O γλύπτης Θόδωρος Παπαδημητρίου (http://www.theodoros.net/)γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1931. Γιος του γιατρού Δημήτρη Παπαδημητρίου από τον Άγιο Βλάση Αιτωλοακαρνανίας και της Ευσταθίας Χαβέλλα από το Αγρίνιο. Σε ηλικία 18 χρονών ο Θόδωρος έφυγε από την Αιτωλοακαρνανία και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Σπούδασε Γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή το Μιχάλη Τόμπρο. Συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία του Ι.Κ.Υ.) στο Εcole des Beaux – Arts στο Παρίσι, με καθηγητή στη Γλυπτική τον Μercel Gimond. Εκεί ξεκινά πρώτη φορά μια συστηματική έρευνα για τα προβλήματα της Γλυπτικής στο δημόσιο χώρο και κάνει τις πρώτες ανεικονικές του συνθέσεις σε μέταλλο, σαν προτάσεις σύγχρονης γλυπτικής στο δημόσιο χώρο. Το 1961 γίνεται η πρώτη έκθεση του έργου του στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Παρισιού. Η περίοδος που ακολουθεί (1962-65) είναι ιδιαίτερα σημαντική για το γλύπτη, γιατί γίνονται οι πρώτες του έρευνες για ισορροπία, τίθενται τα πρώτα ζητήματα για την πλαστική μορφή, τις κλίμακες και την Επικοινωνιακή λειτουργία του γλύπτου στο δημόσιο χώρο και διαμορφώνεται η βασική πλαστική γλώσσα σε μια κωδικοποίηση των εκφραστικών μέσων της Γλυπτικής, ως δημόσιας επικοινωνίας, Το 1965 με έργο του που εκτίθεται στη Μπιενάλε Νέων στο Παρίσι παίρνει το βραβείο Ροντέν.
Ακολουθεί η περίοδος της Δικτατορίας στην Ελλάδα και τότε όλο τα ζητήματα επικοινωνίας δια μέσου της Τέχνης ή για την Τέχνη στο δημόσιο χώρο παίρνουν για τον καλλιτέχνη πιο κρίσιμη και άμεση σημασία. Η γλυπτική του έκφραση παίρνει μορφές παρεμβατικής επικοινωνίας (Μεγάλη έκθεση – εκδήλωση στο Εργαστήριο σύγχρονης Τέχνης του Ινστιτούτου Γκαίτε). Στην περίοδο που ακολουθεί (1971-76) κεντρικό σημείο αναφοράς είναι οι “Χειρισμοί”. Εδώ η γλυπτική ως μέσο επικοινωνίας διαλέγεται, δομείται και αποδομείται στη σχέση της με τα άλλα μέσα επικοινωνίας. Το 1972 διδάσκει Γλυπτική στο California State University. Από το 1977-1983 μετέχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ιταλία, Η.Π.Α., Βρυξέλλες, Κίνα, Βουδαπέστη κ.α. Το 1980 γίνεται καθηγητής Πλαστικής στο Ε.Μ.Π. της Αθήνας. Το 1983 η Εθνική Πινακοθήκη οργανώνει μεγάλη αναδρομική έκθεση, άπου εκτίθενται έργα της περιόδου 1953-1983-Ακολουθούν εκθέσεις, εκδηλώσεις, εγκαταστάσεις στην Κωνσταντινούπολη, Ιταλία, Πορτογαλία, Ελλάδα και ολοκληρώνονται ενότητες που είχαν μείνει ανολοκλήρωτες, όπως Ισορροπίες “90”, “Καρυάτιδες’94”- Γλυπτά του έχουν τοποθετηθεί στις προσόψεις πολλών κτιρίων της Αθήνας, Θεσ/νίκης, Παρισιού, Βρυξελλών κ.α. Πρόσφατα στον κομβικό Σταθμό του Μετρό της Πλατείας Συντάγματος τοποθετήθηκε γλυπτική σύνθεσή του με τίτλο “Το Ωρολόγιον του Μετρό”. 
Παράλληλα ο Θεόδωρος Παπαδημητρίου έχει να παρουσιάσει και συγγραφικό έργο, καθώς έχει γράψει πέντε βιβλία οι τίτλοι των οποίων είναι: «ΕΝΑΣ ΓΛΥΠΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ», «ΣΤΙΓΜΑΤΑ ΠΟΡΕΙΑΣ – ΙΧΝΗ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ», «ΙΧΝΗ», «ΕΝΑΣ ΓΛΥΠΤΗΣ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ», «ΑΝΑ-ΚΑΤΑΛΗΨΗ», «ΛΟΓΟΙ».
Σήμερα θεωρείται μια απο τις κορυφαίες μορφές της παγκόσμιας γλυπτικής, το έργο του διαχρονικό και πάντα στην πρωτοπορία της τέχνης, ένω ο ίδιος παραμένει αυθεντικός εκφραστής της δωρικής του πατρίδας και της κοσμοπολίτικης παιδείας του, καταθέτει στο χώρο της ελληνικής εικαστικής δημιουργίας την προσωπική του φωνή και δημιουργεί ελεύθερος από εξωτερικούς κανόνες με αίσθημα εσωτερικής νομοτέλειας, προσπαθώντας να διερευνήσει, να αφομοιώσει και να μεταπλάσει σε ύλη ό,τι ο ίδιος πιστεύει ως πανανθρώπινο όραμα. Ο Θόδωρος πιστεύει ότι η γλυπτική είναι το διαχρονικό
επίπεδο του κοινωνικού αναστοχασμούׁ είναι η συνείδηση που διαμορφώνεται από την επικοινωνιακή διαπλοκή ανάμεσα στην τέχνη και τον κοινωνικό βιόκοσμο. Στο βαθμό που ο κοινωνικός βιόκοσμος εξορθολογίζεται η γλυπτική ανιχνεύει την “ατοπία” της “έρημης χώρας” του ανθρώπου. Η τέχνη γεννιέται από τα συντρίμμια της αισθητικής μορφής και η νομιμοποίηση της εξαρτάται από το βαθμό εξορθολογισμού του κοινωνικού βιόκοσμου.
