταπεινότητας, της δικαιοσύνης.
Εκείνη η νύχτα που ήταν διαφορετική απ’ τις άλλες προμήνυε πως θα συμβεί κάτι κοσμογονικό. Μια ώρα στα μεσάνυχτα ήταν μοιραίο να φέρει στον κόσμο το γιο του θεού σε πείσμα του θηριώδους Ηρώδου, παρά τις ανθρώπινες απαγορεύσεις. Για μια ακόμη φορά ο θεϊκός νόμος έθεσε σε αχρηστία τον αυταρχικό νόμο των ανθρώπων, τον ποτισμένο από μίσος, εγωισμό και κακία.
Κι οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρει η φύσις όλη. Τα στοιχεία της φύσης υποκλίθηκαν μπρος στο διαφεντευτή των πάντων. Το διαφεντευτή μιας ουράνιας βασιλείας. Αυτή δε στηρίζεται στην ισχύ και στη βία αλλά στον λόγο της ηθικής, της αγάπης και της μετάνοιας. Ο αιθέρας πλημμύρισε ψαλμωδίες από αγγέλους που υμνούσαν το μέγα θάμα. Η φύση φόρεσε τα καλά της να υποδεχτεί το μέγα βασιλιά που τόσο θα διαφέρει από τους επίγειους! Αυτός δε θα επιβάλλει τιμωρίες. Δε θα ζητά την τυφλή υπακοή. Θα αξιώνει την ενσυνείδητη αποδοχή μιας θρησκείας όχι των τύπων και του φάινεσθαι μα της ουσίας και της αγάπης.
΄Ετσι το μισογκρεμισμένο καλύβι μπόρεσε να χωρέσει το βασιλέα των βασιλέων. Φιλοξένησε μέσα στα ερείπιά του το εξαιρετικό και το απρόσμενο. Το διακριτικό σκοτάδι της νυχτιάς τρύπωνε ζηλόφθονα στις παχιές μεγαλοπρεπείς χαραμάδες τυλίγοντας τη θεία οικογένεια στα πέπλα του ήσυχα κι ανώδυνα όπως ταίριαζε στην περίπτωση. Απόψε γεννήθηκε ο μικρός Χριστός επιφέροντας άφατη ευτυχία στα δυο πρόσωπα που αποτέλεσαν το συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε γη και ουρανό.
Μια ανεπαίσθητη στιγμή όλα άλλαξαν. Και εγένετο φως! Φως ιλαρόν προορισμένο να απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο, να γαληνέψει την τρικυμισμένη ανθρώπινη ψυχή, να ρίξει βάλσαμο στην αμαρτωλή ύπαρξη προσφέροντας απλόχερα μεγαλοσύνη και κατανόηση στην αδυναμία. Να σιγήσει τις σάλπιγγες του πολέμου. Να καταργήσει τις ανισότητες. Να καταστείλει τα πάθη.
Οι μάγοι ένιωσαν το μήνυμα. Κίνησαν για να προσκυνήσουν το νεογέννητο θεό. Εγκατέλειψαν την κοσμική εξουσία τους, πήραν στα χέρια απλά, μα συμβολικά δώρα και ξεκίνησαν το ταξίδι προς τη σωτηρία με μπούσουλα την καρδιά τους που θα τους έφερνε κοντά στο άγγιγμα της ευτυχίας. Διαισθάνθηκαν πως το εξαιρετικό έμελλε να ανατρέψει την πορεία του κόσμου. ΄Εθεσαν στόχο τους να ακολουθήσουν το αστέρι που θα τους χάριζε τη γαλήνη που γύρευαν χρόνια ολάκερα μέσα στα βιβλία και τις περγαμηνές της ανθρωπότητας. Φόρτωσαν στις κυρτωμένες καμήλες τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους και με υπομονή και δύναμη ακολούθησαν το ένστικτο τους που τους υπαγόρευε να κυνηγήσουν το ιδανικό που θα έδινε νόημα στη ζωή τους
Και τ’ άστρο ήρθε και καρφώθηκε στην κορυφή της φάτνης. Ξέφυγε από την αέναη πορεία του στο σύμπαν. Στάθηκε να φωτίσει το γύρω χώρο αναπληρώνοντας την έλλειψη του φυσικού φωτός. Κι ο κόσμος φόρεσε τα καλά του. Οι εκκλησιές σήμαναν το χαρμόσυνο μήνυμα. Κι οι πιστοί συρρέουν στο ξωκλήσι να προσκυνήσουν το μέγα θάμα. ΄Ένα θάμα που κάνει τα στόματα ν’ ανοίξουν διάπλατα. Που τραβάει το σύρτη της καρδιάς. Που ξεκλειδώνει τα αισθήματα και επουλώνει τις τραυματισμένες ψυχές.
