Η Ελλάδα χόρευε σε μια μικρή γραμμή, αν θα μπορούσε ή όχι να παραμείνει στην Ευρωζώνη, αν χρεοκοπήσει ή όχι. Η μια μεγάλη ευρωπαϊκή διάσκεψη μετά την άλλη. Είναι η “υψηλή πολιτική” που διέπει την αντίληψη του κοινού της κρίσης στην Ελλάδα. Τώρα, με την Ελλάδα κινείται έξω από το άμεσο προσκήνιο για λίγο, αυτό που μένει είναι μια χώρα που δεν άλλαξε από την κρίση. Αλλά τι γίνεται με τους ανθρώπους; Πώς η κρίση επηρεάζει την καθημερινή ζωή και πώς όχι μόνο αλλάζει την οικονομική κατάσταση των ανθρώπων στην Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη τη προσέγγισή τους στη ζωή; Ποιες είναι οι προσωπικές ιστορίες της κρίσης; Οι ιστορίες που δεν επικεντρώνονται σε μεγάλους αριθμούς, μεγάλα προβλήματα, μεγάλες ανάγκες είναι σπάνιο να βρεθούν στις μεγάλες αρένες του πολιτικού ενδιαφέροντος, αλλά στο μέσο άνθρωπο. Οι ιστορίες τους λενε την «πραγματική» ιστορία της Ελλάδας, οι ιστορίες που θα είναι μέρος της επιτυχίας ή της αποτυχίας στην αντιμετώπιση της κρίσης. Αυτές είναι οι ιστορίες που προσπαθούμε να πούμε με τις «Ιστορίες μιας κρίσης».
Έτσι προλογίζουν το κονσεπτ τους storiesofacrisis.com ο Simon Sticker, o Yann Verbeke (κινηματογραφιστές-φωτογράφοι) και ο αγρινιώτης φωτογράφος Σταύρος Μακρής. Οι τρεις δημιουργοί επέλεξαν μέσα από την παραγωγή μικρών ντοκυμαντέρ να διηγηθούν τις «Ιστορίες μιας κρίσης». Σε μια από αυτές τις ιστορίες τους πρωταγωνιστές είναι ο Δημήτρης Βελτσίστας, ο υπεύθυνος της γκαλερί Νεώριον στο Αγρίνιο και ο Χρήστος Γαρουφαλής Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εικαστικού Εργαστηρίου του δήμου Αγρινίου.
Δείτε το ντοκυμαντέρ:
Από το storiesofacrisis.com / Μετάφραση agrinioculture.gr
Ο Χρήστος και ο Δημήτρης είναι πάνω απ ‘όλα φίλοι. Μαζί αντιπροσωπεύουν τις δύο πλευρές του κόσμου της τέχνης. Ο Δημήτρης είναι ένας ιδιοκτήτης γκαλερί και ο Χρήστος είναι ζωγράφος. Μετά από χρόνια συνεργασίας με εκθέσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης είναι εμφανείς στη μικρή πόλη στη δυτική Ελλάδα την οποία αποκαλούν και οι δύο σπίτι τους.
Το καλοκαίρι του 2012 ήταν εξαιρετικά δύσκολο για την γκαλερί του Δημήτρη. Οι πωλήσεις είχαν πτώση για περισσότερο από δύο χρόνια και, με 80% μείωση του εισοδήματος της οικογένειάς του, ο Δημήτρης είχε το πρόβλημα να “κάνει τις άκρες να συναντηθούν”, να μην είναι σε θέση να συμβαδίσει με τους λογαριασμούς. Παρ ‘όλα αυτά, συνέχισε να πιέζει, να προσπαθεί να υλοποιήσει τα προσωπικά σχέδια του και να φιλοξενεί εκθέσεις για άλλους καλλιτέχνες. Η ικανότητά του να είναι σε θέση να σκέφτεται έξω από “καλούπια” και η προσαρμογή του σε ό,τι η ζωή ρίχνει μπροστά το δρόμο του, είναι ακριβώς ό,τι έχει ήδη κάνει. Ο Χρήστος ήταν εκεί γι ‘αυτόν, να τον υποστηρίζει και να παρέχει πολύτιμες πληροφορίες και συμβουλές.
Μέχρι το Σεπτέμβριο, καθώς και την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, ο Χρήστος διαπίστωσε ότι η δουλειά του ως διευθυντής του Εικαστικού Εργαστηρίου της πόλης επρόκειτο να γίνει ακόμα σκληρότερη. Με σχεδόν καθόλου χρήματα από το κράτος, θα έπρεπε να προσπαθήσει σκληρά για να κρατήσει το εργαστήρι ανοιχτό και προσιτό, αφού βεβαιωθεί ότι η ποιότητα της εκπαίδευσης στις διάφορες μορφές τέχνης που παρέχεται από το εργαστήρι δεν επηρεάστηκε.
Ως ζωγράφος, ο Χρήστος παραμένει τόσο παραγωγικός όσο ποτέ, βρίσκοντας έμπνευση στα βιβλία του και καθημερινές καταστάσεις. Αυτή τη στιγμή ετοιμάζει την επόμενη έκθεσή του, καθώς και την οργάνωση και την προώθηση της ετήσιας έκθεσης της ομάδας των μαθητών στο Εικαστικό Εργαστήρι.
