Του Δημήτρη Παπαδάκη
Ο Λουίτζι Πρεΐτι που τραυμάτισε τρεις ανθρώπους έξω από το κυβερνητικό μεγάρο της Ρώμης, στην αρχή είπαν ότι ήταν παράφρων, γρήγορα όμως τα ΜΜΕ της Ιταλίας χαρακτηρίσαν απελπισμένο 49χρονο άνεργο οικοδόμο πατέρα ενός παιδιού. Σήμερα τα media μεταδίδουν τι είπε στους ανακριτές… «Στα 50 σου δεν μπορείς να γυρίσεις στους γονείς σου, επειδή δεν μπορείς να συντηρηθείς, ενώ αντιθέτως οι πολιτικοί είναι μια χαρά και το απολαμβάνουν. Σε αυτούς ήθελα να φτάσω, ονειρευόμουν να κάνω μια εντυπωσιακή κίνηση. Ήθελα να χτυπήσω έναν (πολιτικό). Κατά βάθος όμως δεν ήθελα να σκοτώσω. Αυτός που ήθελε να πεθάνει ήμουν εγώ» φέρεται να είπε και υποστηρίζει ότι προσπάθησε να αυτοκτονήσει πριν τον συλλάβουν. «Δεν ήθελα να τελειώσει έτσι, δεν μισώ κανέναν. Ήμουν απελπισμένος που κατάντησα έτσι, χωρίς χρήματα και χωρίς δουλειά. Το καταλαβαίνετε; Αυτό που έκανα είναι σημάδι εκείνου που συμβαίνει στη χώρα μας» ανέφερε ο Πρεΐτι…
Ίσως και να μην έχει σημασία αν ο Πρεΐτι είναι “τρελός” ή απελπισμένος, σημασία έχει ότι λόγω όσων ζούμε υπάρχουν απελπισμένοι άνθρωποι. Και οι απελπισμένοι άνθρωποι κάνουν απελπισμένες – “τρελές” πράξεις… Αν μπορέσει κανείς να αναλύσει το φαινόμενο με ψυχραιμία θα δει ότι η απελπισία γεννά βία… Το πως αυτή η βία θα εκφραστεί εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Άλλοι θα αυτοκτονήσουν, θα πέσουν σε κατάθλιψη, θα κάνουν παντοιοτρόπως κακό στον εαυτό τους. Άλλοι θα πάρουν το πιστόλι και θα πάνε έξω από το εκάστοτε Μέγαρο Μαξίμου. Και είναι θαύμα που η βία που γεννά η απελπισία τις πιο πολλές φορές μεταφράζεται σε με βία προς τα έσω… υπερπηδώντας το ένστικτο της επιβίωσης που θεωρητικά και λογικά θα έστρεφε τις περισσότερες φορές τις εκφάνσεις της βίας προς τους άλλους… Το ένστικτο της επιβίωσης λοιπόν νικιέται…
Όχι, για τη ζωή και τη δημιουργία χρειάζεται το ένστικτο της επιβίωσης… Αυτό πρέπει να ξαναβρούν όλοι όσοι έχουν μπει σε δύσκολες ατραπούς, σαν αυτές του Λουίτζι Πρεΐτι.