Τα Χριστούγεννα κάνουν την καρδιά να ξεχειλίζει από αγάπη. Μέσα στη βαρυχειμωνιά σκορπάει τη θέρμη της αγάπης. Οι γέροι γίνονται νέοι και αφήνονται να χαρούν τις απλές χαρές της ζωής. Η καρδιά σκιρτά ατίθαση παιδούλα στις ανηφοριές της ευτυχίας. Κι όλοι μαζί γίνονται ένα και τραγουδούν από τότε μέχρι σήμερα. Πάντα με ένταση και πάθος. Οι φωνές δυναμώνουν. Σπάζουν τον πάγο της κακίας και της μοχθηρίας. Χτίζουν νέους πύργους προς τα ωραία και τα υψηλά.
Κάθε χρόνο τα παιδιά ξεχύνονται στους δρόμους. Γεμίζουν τις γειτονιές. Μεταφέρουν το μαντάτο. Κάθε περιοχή και με άλλα λόγια. Μα το νόημα είναι ένα. Το μήνυμα ίδιο και ηχηρό. Λένε τα κάλαντα όταν το κρύο παγώνει την ανάσα. Τα τρίγωνα ηχούν ουράνιες μελωδίες. Ανοίγουν οι καθαρές καρδιές. Υμνούν τη γέννηση του Σωτήρα Χριστού
Στεριές και νησιά γίνονται ένα. Μια ενότητα κάτω από την αγάπη του Χριστού. Για την αγάπη του Χριστού. Για τη σωτηρία των ανθρώπων όπου κι αν βρίσκονται.
Κι έπειτα έρχονται τα τίμια δώρα. Τα δώρα της ζωής. Αυτά καταργούν τις φθηνές συναλλαγές. Νικούν το συμφέρον. Απαλείφουν τις ανισότητες. Επικρατούν για πάντα
Τα παιδιά ορμούν ξανά να χαρούν την έλευση του νέου χρόνου. ΄Ενας χρόνος θαλερός, ακμαίος που κουβαλάει όλες τις ελπίδες της ανθρωπότητας. Υπόσχεται καινούριες μέρες. Καλύτερες απ’ αυτές που διάβηκαν. Γεμάτες νέες προσδοκίες. Πλούσιες από συγκινήσεις. Μεστές από αδημονία και επιθυμία να γίνει ένα βήμα μπροστά σπάζοντας τα φράγματα των δεσμεύσεων και των λανθασμένων επιλογών
Κι οι μέρες περνούν. Ο νέος χρόνος θρονιάζεται αναπαυτικά μπροστά μας. Ορίζει πια τη ζωή μας. Απειλεί τους καλικάντζαρους κι όλα τα κακά δαιμόνια που επιχειρούν να ανατρέψουν την τάξη του κόσμου. Ο ιερέας κατακαίγει τα δαιμόνια που πριονίζουν το μεγάλο δέντρο του κόσμου. Τα στέλνει στα τάρταρα καμένα από τον αγιασμό των Φώτων. Βαπτίζει την ανθρωπότητα στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Ας χαρούμε αυτές τις ΄Αγιες μέρες
Ας αισθανθούμε πραγματικά το νόημα των ημερών
Ας κερδίσουμε την ανάνηψη της ψυχής μας
Γιατί μόνο έτσι δε θα αποτελέσουν μια ακόμα ανάπαυλα του σώματος
Καλές γιορτές
Διονύσης Λεϊμονής
Φιλόλογος
