Γράφει ο Γιώργος Λ.
Μία μικρή,φωναχτή σκέψη.
Κουράστηκα.
Αυτό.
Κούραση και αηδία.
Ζω, υπάρχω και επιβιώνω σε μία υποκριτική, σαθρή και διεφθαρμένη κοινωνία.
Το ψάρι βρωμάει απο το κεφάλι… αυτό το κεφάλι ψάχνω να βρω και να το κόψω. Αν όχι να το κοψώ, να το απομονώσω… αυτό που συμβαίνει λοιπόν είναι ότι αυτό το ψαροκέφαλο παρφουμαρίζεται με πολύ ακριβά και έντονα αρώματα και αποπροσανατολίζει.
Αποπροσανατολίζει εμένα, εσένα, τον διπλανό, το συγγενή, τον δίπλα, τον παραδίπλα, τον παππού, τη γιαγιά, το νέο, τη μαμά, τον μπαμπά, τον μόνο, τον…όλο.
Όλους.
Κι οι ίδιοι εξαπατώνται. Είναι τόσο καλοί σε αυτό –σε σημείο απόλυτης ηλιθιότητας και βλακείας- που και οι ίδιοι πέφτουν θύματα των σκεπτικών τους… Σε τέτοια επίπεδα φτάνουν… της απόλυτης φαιδρότητας!
Και το πιο αστείο από όλα είναι ότι… θύτες και θύματα έχουν μπλεχτεί… μου θυμίζει το «η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα;»
Αυτοί που εξουσιάζουν (αστεία λεξη πια) θεωρούν ότι φέρονται, πράττουν, μιλούν για το κοινωνικό καλό… όλοι τους…
Εξάπατηση είναι… θα συμφωνήσω.
Καμία αξία, καμία ενοχή, καμία ντροπή.
Τίποτα.
Όλα σε έναν κουβά. Σκουπιδοτενεκέ. Και μαντέψτε ποιά είναι τα σκουπίδια…..
Κουράστηκα.
γ..λ.
