Γράφει η Αρετή (areti@agrinioculture.gr)
Περπατάω στη πόλη, στους μόνιμα πια βρεγμένους δρόμους και χαζεύω τα κίτρινα φώτα. Την παράξενη ησυχία μιας πόλης, τις άχρωμες ομπρέλες των περαστικών. Είναι σχεδόν 10 το βράδυ και μοιάζει σα να περπατώ ξημερώματα σε σχεδόν ερειπωμένη πόλη.
Θα πάρω το βιβλίο που διαβάζω αυτό τον καιρό, θα χωθώ σε ένα αδιάφορο μαγαζάκι που θα προσφέρει κονιάκ και ελάχιστο φως (τόσο όσο χρειάζεται για να βλέπω να διαβάζω).
Νομίζω με κοιτάν κάπως περίεργα, που κάθομαι μόνη. Ή μήπως που διαβάζω…;
Υπογραμμίζω στίχους από την συλλογή του Μπουκόφσκι’ χαμογελάω… Με κοιτάνε ακόμα πιο περίεργα. Ή μήπως μου φαίνεται;
Κλείνω για λίγα λεπτά το βιβλίο και αναρωτιέμαι. Αν…αν ήμουν αλλού, κάποιος θα ερχόταν να μου πιάσει κουβέντα για το βιβλίο, για το Μπουκόφσκι , για την ταινία ‘’Factotum’’ που δεν ικανοποίησε τελικά όλες μας τις προσδοκίες.
Ξανανοίγω το βιβλίο. Μένω για κάποια δευτερόλεπτα στο στίχο:
‘’Κάποιοι άνθρωποι δεν τρελαίνονται ποτέ. Πόσο πραγματικά απαίσιες ζωές πρέπει να ζουν.’’
Και εγώ τρελαίνομαι. Με την πόλη, την ησυχία της, την μιζέρια της, τους ανθρώπους της. Και αναρωτιέμαι τι κάνω εγώ εδώ, που θα μπορούσα να είμαι και τι θα μπορούσα να ζω.
Χιλιάδες ασχολίες για να ξεχνιέμαι, για να νομίζω πως κάτι δημιουργώ. Να σωθώ από την απραγία και την πλήξη.
Και τρελαίνομαι εδώ που ζω άρα δεν μπορεί να κάνω και τόσο απαίσια ζωή… Και ορκίζομαι πως υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι σαν εμένα, που σκέφτονται σαν εμένα σε αυτή την πόλη. Αλλά είναι και αυτοί σαν εμένα. Σαν και εμένα που είδα κάποτε μια κοπέλα να κάθεται μόνη της όπως και εγώ στην κινηματογραφική λέσχη, αλλά δεν πήγα να κάτσω δίπλα της. Δεν της μίλησα… Γιατί λοιπόν να μου πιάσει αυτή κουβέντα για το Μπουκόφσκι; Εξάλλου μπορεί να τον σιχαίνεται και να διαβάζει μόνο Χριστιανόπουλο…
Όλοι μέσα στα καβούκια μας νιώθουμε μόνοι και μοναδικοί. Αν με δείτε λοιπόν κάπου να κρατάω κανένα βιβλίο ή να κάθομαι μόνη μου σε κανένα σινεμά. Μιλήστε, αποδείξτε μου πως έχω δίκιο. Δεν φταίει η πόλη, φταίει το παλιοκαβούκι μου.
Υ.Γ. : Όσο μακριά κι αν πάμε αυτό που είμαστε, αυτό που ζητάμε… θα μας ακολουθεί πάντα! Ας φτιάξουμε αυτό που είμαστε και που ζητάμε να γίνουν πολύχρωμες οι ομπρέλες των περαστικών.
Υ.Γ.2: H φωτογραφία τραβήχτηκε και ανήκει στον Rob Cartwright
